Moederdag

Vijf jaar geleden. De dag voor Moederdag. Mijn zonen van 8 en 10 jaar wandelen naar de supermarkt met een rugzak alsof ze op expeditie vertrekken. Ze hebben een bijzonder missie: boodschappen doen voor Moederdag. De dag erna blijf ik extra lang in bed liggen, tot ik hen de trap hoor op stommelen. Even later lig ik te genieten van een luxe ontbijt met cava en al. Als de cadeautjes zijn uitgepakt en de cava ontkurkt, verneem ik dat een mevrouw hen gisteren in de supermarkt aan de kassa had tegengehouden omdat ze een fles cava wilden kopen. Als ze hun leeftijden optelden waren ze samen 18, maar dat telde niet als excuus. Dat het voor de liefste mama van de hele wereld was wel. Het heeft niets gescheeld of ik had als verrassing de kinderbescherming aan de deur.

Kinderen, vanaf het moment dat de vroedvrouw de pasgeborene in je armen legt, is je welbevinden voorgoed van hen afhankelijk. Ze zijn je tentakels, je voelsprieten, waarlangs je de wereld aftast op gevaren die rond hen sluipen. Ook al zijn ze al een kop groter dan jezelf, de gevaren groeien met hen mee. Als je jongste zich niet goed voelt op school of als de grootste zich met zijn meter vijfentachtig ouder waant dan hij is… slaap je niet meer.

Net daarom is die speciale dag uitgevonden, die dag om alle moeders te troosten, een moeder-alles-komt-goed-dag. Laten we het vooral niet minimaliseren. Moederdag is de moeder van alle themadagen. Pas nadien hebben ze Vaderdag bedacht, omdat het anders discriminerend zou zijn, en daarna Secretaressedag, dag van de mantelzorger, dag van de vrijwilliger… Vreemd dus dat ze op de middelbare school niet meer aan Moederdag doen. Pubers worden er zelfs niet meer aan herinnerd. Wil je de dag niet al te pijnlijk laten verlopen, dan moet je het als moeder nog zelf op de gezinskalender inplannen alsof het een dag is die je uit aanstellerij voor jezelf hebt uitgevonden.

Enkele dagen vooraf werp ik op tijdens het ontbijt: dat er een speciale dag is het komend weekend. Ik zie hoe ze hun hersenen moeten pijnigen, hoe ze mekaar achter mijn rug vragend aankijken in de hoop dat de andere het antwoord zal weten en daarna – eindelijk – begint er een belletje te rinkelen en roept de jongste het uit: ‘Ik weet het… Dag van de Arbeid!’

Ik zucht: ‘Nee, dat was vorig weekend!’ Ze moeten die leerplannen toch dringend eens herzien… Het staat op Wikipedia zwart-op-wit dat het een ‘wereldwijde’ feestdag is. Er staat zelfs bij hoe de dag gevierd moet worden: “In gezinnen die Moederdag vieren staat de dag in het teken van het verwennen van moeder. Ze krijgt veelal ontbijt op bed en cadeaus. Van huishoudelijke taken wordt ze vrijgesteld… “

Ik kan bijna niet wachten en lees gretig verder: “Moederdag is overgewaaid uit Amerika naar het Westen.” Zie je wel, net als Black Friday en Halloween, dat kennen die pubers dan wel weer. “In het Westen werd het eerst in Nederland gevierd, omdat…” ik citeer gewoon verder “ze hoopten ermee de bloemenverkoop te stimuleren!” Wat een anticlimax! Voor mij geen bloemen dit jaar a.u.b.

Moederdag anno 2021. ‘s Morgens vroeg sta ik een rugzak te vullen met drankjes en ontbijtkoeken. De eerste helft van de voormiddag hou ik me beneden in stilte bezig. Rond tien uur schreeuw ik van beneden aan de trap iedereen wakker voor een gezinswandeling met ontbijt in het bos, mijn zelfbedacht moederdagcadeau. Ik weet het, ik ben veeleisend. Van pubers verlangen dat ze in het weekend vroeg opstaan om te gaan wandelen, grenst aan het onmenselijke. En dat terwijl het volgens de weer-App van de oudste de hele dag zal regenen.

Ik ben onverbiddelijk. We rijden naar een bos dat groot genoeg is voor mijn voltallig gezin, inclusief hond, de enige die wél zin heeft in wandelen. We parkeren en lopen van de parking het eerste bospaadje in. Alles valt op zijn plaats, de vogeltjes fluiten, de hond kwispelt en ik knik trots naar de andere wandelaars. Ik negeer bewust een paar regendruppels. Een lokaal buitje, dat snel zal overwaaien. We moeten er alleen voor zorgen dat de ontbijtkoeken niet nat worden.

Niet veel later begint het te onweren. De regendruppels vallen onmogelijk nog te negeren. De tegenliggers beginnen richting parking te spurten, ze kijken zelfs niet meer op als ik knik. Een bliksemflits doet de hond opschrikken.

Wij stappen verder. Ik kan me niet verzoenen met de idee terug thuis te komen met een onuitgepakte rugzak. Maar ineens roep ik : ‘Misschien moeten we toch maar terugkeren’.

Mijn zonen kijken me even niet begrijpend en tegelijk zeer opgelucht aan. Direct erna zetten we het met z’n vieren op een lopen. In de auto zegt niemand iets. Het ruikt naar natte hond en de ramen dampen aan. Ik zeg niets, ook niet over mijn visioen. Het kwam in een flits, krantenkoppen in dikke zwarte letters :
“Twee pubers, 13 en 15 jaar dood gebliksemd tijdens verplichte boswandeling met moeder.” Dat wil je als moeder niet op je geweten, toch zéker niet op Moederdag.