De kapper

Het corona-nieuws… ergens half april ben ik afgehaakt. Ik begon last te krijgen van braakneigingen en oorsuizingen bij elke nieuwsuitzending waarin écht nieuws uit bleef, men in afwachting ging speculeren over mogelijke nieuwe ontwikkelingen en de consequenties van vermoedelijke evoluties…

Het nadeel is dat ik niet meer 100 % op de hoogte ben van wat ondertussen al weer mag, wat binnenkort misschien zal mogen, en evenmin van wat zeker moet!

Dus kom ik met een onbedekte glimlach het kapsalon binnen met mijn zoon. Het is dringend. Zijn rechteroog zit al een tijd verborgen onder een bles haar, waardoor hij de wereld ofwel met één oog moet bekijken ofwel met zijn hoofd in een stand van 45°. Uit vrees dat zijn nekspieren wel eens blijvende schade zouden kunnen oplopen, kan ik dit kappersbezoek echt niet meer uitstellen. Ik kom er stipt aan op het uur waarop ik online een afspraak had geboekt.

Een handpompje blokkeert vrij opzichtig de toegang. Dat kan geen toeval zijn! Als vanzelf ontsmetten we onze handen. We staan ze droog te wapperen als de opper-kapper van het salon op ons af komt. Vanachter zijn hip gestyled mondlapje hoor ik hem iets mompelen over 250 euro. Ik kan alleen maar denken wabliefteru? Hadden we niet beter eens op Wikihow gekeken hoe je best zelf haar knipt? Hij verstaat mij gelukkig niet door het gedruis van de haardrogers in het salon. Maar ook ik versta niet waarover hij het heeft. Tot de coupe van de madam in de eerste stoel eindelijk voldoende is gebrusht en de kapper bij haar zijn föhn afzet.  

Nu begrijp ik pas dat de zaakvoerder, die mij nog steeds de weg blokkeert, het heeft over een boete die ik moet betalen als ik niet gemaskerd ben. Ik verontschuldig me dat ik geen mondmasker bij had! Maar ik had er wel thuis, zou ik die snel gaan ophalen? Hij antwoordt dat ze er in het salon ook wel hebben, maar lijkt niet meteen aanstalten te maken ons er ook effectief één aan te bieden. Het zal de crisis wel zijn. Hij voelt zich duidelijk meer aangetrokken tot de optie dat ik helemaal terug naar huis loop om mijn eigen bacterie-lapjes te gaan ophalen.

Op de terugweg naar huis, scrol ik door zijn website om zeker te zijn dat ik geen andere overtredingen bega: enkel op afspraak, handen ontsmetten, mondlapje dragen, we krijgen geen koffie aangeboden, er zijn geen tijdschriften en betalen doe je liefst met bancontact. Tijdens het wandelen probeer ik alles te memoriseren.

Bij mijn rentree is de zaakvoerder nu in opperste concentratie bij het knippen van een ingewikkelde coupe, die nog extra bemoeilijkt wordt omdat hij vooral niet per ongeluk zijn schaar mag zetten in de lintjes van de dame haar maskertje. Dat hij nu even geen tijd heeft om goedkeurend op te kijken, als wij gemaskerd verschijnen, dat begrijp ik wel. Daar heeft hij personeel voor. Een soort van buitenwipper komt op ons af. Ik zoek zenuwachtig in mijn gsm naar het bewijs dat we een afspraak hadden. Maar dat interesseert hem niet. De man blijkt eerder een ceremoniemeester die alleen maar aanwijst waar mensen moeten zitten of staan. Mijn zoon mag zich aan de wastafel installeren en ik moet me in stilte bezig houden in de wachthoek. Dat maakt hij ons in alle sereniteit duidelijk.

Zoals beloofd, blijft het koffietje uit. Ik zit wat rond de staren. Op het schap waar de tijdschriften normaal lagen, staan nu exclusieve verzorgingsshampoos. De prijslijst staat ernaast. Nadat ik de prijzen heb bekeken, overweeg ik het haar van mijn zoon iets korter te laten knippen dan normaal. Een paar centimeters maar, dat kan al gauw één kappersbezoek per jaar schelen?

Bij het afrekenen krijg ik de keuze om cash of met bancontact te betalen. Cash betalen? Ik informeer voor de zekerheid of dat dan zonder boete kan? De kassier van dienst verzekert me dat dit geen probleem is. Ik knik gerustgesteld en betaal met Payconic.