Kleine kerst

Op een normale zaterdagnamiddag zou het hier druk zijn. Maar vandaag niet. De rest van het land is zich druk aan het voorbereiden op kerstavond. Onderweg naar hier zagen we mensen in lange rijen aanschuiven bij winkels, bakkers en traiteurzaken waar buiten tentjes stonden opgesteld zoals bij een voedselbedeling voor kansarmen. Onze bestemming is geen winkel of shoppingcentrum, maar het strand, alias de rand van de wereld.

Als we parkeren, herkent Lucy waar we zijn. Ze weet dat honden hier los mogen lopen en maakt ons dat duidelijk door van aan de auto tot aan het strand zo hard aan de leiband te trekken dat ze zichzelf bijna opknoopt. ´Mijn vrijheid of mijn leven’, lijkt ze te zeggen. Van zodra we op het zand zijn, haakt Filip haar leiband los. Ze schiet in het rond als een ongeleid projectiel omdat ze maar niet kan beslissen welke kant ze eerst wil ontdekken. Had ze nog een leiband aan gehad, dan lagen we nu ingesnoerd en samengebonden neer in het zand zoals in tekenfilms.

Terwijl Lucy ronddartelt, ploeteren wij ons moeizaam een weg door het mulle zand. Bij elke stap zakken onze schoenen diep weg alsof het strand ons wil afraden om verder te lopen. Maar we laten ons niet zo gemakkelijk afschepen en zetten door, vastberaden onze bescheiden ambitie waar te maken vandaag: een strandwandeling en daarna naar huis voor een kerstavond in het klein: tête-à-tête over een schotel fruits-de-mer die we straks enkel moeten ophalen.

Als we het water eindelijk bereiken, lopen we verder langs de vloedlijn. In het zand zien we de sporen van wandelaars die al lang verdwenen zijn: diepe profielzolen van een professionele wandelaar, lichtere voetstappen gelijkmatig naast elkaar van duo’s, blote voeten zelfs en daartussen sporen van viervoeters die er los doorheen lopen. Voor de zekerheid blijf ik even staan en kijk ik achterom. En ja, ook ons spoor is duidelijk te zien. Het heeft iets troostends, alsof elke stap van deze ambitieloze strandwandeling toch de moeite waard is om bij te houden.

We praten weinig en toch is het niet stil. Er is dat zwaar ruisend geluid dat zo typisch is aan zee in de winter. Al vind ik het moeilijk te definiëren wat het precies is. De zee, de wind, of een combinatie van beide? Het maakt weinig uit, het is er en maakt dat ik even niet moet luisteren naar mijn eigen gedachten. Die komen en gaan zoals de golven die uitsterven op het strand zonder dat ze mijn voeten raken. Sommige laten een vuilwitte schuimrand achter, andere verdwijnen in het niets.

Het zijn van die gedachten waar Lucy geen last van heeft. Ze snuffelt onbekommerd rond en laat zich leiden door de toevalligheden op haar weg: een aangespoelde tak, een hoopje platgetrapte schelpen, een stuk visnet… alles is even interessant. Er zijn ook een paar soortgenoten die haar aandacht trekken: een hond met een fleece jasje die zo goed gedresseerd is dat hij niet eens omkijkt naar Lucy en dan zijn er ook twee schoothondjes die zich samen stoer genoeg vinden om uitdagend naar Lucy te keffen. Lucy gaat iets te enthousiast in op de uitnodiging om te spelen waarop de mini’s zich bedenken en niet snel genoeg terug onder de rok van hun baasje kunnen verdwijnen. Ze lopen zo snel dat hun pootjes zelfs geen sporen nalaten in het zand.

Op enkele plaatsen heeft de zee waterkanalen achtergelaten. Ze lijken mij van ver al te diep en te breed om over te steken. Zonder iets te zeggen, wijk ik van onze route af op zoek naar het smalste stuk waar ik over het strandriviertje kan springen. Lucy wil eerst met mij meelopen maar aarzelt dan als ze merkt dat Filip niet volgt en weet dan even niet waar ze nu best loopt om niemand te affronteren. Terwijl Filip toekijkt waar ik heen loop, wordt hij verrast door een golf die hij – aan zijn schreeuw te horen – niet had zien aankomen. Als ik omkijk staat hij tot aan zijn enkels in het water. De hond die op weg was naar mij, ziet haar vergissing in en snelt hem blaffend te hulp. Al kan ze weinig doen, maar dat maakt ze goed door bij wijze van solidariteit dan maar samen met hem de waterader op zijn diepste punt over te steken. Zijn schoenen zijn nu toch al doorweekt.

Net voor we naar huis rijden loop ik nog binnen bij het visrestaurant om onze fruits-de-mer op te halen. Dat duurt langer dan gedacht. Niet omdat ik moet aanschuiven, maar omdat ze het briefje niet terugvinden met onze bestelling. Het helpt natuurlijk niet dat ik vergeten ben op welke naam ik heb besteld. Ik som alle mogelijkheden op, mijn familienaam, die van Filip, in combinatie met mijn voornaam of die van Filip… Als ik goed kan rekenen zijn dat vier-tot-de-tweede-graad mogelijkheden… Teveel voor de visboeren die verwoed zoeken tussen de bestelbonnetjes die met kopspelden op isomo-bakken zijn vastgemaakt. Ik sta toe te kijken van achter de toonbank en roep af en toe een nieuwe combinatie waardoor ze weer helemaal opnieuw moeten beginnen met alle briefjes te doorzoeken. Zonder resultaat, mijn bestelling is nergens te vinden. Even ziet het ernaar uit dat het een kerstavond zal worden met een diepvriespizza. Maar dan krijg ik gelukkig toch een schotel mee. Geen idee waar hij vandaag komt. Misschien is een die er nog stond van gisteren of een die ze op overschot hebben of misschien ben ik toch terechtgekomen in een soort van voedselbedeling.

Opgelucht maar ook een beetje ontgoocheld wandel ik terug naar de auto. We hebben ons kerstmenu, dat wel. Maar het baart mij wat zorgen dat die schotel zeevruchten voor twee personen inclusief oesters én kreeft – waarvoor ik vooraf in gedachten de hele kofferruimte wou vrijmaken en daarom bijna de hond had thuis gelaten – simpelweg in één papieren draagtasje past! Ik zet het zakje op de achterbank en voor de zekerheid bind ik toch maar de gordel vast rond ons kerstdiner. Daarna neem ik zelf plaats op de passagierszetel naast Filip die even achteromkijkt naar onze extra passagier. Ik leg mijn hand op zijn knie en stel hem probeer hem gerust te stellen: « Het wordt écht een kleine kerst, schatje, net zoals we wilden. »