Bedpraat

Tijdens een telefoongesprek op het werk zie ik op mijn gsm een bericht van Filip verschijnen. Geen tekst maar een foto van de ingang van de Ikea. Hoewel we door omstandigheden al een paar weken op een matras op de grond slapen en dringend aan een nieuw bed toe zijn, is mijn eerste reactie een lichte teleurstelling. Ik was liever mee geweest om samen nog eens alle opties te bekijken, door de winkel te slenteren en daarna iets te eten in het restaurant… Ik slik de gedachte aan de Zweedse balletjes door en stuur hem voor de zekerheid nog een foto door van het meubel dat we online hadden uitgekozen. Ik moet leren loslaten, fluister ik mezelf toe, alles komt goed en met een beetje geluk slapen we vanavond eindelijk opnieuw in een bed.

Door gyproc- en schilderwerken is onze slaapkamer al een tijdje onbewoonbaar. De werfzone werd helemaal ontruimd en wij zijn noodgedwongen op zoek moeten gaan naar een tijdelijk onderkomen van minimum 1m80 breed. Zo zijn we op de vloer van de dressing beland. Ik zou dat vervelend kunnen vinden, maar het is eigenlijk heel erg cosy om te slapen in een kleerkast. De matras past net – eigenlijk net niet, maar een matras is flexibel genoeg – tussen de twee open kledingkasten en de legplanken op neushoogte (vanuit liggende positie) zijn zeer handig. Ze functioneren als een extra lange nachtkast: mijn gsm en bril liggen tussen mijn sandalen en sneakers en de zwaarste winterbotten doen dienst als boekensteun voor mijn avondlectuur. Als ik dan ‘s morgens mijn ogen open, kan ik meteen mijn outfit voor de dag kiezen zonder dat ik hoef op te staan. Het enige wat ik dan nog moet doen is naar het voeteinde van het bed kruipen in de richting van de deuropening en mijn lichaam van de vloer hijsen. Het is altijd een beetje vakantie als je de dag kan beginnen zoals je uit een tent kruipt.

Aan dat vakantiegevoel zal nu waarschijnlijk snel een einde komen. Als ik ’s avonds thuis kom, zit Filip op de grond van de slaapkamer het bed bijeen te puzzelen. De zakjes met vijzen en moeren liggen opengescheurd en door elkaar heen op de vloer. Het gigantisch hoofdeinde is al uitgepakt en staat tegen de donkergrijze muur geleund, als een preview van het eindresultaat. Nu ik het daar zo zie staan, begin ik -zoals gewoonlijk- te twijfelen. Is het toch niet een beetje té babyroze? Voor ik de kans krijg mijn twijfels luidop uit te spreken, kantelt het hoofdeinde om, begint Filip te vloeken omdat ik op zijn vingers sta te kijken en vlucht ik de kamer uit. Ik herinner mezelf er opnieuw aan dat ik moet leren loslaten. Tenslotte is een foute keuze in een slaapkamer de minst erge die je kan maken, behalve de poetsvrouw en je eigen partner zal niemand er grappen over maken.  

De eerste nacht in onze nieuwe kamer in het nieuwe bed. Ik slaap zo vast dat ik pas een uur later dan normaal wakker word. Als ik beneden kom, zit Filip aan de keukentafel in de krant te bladeren. Aan mijn kant van de tafel ligt het lifestyleblad dat bij de zaterdagkrant hoort en waarin ik doorgaans enkel de blog van Evi Hanssen lees. De rest van het boekje boeit mij niet zo omdat het voornamelijk over mode gaat en ik die steeds sneller wisselende modetrends eerlijk gezegd nogal verwarrend vind. (Als je je dan eindelijk comfortabel begint te voelen in een skinny jeans die veel te kort is, liggen er in de winkel plots enkel nog broeken met olifantenpijpen die veel te lang zijn…) Maar goed, ik heb heerlijk geslapen en geen last van ochtendhumeur. Dus pak ik me er een koffie bij en blader gewillig en nog wat slaapdronken door het blad, kwestie van toch een beetje voorbereid te zijn op de volgende modehype. En dan ben ik ineens klaarwakker.

Het magazine blijkt helemaal gewijd te zijn aan dé nieuwste hype, hét nieuwe modekleur, dat niet alleen in kledij maar zelfs in interieurs wordt toegepast. Elk artikel is aangepast aan dat trendykleur, op elke pagina staan voorbeelden en op de cover prijkt in aangepaste roze letters het thema ‘La vie en rose’. Ik voel me bedot en betrapt tegelijk. Een vies gevoel overvalt me alsof ik net werd beetgenomen door een illusionist. Ik die dacht geheel onafhankelijk en uit vrije wil een roze bed te hebben gekozen, omdat dit nu eenmaal best contrasteerde met het donkergrijs van de muren, moet nu ontdekken dat die kleurkeuze blijkbaar van hogerhand gestuurd en gedirigeerd werd door de mode-industrie? Je zou er bijna paranoïde van worden. Ik duw het boekje van mij af en leg het ondersteboven op de stapel oude kranten in hoop dat zijn onzichtbare krachten mij van daaruit minder zullen beïnvloeden.

Even later merk ik dat Filip het magazine van de stapel haalt. Ik hou hem stiekem in de gaten van achter mijn tweede koffie, benieuwd of hij dezelfde bedenking zal hebben over onze roze aankoop. Maar zijn interesse in het boekje is ook zeer beperkt, hij bekijkt niet eens de cover, houdt het tijdschriftje achterstevoren vast en slaat enkel de laatste pagina open. Niet toevallig komt hij zo meteen terecht op de vaste pagina van de wekelijkse column ‘Bedpraat’. Daarin beschrijft een lezeres onomwonden en met veel details een seksueel avontuur. Die column had ik overgeslagen, maar nu ik merk dat hij zelfs aanslaat bij iemand die zich al meerdere keren heeft ge-out als niet-lezer, had ik hem misschien toch beter eens gelezen. Ik zwijg als vermoord en wacht op een reactie. Even later slaat Filip het boekje dicht en legt hij het zonder verpinken terug op de stapel. Ik ben een klein beetje ontgoocheld, ik had op z’n minst verwacht dat het sekstafereel van dit themanummer zich voor de gelegenheid had afgespeeld in een roze bed, waardoor Filip nu een gelijkaardig gevoel van verdachte coïncidentie zou hebben. Nu blijf ik alleen achter met dat wrange roze gevoel.

Het is tijd om mijn mantra’s terug op te roepen: ‘ik moet leren loslaten’, ‘alles komt goed’… Het lukt, tegen de avond hervind ik mijn mentale rust. Al is het alleen maar omdat ik duidelijk merk dat Filip zich niet de minste zorgen maakt over het roze monument in de slaapkamer. Mode of geen mode, hij vindt het mooi. ’s Avonds kruip ik dicht tegen hem aan en klamp ik me dankbaar aan hem vast, mijn rots in de branding, mijn held die nooit twijfelt aan mijn keuzes. Het is dankzij hem dat ik nu zonder gêne kan genieten van ons roze bed, onze roze wolk, ‘La nuit en rose’.