Complot

De laatste dagen hoor ik van opvallend veel mensen dat ze last hebben van een neerslachtig gevoel. Zelfs mensen die ik niet zo goed ken, beginnen er over. Sommigen vechten tegen de tranen als ze erover vertellen en weten niet precies hoe het komt. Want ‘ze hebben toch niet te klagen’, ‘ze hebben tenminste nog hun werk’, ‘ze zijn gezond’… Terwijl ze hun eigen gevoel weg relativeren, verwijten ze zichzelf dat ze zich ondanks alles toch zo voelen. De enige blijk van troost die ik kan geven, is dat ik het herken. Ik heb er zelf ook mee te kampen.

De redenen liggen voor de hand. Het zijn de donkerste dagen van het jaar. Andere jaren hielden we ons nu een beetje gaande door onze feestdagen te plannen, cadeautjes te kopen, terwijl we tegelijkertijd liepen te klagen dat we er zo tegenop zagen, al die familiale verplichtingen! Maar nu valt het vooruitzicht op die opgelegde feestelijkheden compleet weg. We hoeven niets te plannen en zullen ons moeten troosten met een flesje in eigen bubbel. We leven in een soort vacuüm. Er is niets om naar uit te kijken. Het gevolg is dat de januari-blues al vervroegd zijn intrede doet. Het is zoals de seizoenen die verschuiven.

Maar er is nog iets, iets kleins, dat naar mijn gevoel een niet te onderschatten impact heeft: die mondmaskers! Al maanden zijn alle gezichten rond ons verborgen. Die kleine blikken van verstandhouding, van herkenning met toevallige medemensen. Vergelijk het met de zon op onze huid in de zomer. Je kàn leven zonder, maar het is toch aangenaam zo af en toe.

Het lijkt niet essentieel en je staat er meestal niet bij stil. Maar zo’n glimlach van een passant die je kruist op straat, van iemand die de deur voor je open houdt, van een medepassagier in de trein die plaats maakt voor jou, van een kassierster in de supermarkt die wacht tot je je bankkaart hebt gevonden…. ? Met één blik maak je connectie, heel kort. Ook al ben je je er niet van bewust, het is alsof ze zouden zeggen: het is O.K., ik heb geduld, geen zorgen, alles komt goed, …
Is dat de reden waarom alles dubbel zo zwaar weegt?

Eens de mondmaskerplicht weg valt, ga ik in ieder geval bewuster glimlachen ontvangen én uitdelen. En wie zal er volgend jaar nog durven beweren dat hij opziet tegen de feestdagen?

Ik begin het meer en meer te geloven…. Het corona-virus is misschien inderdaad één groot complot, van de Dalai Lama of een paar van zijn aanhangers, met als doel ons die kleine menselijke ontmoetingen te leren herwaarderen.