Autorit

Echtelijke ruzies, het waren er gelukkig nog niet veel, maar 90% ervan vond plaats in de auto en waren altijd gerelateerd aan het autorijden. Over te traag of te snel, te dichtbij of te veraf, te links of te rechts, over het verschil tussen bemoeien en waarschuwen, over de manier van remmen en schakelen, de radio te luid of te stil, de navigatie instellen en niet volgen….

Ongelooflijk hoeveel discussie-materiaal er zich bevindt in die beperkte ruimte van een auto !

Ondertussen zijn we allebei al vertrouwd met de risico’s van een autorit maar gewapend met wat humor en een paar auto-survival-truken doorstaan we elke trip.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik toch nog altijd wat zenuwachtig ben als er weer een 10-uren-rit naar de Ardèche op het programma staat.

Het moment van vertrek! Ik loop meestal het huis nog rond als een kip zonder kop, probeer me te focussen op wat niet mag vergeten worden : de frigo-spullen, de toiletzak, de laders van de gsm,…. terwijl Filip al ongeduldig achter het stuur zit te wachten.

Er zit niets anders op dan alles los te laten en mij vast te klikken in de passagierszetel. Vanaf dan ‘moet’ of beter ‘mag’ ik in principe niets meer doen. Dat wil zeggen, niet helpen remmen, niet helpen meekijken in de spiegels bij het voorbijsteken, geen advies geven over het schakelen, er niet helpen aan herinneren ruitenwissers of lichten aan te steken ….. Vermoeiend lastig, kan dat soms zijn, niets doen!

Ten voordele van ons huwelijksgeluk, heb ik al veel strategieën ontwikkeld, om de omliggende verkeerssituatie, de rijstijl en de route zelf, zo veel mogelijk te negeren.

Ik begin meestal met het afwerken van mijn ochtendtoilette, gezien ik daar thuis geen tijd meer voor had. De behoorlijk grote spiegel van de zonneklep komt daarbij goed van pas: haar kammen, ogen maquilleren, bril vervangen door lenzen… Zo kom ik toch een beetje fatsoenlijk voor de dag, vanachter mijn raam, voor de passerende chauffeurs.

Ja, dat is nog een favoriete bezigheid : sightseeing of gluren bij de buren! In de auto’s die we voorbijsteken, en vooral ook als we stil staan aan de lichten of in de file. Waar zijn mijn lotgenoten mee bezig? Zijn ze geamuseerd aan het babbelen of wijzen die gesticulerende armen op een auto-discussie ? Soms voelen mensen als je hen aanstaart, en moet ik gegeneerd mijn blik afwenden, als ze dan per ongeluk ook terug kijken.

Lezen! Nog een perfecte activiteit tijdens lange autoritten! Thuis word ik vaak afgeleid van het verhaal door stemmen in mijn hoofd die me herinneren dat de vaatwasser nog moet geleegd worden, de droogkast gevuld, de trap gestofzuigd…. maar daar heb ik in de auto totaal geen last van! De stemmen weten niets te verzinnen, er is toch niets anders te doen!

‘Slapen’ is uiteraard de beste remedie tegen autostress. Wat Filip betreft, mijn meest doeltreffende strategie. Het toeval wil dat ik een expert ben in tukjes doen. Dat lukt voor mij ook perfect in een auto. Enige voorwaarde is dat ik mijn ogen afdek zodat het donker lijkt. Daarom heb ik altijd een sjaal bij de hand. Als een slaapje zich opdringt, leg ik die op mijn ogen en maak hem dan vast achter mijn hoofd. Want in een schokkende, soms wat onverwachts weg en weer wiegende auto (waarmee ik geen kritiek wil uiten op mijn chauffeur uiteraard !) kan de sjaal niet naar beneden zakken over mijn neus of mond en geraak ik niet ongewild in ademnood tijdens mijn slaap.

Ik neem het er maar bij dat het wel een vreemd zicht moet zijn voor de passanten. Ik zou ook mijn bedenkingen hebben als ik een camionette zie passeren met naast de chauffeur een geblinddoekte vrouw. Maar tot nu toe werden we nog nooit aan de kant gezet door een controle-patrouille.

Gelukkig maar, want het zijn onze beste auto-momenten. Mijn chauffeur kan ongestoord zijn ding doen, terwijl ik lig te dromen van onze eindbestemming.

Al bij al kan ik toch maar weer mooi van geluk spreken. Zoveel problemen zijn er niet in de wereld die je kan oplossen door gewoonweg te slapen.