Radio

Hij heeft twee draaiknoppen: één om het kanaal te wijzigen en een volumeknop. Op het snoer zit een verfvlek en de antenne is afgebroken. Door dat laatste gebrek vangt hij de radiosignalen niet meer zo nauwkeurig op. Niet zo handig, want de laatste tijd moet ik nogal vaak zappen. Normaal ben ik Radio1 luisteraar maar die klinkt het afgelopen jaar meer als Radio Corona. Met live verslaggeving van onder de onderhandelingstafel: welke schoenen heeft de minister aan en kan hij daarmee wel gefundeerde beslissingen nemen? Daarna wordt vanuit de radiostudio een gast opgebeld om elke komma van het nieuwe besluit te bespreken. Ze gaan er -zoals verwacht van Radio 1- grondig op in. Ze bespreken bijvoorbeeld niet alleen waar die komma staat, maar vooral waarom en of er geen verband is met die schoenen? De dag erna zit de minister zelf aan de ontbijttafel om uit te leggen waarom hij die schoenen droeg. De interviewster speelt met haar onschuldige engelenstem de advocaat van de duivel, dat is haar job en in het beste geval legt ze hem nog een uitspraak in de mond waarmee ze straks het nieuws haalt: ‘Wat als uw vrouw gisteren andere schoenen had klaargezet?’

Die wat-als-scenario’s boeien mij niet zo… Ik geef op goed geluk een draai aan de kanaalknop. Terwijl ik wacht tot het lichtje van de Senseo niet meer knippert, luister ik op een volgende zender naar een weerbericht. Niet het weer zelf vangt mijn aandacht, maar de stem die het voorleest. Die doet me denken aan de lagere school, aan de manier waarop klasgenoten de voorbeden voorlazen tijdens de verplichte misvieringen. Op het einde van elke zin gaat de intonatie vragend omhoog alsof de lezer zich elke keer afvraagt of hij het wel goed las. Het weerbericht wordt afgesloten met een tune van Radio Bingo. Dat blijkt een lokale radio te zijn die uitzendt van een paar minuten van mijn deur. Het zou nog eens écht een ex-klasgenoot kunnen zijn…

Ik duw op de knop van één tas koffie en geef ondertussen nog een draai aan de radio. Niet meer lukraak. Deze keer scroll ik meteen door naar Joefm. De muziek valt daar ook nog mee. Ideaal om de kauw- en slikgeluiden van tafelgenoten te maskeren. Maar tijdens het hoorspel van gerepeteerde gesprekken tussen de twee dj’s heb ik moeite mezelf te bedwingen… Ik probeer het vol te houden, in het volle besef dat zij gewoon hun uiterste best doen wat luchtige vrolijkheid de Vlaamse ether in te sturen. Alleen doen ze zo hun uiterste best… dat het wat van zijn luchtigheid verliest. Zoals eiwit dat maar niet wil opstijven omdat je er te hard in klopt.

Ik probeer nog even vol te houden, tot mijn koffie op is op z’n minst. En dan is het tijd voor die laatste knop, die ik vergat te vermelden: de uit-knop. Die werkt gelukkig ook nog.