Categorie: 2024

Ik geef het grif toe. Toen Joost Klein een paar maanden geleden in de Slimste Mens verscheen vond ik het een rare kerel. Hij zat daar als een weirdo te gesticuleren met zo’n vreemde grimas op zijn gezicht. ‘Waar hebben ze die nu weer opgevist,’ zei ik nog tegen Filip, ‘wat heeft die in godsnaam gepresteerd om tussen zogenaamd bekende mensen te zitten?’ Joost wist het zelf ook niet zo goed, denk ik, alsof hij evengoed verrast was dat hij daar was beland en dus bedacht hij ter plekke maar een stunt die zijn bestaansrecht als deelnemer met terugwerkende kracht zou bevestigen: hij zou meedoen aan het Eurovisiesongfestival!

Lees verder Europapa

Het klinkt zeemzoeterig, in je verbeelding zie je confetti, roze ballonnen en marshmallows. Maar hier volgt de ontnuchterende realitycheck: een sweetsixteenparty meemaken als ouder is even erg als kamp Waes. Vooral als het bij je thuis doorgaat, waar je tot een bepaald uur alles vanop de zijlijn moet staan afschieten en je het -na dat uur- moet stellen zonder cameraploegen en nachtkijkers zoals commandant Fly.

Lees verder Sweetsixteen

“Het leven begint pas echt als je geen schelletjes meer krijgt bij de slager” Nu Mattis bijna 18 is, begint hij over de essentie van het leven na te denken. Daar ben ik ergens wel blij om, maar toch heb ik er een dubbel gevoel bij. Als ik bedenk hoeveel gesprekken ik met hem in de afgelopen jaren heb gevoerd, over de moeizame schoolcarrière, over de puberale uitspattingen, over het belang van studeren, over de studiekeuze, over een job kiezen die je graag doet, over geld verdienen, over de realiteit van het leven, begint het bij hem pas te dagen dat het menens is door een quote van TikTok over schellekes. Je zou voor minder beginnen twijfelen aan je opvoedkundige capaciteiten.

Lees verder Achttien

‘666 gram!’ Ik lees het luidop af van de weegschaal bij de slager. Daarop ligt helaas geen gehakt voor een doordeweekse spaghetti of ballen in tomatensaus. Maar nee. Uitgerekend één van de schoteltjes fondue-vlees voor kerstavond. Het weegt exact 666 gram. Geen grammetje meer. Geen halve gram minder.
‘The number of the beast!’ lacht de slagersvrouw doodleuk met een onverschilligheid die ik haar vergeef, omdat ik ervan uitga dat die noodzakelijk is voor mensen die dag in dag uit tussen geslachte dieren werken. Maar dan voegt ze er laconiek aan toe: ‘Zolang je geen zwarte kat ziet, hoef je je geen zorgen te maken.’
Weet zij veel dat ik er één thuis heb lopen.

Lees verder (on)GELUK