Valentijn

Tijdens het typen van een verslag, vorige week vrijdag op het werk, begon er wat ongerustheid te groeien in mijn achterhoofd. Het was 14 februari, Filip zou die avond thuis komen van een weekje buitenland. Na een autorit van 900 km zou hij vast uitkijken naar iets lekkers. Dan bedoel ik niet alleen naar mijzelf, maar ook naar een stevige maaltijd. In gedachten overliep ik thuis alle lege voorraadkasten en diepvriesvakken. Ik was er niet toe gekomen boodschappen te doen, ook al omdat mijn auto mee was naar dat buitenland. Zou ik hem nu echt, na een week ontbering en uitgerekend op Valentijn moeten verwelkomen met een pak friet en een frikandel van de frituur?

Het leek me het ideale moment die bon voor een etentje te verzilveren die ik nog had liggen. Het verbaasde me dat het nog lukte een tafel te reserveren voor die avond. Maar soit, ook al was de kans groot op wat Valentijn-kitch, toch kon ik nu met een gerust hart mijn verslag afwerken.

Van op enige afstand kon ik al zien dat het restaurant te fel verlicht was voor het intiem onderonsje dat ik in gedachten had. Binnen zat er behoorlijk wat volk, iets te veel voor die ene dame die de hele zaak alleen moest runnen. Met haar ene hand tikte ze het bedrag in op het bancontact toestel, met haar andere nam ze aperitiefglazen van het schap, en met een opgetrokken schouder hield ze een GSM geklemd tegen haar oor, waardoor ze ondertussen nog een telefoon kon beantwoorden. Wij hadden ruim de tijd wat rond te kijken. Zo te zien, hadden ze hun best gedaan de tafelschikking aan te passen voor Valentijn. Alle tafels waren tot losse éénheden uit elkaar geschoven en stonden toch wel zo’n 10 cm uit elkaar, waardoor je tenminste niet het gevoel had bij onbekenden aan te schuiven. Eén tafel alleen bij het raam lonkte, maar bleek niet voor ons voorzien, volgens de dame die nu tijd had voor ons. Het zou toch nog een zeer intiem Valentijns onderonsje worden, samen met het koppel naast ons.

We kregen nu ongeveer een half uur, ruim voldoende om een weloverwogen keuze van aperitief te maken. Voor mij een Gin Tonic, een aperitief met het meeste volume aan drank, waarmee ik zeker was toch een tijdje verder te kunnen. Eindelijk konden we toasten op onze hereniging. Na een week hadden we héél wat bij te kletsen, dus vonden we het niet erg dat we opnieuw eventjes moesten wachten.

Alleen de schlager-muziek was een beetje storend. Niet zozeer omdat het mijn genre niet was, maar vooral omdat het geluid uit de boxen niet matchte met de schlagerzangers op het TV-scherm. In een poging de muziek te negeren, liet ik mijn blik zakken en focuste me daar op een hart van papier dat met twee witte punaises zeer tijdelijk zat vastgeprikt op de wand.

Omdat ik ook niet de ganse tijd in Filip zijn ogen kon kijken, keek ik afgewisseld eens links van zijn hoofd, dat was de voordeur en rechts van zijn hoofd, het luxe-tafeltje bij het venster. In die achtergrondscène zag ik een piepjong koppel, recht uit de schoolbanken, plaats nemen aan het luxe-tafeltje. Zij droeg een veel te nauw aansluitend kleedje dat door haar rondingen maar net lang genoeg was om je in het openbaar mee te vertonen. Door het tekort aan stof, onthulde het iets te veel haar blote benen die schreeuwden naar een beetje zomerzon of bij gebrek daaraan toch op zijn minst een panty. Helemaal onderaan de naakte benen, zwarte botjes met ritsjes als versiering om het geheel af te maken.

Nog maar eens een half uurtje verder waren we bijna helemaal bijgepraat, zo veel was er nu tenslotte ook weer niet gebeurd in die week. We waren dus in de wolken toen het lange wachten werd beloond met een voorgerechtje:  een soep….  Mijn wolkje besloeg al snel een beetje grijs, de soep had naar mijn smaak een verdacht hoog Knorr- gehalte.

Het jonge koppel daarentegen genoot zichtbaar van de grote-mensen-wereld. De jongen stond nu buiten voor het raam zijn sigaretje te roken en zij zat zelfvoldaan haar ronde buik te strelen…. Ik schaamde me nu dat ik haar rondingen daarnet nog had toegeschreven aan ongezonde eetgewoontes. Het kind was zwanger !

Het hoofdmenu was in aantocht. Een trio! Op Valentijn toch wel een gedurfde keuze van de chef, ook al sloeg dit nu alleen maar op de drie kroketten in mijn bord, symboliek is belangrijk op zo’n dagen.

Ik begon me wel af te vragen wat er op het menu stond van het koppel. Ik hoorde haar met veel sérieux haar complimenten aan de chef overmaken! Te veel naar Mijn Restaurant gekeken, dacht ik nog. Maar alle puzzelstukjes vielen samen toen de chef himself, de zaal in liep recht naar de luxe-tafel. Hij leek me ook van de generatie piep… het had er alle schijn van dat ze mekaar op de speelplaats al eens waren tegen gekomen. Daarmee dat zij dat VIP tafeltje hadden gekregen natuurlijk! En dan nog die extra saus die hij hen aanbood. Hij was zich duidelijk aan het uitsloven peter te worden van die foetus.  

Ondertussen waren Filip en ik helemaal bijgekletst, dat had ik al gezegd, ik val in herhaling… maar wij ook. Het restaurant begon meer en meer aan te voelen als een wachtzaal. Als ik rond mij keek, viel het me op dat iedereen zo’n beetje zat te blinken achter uitgedronken glazen en lege borden. Alleen het zwangere koppel niet, zij zaten nu vermoedelijk namen te verzinnen. Plots stond ze op, trok gelukkig eerst nog haar jurk wat naar beneden en passeerde ons dan richting toiletten. Hopelijk brak haar water niet na zo veel culinair genot, het zou ons alleen maar meer vertraging opleveren.

Toen mijn trio kroketten bijna helemaal verteerd was, mochten we een dessert kiezen. We kozen voor de Irish koffie, omdat we geen risico durfden te lopen dat de choco nog tot mousse moest geslagen worden. Whiskey op een bedje van gin, het smaakte meer dan ik verwacht had maar het had een nefast effect op mijn verbeelding.

In de achtergrond had ik al de hele avond te veel zicht op die blote zwangere benen onder tafel. Die zouden zo meteen veel beter tot hun recht komen in die gyneacoloog-beugels. Net zoals haar lang donker haar dat een beetje vettig over haar hoofd lag. Met weinig moeite kon ik me haar zo voorstellen op de bevallingstafel, haar haren plakkerig van de inspanning bij het persen, en hoe ze dan op het laatst trots haar hoofd opzij zou draaien naar de piepvader die nu pas angstig durfde naderbij te komen en door zijn aangedampte brillenglazen een glimp probeerde op te vangen van wat het geworden was.

De Irish koffie was niet meer en het hartenkoekje lag er gebroken bij. Het leek me dringend tijd om af te rekenen. Straks werd ik nog ongewild gebombardeerd tot suikertante. We moesten hier weg. De rekening kregen we sneller dan verwacht. We verlieten brasserie de Wachtzaal en wandelden opgelucht huiswaarts…. We konden er niet omheen. We hadden waar voor ons geld gekregen: Overvloedig veel Valentijn en een overdosis schlagers die nog de hele nacht nagalmden in mijn hoofd….
mooi ’t leven is mooi.