Zondag

Zondag, de enige dag zonder wekker. Die zevende dag van de week, doen we zoals God het ons voordeed: uitrusten !

De jongens zijn al in die grootteorde dat ze ons niet meer wekken. De oudste blijft trouwens liefst zelf tot de noen in zijn bed liggen. En als we geluk hebben, staat er voor de jongste ook geen huiswerk meer op de planning en is er geen handbalmatch.

Om de twee weken is er ook een versie ‘zondag zonder kids’. Dan kan alleen onze eigen planning, onze rustdag verstoren, zou je denken… Was het niet van onze kleinste telg, Twix, de poes, die als een echte dame ook haar deel van de aandacht opeist !

We vermoeden dat ze last heeft van een soort verlatingsangst. Die steekt vooral de kop op rond 6u30 de zondagmorgen. Het uit zich in klagend miauwen en krabben aan onze kamerdeur. Een blinde paniek die haar overvalt dat we er niet meer zijn. In haar kattenbrein is dat de enige verklaring voor het feit dat Filip niet zoals andere dagen op dat uur, uit de slaapkamer komt, waar ze geduldig ligt te wachten, en in het halve duister haar best doet zoveel mogelijk in de weg te liggen, zodat hij écht moet bewijzen dat hij wakker is door vooral niet te struikelen!

Gelukkig is het enkel Filip die ze mist. Eens hij dan toch maar is opgestaan om haar gerust te stellen dat hij nog leeft, kan ik gewoon nog wat verder soezen.

Het voordeel is ook dat, als hij dan toch als eerste is opgestaan, hij meteen ook naar de bakker kan gaan. En zo is elke zondag ook een beetje vrouwendag ten huize Irfi.