Supermarkt

Ik heb een nieuwsoortige angst ontwikkeld tijdens deze lock-down. Eén waar nog geen woord voor bestaat. Geen smetvrees, agorafobie, maar angst om vreemde winkels binnen te gaan. Het voelt zoals op reis in een vreemd land waar je de taal niet spreekt en de gebruiken niet kent.

Je mag niet zomaar om het even welk karretje nemen, de ontsmette karren staan op een afgesproken plaats, de besmette elders. Voor je binnen wil moet je wachten op een signaal. Je weet vooraf niet welk signaal. Van een agent in burger, een verkeerslicht, een buzzer, een geschreven boodschap zoals in de Mol…. In veel gevallen word je eerst nog ondervraagd : Ben je alleen? Werk je in de zorg? Heb je een strafblad? Als er beslist wordt dat je binnen mag, moet je eerst gesteriliseerd met handschoenen,  mondmasker en een vleugje ontsmettingsspray  …   En het stopt niet eens je binnen bent! Je wordt de hele tijd in de gaten gehouden. Je mag niets aanraken, dat je niet koopt. Ik heb thuis al een voorraad flanellen pyjama’s die veel te klein zijn uit de koopjeshoek van de Aldi. En die oorstaafjes aan de kassa? Om je oren uit te kuisen zodat je de kassierster met mondmasker achter die kogelvrije wand beter kan verstaan?

Het angstzweet breekt me al uit, als ik mijn voorraadkast alleen nog maar bekijk….

Typische reactie bij een angstprobleem is vermijdend gedrag. Dus overleven we al zes weken op het blikvoer van het buurtwinkeltje tegenover mijn deur, waar ik de plichtplegingen onderhand al wat ken.

Maar nu alle dagen op elkaar lijken, wou ik van de zaterdag iets bijzonders maken. Ik wilde iets typisch zaterdags doen. En wat is zaterdagser dan niet koken? Op restaurant gaan, dat mag niet. En dus zag ik maar één toevlucht: de grote traiteurafdeling in de grote supermarkt. 

Ik had geluk. Het was vrij rustig. Ik wou de afdeling groenten en fruit gewoon doorlopen. Maar tussen het exotisch fruit bemerkte ik toch iets speciaals, iets wat ik in mijn andere winkel nog niet was tegen gekomen, iets wat ik al heel lang niet meer had gezien: een vriendin!

Ze was in 3D! Gelukkig had ik van haar digitale versie al vernomen dat ze op korte tijd twee keer oma was geworden. Haar beide dochters waren midden in deze lockdown bevallen en alsof dat al niet voor genoeg complicaties zorgde, waren er nog andere medische verwikkelingen. De roze-wolk bleef uit. Ondanks alles was de kersverse oma de hele tijd in haar kot gebleven! De nieuwe borelingskes had ze alleen nog maar op foto gezien.

Het water was nog niet gebroken van de tweede dochter, toen daar plots een winkelbediende verscheen: ‘Stil staan en babbelen is verboden!’ Noodgedwongen bleef ons gebrek steken met het tweede kleinkind halfweg het geboortekanaal. We moesten afhaken. Ik zwaaide haar uit met mijn latex-handschoenen en ging snel op zoek naar een gemakkelijke ovenschotel. Onderweg naar de kassa griste ik nog een nieuw soort rosé mee die zeer nadrukkelijk werd aangeprezen tussen roze pluchen flamingo’s. Ik had er al te lang naar gekeken en durfde niet meer weigeren.

Bij het uitpakken van de boodschappen thuis, stelde ik vast, dat de vermeende witloof-in-hesp, macaroni-met-hesp-en-kaassaus bleek te zijn! Of toch een smakeloze variant. De kinderen verkozen boterhammen met choco…  Maar ik heb beleefd mijn bord uitgegeten, zoals je dat op restaurant zou doen. Direct erna bestelde ik wel nog een extra glas roze flamingo. En daarna meteen nog die andere fles.

Alcohol is een uitstekend middel bij angstproblemen…