Lopen

Volgens Haruki Murakami heb je maar genoeg uithouding en doorzetting om een roman te schrijven als jouw fysieke conditie op punt staat. Dus loopt hij marathons. Ilja Leonard Pfeijffers buikje zit hem anders niet in de weg tijdens het neerpennen van zijn kanjers, denk ik dan… Maar ja, elke theorie heeft zijn uitzonderingen nodig om bewezen te worden. Ik gun hem het voordeel van de twijfel.

In tegenstelling tot Ilja, leidt Haruki een zeer eenvoudig bestaan, genoot hij geen speciale opleiding, en besliste hij pas laat romanschrijver te worden. Tot daar zitten we op één lijn. Maar het blijft wel een Japanner natuurlijk. Alsof dat niets inhield, schreef hij die eerste roman dan ook maar meteen aan de keukentafel na de werkuren van zijn doodnormaal leventje. Maar dan verklapt hij nog één klein detail dat mij over de streep haalt : hij doet net als ik middagdutjes!

Schrijver worden, het lijkt plots een haalbare kaart. Ik moet alleen beginnen bij het begin.

De Start 2 Run-App die ik anderhalf jaar geleden aankocht is verlopen. Ik heb geen toegang meer tot de loopschema’s. Maar zo gauw laat ik me niet afschepen door Evy Gruyaert. Ik ontdek dat ik wel nog de ‘vrije loop’ kan doen. Zelfs met de gratis versie houdt Evy mijn afstanden bij, mijn loopsnelheid en wil ze me zelfs nog elke 5 minuutjes aanmoedigen.

Dat is nodig. Ik ben een erbarmelijke loper. Ik hou het alleen maar vol als ik traag genoeg loop. Als er wandelaars opduiken voor mij, steek ik de straat over. Dan valt het niet op dat mijn tempo nauwelijks hoger ligt dan dat van hen. Evy vindt het allemaal prima wat ik doe. Haar stem klinkt wel een beetje GPS-achtig, maar dan opgewekter. Bij haar ben je altijd op de goede weg. Ze praat heel geduldig en legt daarbij de klemtoon op elk woord. Ze let ook op de details. Dat is mooi meegenomen als je maar twee-KOMMA-negen kilometer loopt.

Tussen Evy’s pep-talk door, luister ik naar muziek. Om zo traag te kunnen lopen is up-tempo muziek natuurlijk uit den boze. Op Spotify kies ik rustgevende muziek. Van die nummers die ze opzetten in een wijnbar om klanten zo lang mogelijk op hun stoel te houden. En daarbij is het ook wel essentieel dat mijn oortjes luid genoeg staan. Ik wil niets kunnen horen. Niet mijn eigen voetstappen, niet mijn gehijg, of laat staan, de commentaren van wandelaars die ik niet voorbij kan steken!

Mijn eerste doel is een rondje van 3 km. Je moet ergens beginnen! Haruki loopt dan nu wel marathons, maar is destijds ook begonnen met loopjes van 20 minuutjes. Het is als blogjes schrijven, vooraleer je een roman kan voleindigen. Al is er één iets waar ik me wel wat zorgen over maak. Hij spreekt in zijn boek wel steevast over hardlopen. Maar misschien moet ik dat niet aan mijn hart laten komen. Bij mij is het iets van hard-mijn-best-doen-om-te-lopen.

En zo hardloop ik vanaf nu elke dag mijn traject af (rustdagen kennen ze niet in Japan). Ik kom mezelf een paar keer tegen. In de weerspiegeling van etalages bijvoorbeeld. Daar merk ik dat ik bij het lopen onbewust mijn handen in de vorm van twee vind-ik-leuk-duimen houd. Als twee likes onder een bewegende profielfoto in looptenue, één van Evy Gruyaert en die andere moet van mijn nieuwe vriend Haruki zijn…

Voor wie ook loop-en-lees-inspiratie zoekt, in dit boek krijg je het allemaal:
Waarover ik praat als ik over hardlopen praat.