Categorie: 2021

De inkomhal van het kinderziekenhuis in UZ Leuven voelt aan als de vertrekhal van een moderne luchthaven. Het is er weids en wit en in de lucht zweeft een reuzegrote vogel in origami in lichtblauw met witte wolkjes. Mijn zoon en ik staan er rond te gapen als twee toeristen die de weg kwijt zijn, onze koffer op wieltjes sleept achter ons aan. Aan de onthaaldesk vernemen we dat we ons moeten aanmelden bij een incheckbalie. We trekken een nummertje, wachten onze beurt af en bekomen ondertussen nog wat van de stresserende rit naar hier, het jachtige verkeer rond Brussel in combinatie met regenbuien… Dat we op tijd zijn, hebben we enkel te danken aan het feit dat we door de zenuwen veel te vroeg thuis zijn vertrokken.

Lees verder Kinderziekenhuis

De afgelopen week heb ik me als een echte groupie gedragen. Ik ben een artiest gevolgd op zijn tournee om twee keer hetzelfde optreden te zien, heb daarvoor het hele land doorkruist en durfde pas de tweede keer een handtekening te vragen. Maar toegegeven, alles berustte op een misverstand.

Idolen heb ik nooit gehad. Op de pennenzakken van vriendinnen in de middelbare school stonden namen in zwarte alcoholstift: Sting, Bon Jovi, George Michael… In hun kamers hingen de bijhorende levensgrote posters, die ze voor het slapen kusten, bij wijze van oefening voor als dat ooit zou voorvallen. Bij optredens bivakkeerden ze naast de artiesteningang en kwamen nadien euforisch terug op school met een simpele handtekening. Voor hen was dat het summum. Pas dan mocht je jezelf een echte fan noemen. Mijn pennenzak was onbeschreven en de muren in mijn kamer ook. Gelukkig, want van mijn vader mocht ik geen duimspijkers in de muur prikken.

Maar zeg nooit nooit.

Lees verder Lezing

Filip en ik zijn niet praktiserend katholiek, maar toch houden we vast aan één geloofsprincipe: zondag is rustdag. Op de dag des Heren willen we geen drukte, geen verplichtingen en geen gedoe.  Al is er één verplichting waar we niet onderuit kunnen: de hond moet gewandeld worden. Als dat niet gebeurt, valt er weinig rust te rapen.

Lees verder Wandeling

Dit weekend ben ik uitzonderlijk alleen thuis. Met alleen bedoel ik, echt alleen, dat is zonder kinderen, zonder man, zelfs zonder huisdier. En hoewel ik bewust voor kinderen koos en 100 % toerekeningsvatbaar was toen ik in de trouwzaal mijn ‘ja’ uitsprak, toch moet ik toegeven dat ik er echt naar uitzie om eens een weekend te leven als een happy single.

Lees verder Happy single

Dag dokter, ik heb last van een soort allergie, denk ik. Ik heb heel diverse symptomen: vermoeidheid, maagoprispingen, veranderingen van mijn persoonlijkheid, misselijkheid… Het sluimert al meer dan een jaar in mijn lijf. Eerst had ik het vooral als ik ’s avonds in de zetel zat en naar het nieuws keek. Dus keek ik niet meer naar het nieuws. Maar dan had ik het ook op het werk als mensen over het nieuws spraken. Ik blafte ze af, wat totaal niet in mijn karakter ligt dokter om zo onbeleefd te zijn, maar het was sterker dan mezelf. Ik dacht dat ik een burn-out had of een depressie…

Lees verder Allergie

De verpleegster duwt mijn rolstoel de wachtzaal binnen. Hier moet ik wachten tot iemand me komt ophalen om RX-foto’s te nemen. Ze laat me achter, slordig geparkeerd, half in de doorgang, met mijn rug gericht naar de gang. Ik heb enkel zicht op de wachtzaal die aanvoelt als een doodlopend straatje.

Lees verder Spoed

Als manager van een gezin van vier -vijf als ik de hond meetel- heb je na afloop van een schooljaar wel eens nood aan vakantie. Enige nadeel is dat een vakantie enkel kan plaats vinden als je erin slaagt die zelf nog met je laatste krachten te organiseren. Vergelijk het met een bedrijf dat gaat verhuizen: als manager sta je eerst in voor alle voorbereidingen achter de schermen, een geschikte locatie zoeken die betaalbaar is, de medewerkers inlichten, de verhuis praktisch uitwerken, instructies geven over wanneer iedereen moet verhuizen, hen informeren wat ze moeten inpakken, liefst op een lijstje met duidelijke deadlines erbij en tussen dat alles door vragen beantwoorden van het ongerust personeel waar je zelf ook het antwoord niet op weet. Datzelfde gevoel heb ik een beetje als wij met ons gezin op vakantie vertrekken.

Lees verder Kamperen

Op mijn verjaardag stak Filip mij een klein papiertje in mijn handen. Er stond in balpen ‘cado’ op geschreven. De vier letters compenseerden het gebrek aan verpakking of strik. Ik vouwde het minigeschenkje een vijftal keer open en ontdekte binnenin de bevestiging van een hotelreservatie: ‘Echt? Gaan we op weekend? Zo lang geleden, zalig!’

Lees verder Op weekend