Pasen

Ik kan mij de moeite besparen eieren te verstoppen in de tuin. Mijn zonen zijn al in een te ver gepuberd stadium. Ik riskeer het verband te moeten uitleggen tussen de verrijzenis, chocolade-eieren, hazen. Iets wat ik ook nog zou moeten googelen. Wij vieren Pasen gewoon met taart en cava, zoals een babyborrel. Tenslotte verschilt verrijzen niet zo veel van geboren worden.  Om deze traditie in ere te houden, vertrek ik ’s morgens vroeg in huppelpas naar de bakker. Nog voor ik er ben, slaat mijn euforische bui om in een Paas-depressie: de hele wijk staat aan te schuiven!

In het kluwen van mensen probeer ik uit te vissen waar ik me moet opstellen. Ik informeer bij een man of hij de staart van de rij is? “Nee” zegt hij en wijst naar een tentakel van de massa langs de huizenrij die bijna tot aan de volgende straat reikt. “Ik ben achter die meneer daar met zijn rode pull, halfweg die rij, maar ik ga nu niet tot daar lopen hoor, ik blijf gewoon hier staan tot de rij tot hier is doorgeschoven.” Alsof het ook nog te veel moeite is om zijn eigen gewicht te dragen, leunt hij vadsig tegen een lantaarnpaal.

Ik loop door tot achteraan de rij die hij aanwees en vat post zo’n 5 huizen voorbij de bakker. Hoe meer mensen er achter mij komen staan, hoe gelukkiger ik me waan met mijn plekje. Dit had een rustgevend moment kunnen zijn. Gewoon berusten in de wetenschap dat ik ooit aan de beurt kom. Maar in mijn ooghoek bemerk ik dat de non-conformist, die te sloom was 5 stappen extra te zetten, ook een aanhang krijgt van onwetende wachtenden. Een niet-officiële rij groeit achter hem aan, als een kwaadaardige fistel. De wanorde die ontstaat, verstoort mijn rust, zoals een plakvlieg bij een meditatie.

Iemand zal moeten ingrijpen! Moet ik op die lantaarnpaal klimmen en van daaruit de onwetende toespreken? In de gegeven omstandigheden is dit het ideale spreekgestoelte. Met één hand een tuit vormen bij mijn mond en hen toeroepen dat-ze-de-verkeerde-persoon-volgen! De boodschap verkondigen dat ze voor hun eigen goed beter aan de andere kant aansluiten. In mijn gedachten zit ik al halverwege de paal, mijn rok onzedig omhoog geschoven, als paalangst mij overvalt. Net als Christus zal ik de woede van de ongelovige massa op mijn nek halen. Ik zal gekruisigd worden als een bemoeizuchtige betweter. Bovendien zijn mijn kansen op een verrijzenis miniem, nu ik Pasen heb vergeleken met een babyborrel.

Eindelijk is de dissident zelf aan de beurt. Van zodra hij weg is, staan zijn volgelingen er wezenloos bij als apostelen na de ten-hemel-opvaring. Door zijn laksheid had hij hen de hele tijd op het verkeerde been gezet. Ongenadig worden ze nu in het ongewisse gelaten óf en wanneer zij het recht hebben in te schuiven. Ik heb met hen te doen. Niemand ontfermt zich over hen. Op het moment dat ik al 4 gevels ben opgeschoven, heeft de bastaard-rij, nog geen enkele schuifbeweging gemaakt. De spanning wordt bijna ondraaglijk.

Ik ben dan ook oprecht opgelucht als het mijn beurt is. De bakkerin is zich van geen kwaad bewust. Alsof er niets aan de hand is, vouwt ze een karton tot een taartdoosje. Ik zie het als mijn plicht haar toch even te waarschuwen voor het naderend onheil. Dat gevecht dat zo meteen zal losbarsten buiten. Misschien kan ze zich nog wat voorbereiden. Een kogelvrije vest aantrekken. De bakker gaan wakker maken. Zelf kan ik net op tijd en ongeschonden het potentiële strijdfront achter mij laten.

Terwijl ik thuis de zoetigheden voor het geboortefeest opberg, bedenk ik dat de doemdenkers wel eens gelijk kunnen krijgen. Deze corona-crisis zal hier heel wat moeilijker in te tomen zijn dan in een land van Chinezen waar volgzaamheid, gehoorzaamheid en discipline er van kleins af aan wordt ingelepeld, zij het met onhandige stokjes. Maar wij, wij slagen er zelfs niet meer in onze ego’s even naast ons neer te leggen en een ordinaire rij te vormen bij de bakker.