Februari

Tot zondag en PS: wij drinken geen alcohol deze maand…
Ik duw op verzenden en weet dat de andere kant nu een zuur gezicht zal trekken. Het is een vervelende voetnoot die ik er moet aan toevoegen tijdens tournee minerale. En zeker deze keer, bij een uitnodiging voor een uitgesteld nieuwjaarsetentje, we zullen erbij zitten als vegetariërs in een grill-restaurant.

Dit jaar werd er opvallend minder publiciteit gemaakt voor de alcoholvrije maand-campagne. Het is begrijpelijk, net nu de coronamaatregelen versoepelen, is er is bij de meeste mensen weinig enthousiasme om zichzelf beperkingen te gaan opleggen. Maar bij ons wel! Het is een jaarlijkse traditie geworden. Filip en ik gaan dit jaar de challenge aan samen met twee bevriende koppels. Vooraf beloven we elkaar te motiveren om vol te houden en te inspireren door foto’s van onze alcoholvrije drankjes door Appen. Dit kan niet misgaan.

Dinsdag 1 februari. We zijn vertrokken. De eerste dagen gaan goed, maar dan is er de eerste hindernis: een alcoholvrij weekend… Is het de extra druk door de vrienden die we hebben meegesleurd, is het de coronaperiode die nog in onze kleren zit, het is anders, het loopt moeizamer. Meermaals vragen we ons af waarom we onszelf die heerlijke ontspanning van een glas bubbels ontzeggen. Door een gelukkig toeval vallen onze zwakke momenten niet samen in de tijd, elke keer is er één van beide die zich schrap houdt. We houden vol.

We zijn halfweg geraakt. 14 februari, Valentijn. Ook dat nog! In de zo al meest deprimerende maand van het jaar, willen we dit niet zomaar laten voorbijgaan. Tenslotte is tournee minerale pas geslaagd als je dat soort evenementen nuchter overleeft. We kiezen een restaurant dat iets duurder is dan we ons in een normaal weekend veroorloven. Het was volzet, maar we hebben geluk, er is net een tafel vrijgekomen dankzij een annulatie van iemand met covid -er zijn ook voordelen aan het virus. Mede dankzij corona staan de tafeltjes niet op elkaar geplakt zoals in dat restaurant twee jaar geleden (blog Valentijn). Het interieur is warm, met veel hout en sfeervol licht. We gaan zitten aan onze geannuleerde tafel. Als we rondkijken is er één iets wat meteen onze aandacht trekt: overal waar we kijken zien we gevulde bolle wijnglazen, die als kleine feestballonnetjes de tafels markeren van de feestvierders. We wenden onze blik gegeneerd af en proberen ons te focussen op de menukaart die de ober ons net toestak. Er is één menu, voor een kleine meerprijs zijn er aangepaste wijnen bij, maar we kunnen ook een fles water bestellen, spuitwater, dan hebben we tenminste nog wat bubbels? Ik merk op dat in het menu -met of zonder wijnen- sowieso een cava als aperitief is inbegrepen, maar dat we die misschien kunnen vervangen door een Tönisteiner citroen? We laten onze menukaart zakken tot we net de wanhopige blik in elkaars ogen zien. Precies op dat moment komt de ober vragen of hij alvast iets kan brengen om te drinken? Filip snauwt hem toe dat we dat nog niet weten. De man maakt zich uit de voeten in de veronderstelling dat we in een acute relatiecrisis zitten en durft het eerste kwartier niet meer bij onze tafel te stoppen.

Ik heb ruim de tijd voor een flashback die me tot inzichten brengt. Ik was negentien en deed een rondreis op de Griekse eilanden met twee vriendinnen. We zaten in een Griekse taverna aan een eenvoudig tafeltje op het strand met zicht op zee. In afwachting van de gebakken feta en calamares, dronken we van onze retsina en om beurten dipten we een stuk brood in de kom tzatziki. Het was september, we waren er de enige toeristen afgezien van een Amerikaans koppel, dat zich van maand en mogelijks ook van land had vergist. De dame droeg een strak wit jurkje dat geen marge liet voor vakantiekilo’s en een bijpassende hoed die haar gezicht moest beschermen voor de gevaarlijke zonnestralen. Ze zat ongemakkelijk te schuifelen op de houten stoel zonder kussens. Even later viel ik zelf bijna van mijn stoel, toen ik haar een spaghetti hoorde bestellen! En alsof dat niet genoeg was als belediging gaf ze daarbij nog richtlijnen aan de kok hoe hij die moest koken: met enkel een beetje zout, zeker géén olijfolie!

Kijk, als je ergens te gast bent, eet en drink je volgens de heersende gewoontes, in Zuid-Afrika is dat misschien pap, in Ierland gevulde schapenmaag en in België is dat om het even wat, maar met alcohol!

We roepen de ober terug. We bestellen de menu mét wijnen én cava én wie weet nemen we zelfs een Irish Coffee achteraf, bluffen we tegen de ober die niet eens naar het nagerecht vroeg. Ondertussen kijken we elkaar overmoedig aan en zitten we te gniffelen als twee tieners. De man durft niets te zeggen en noteert alles, hij is waarschijnlijk al blij dat we zo snel uit onze relatiedip zijn geraakt. Even later tikken we onze cavaglazen en knipogen naar elkaar. ‘What happens on Valentine, stays on Valentine…‘ We voelen ons even doortrapt als Bonnie en Clyde.

De dagen erna doen we verder met tournee-minerallen alsof er niets is gebeurd. Niemand heeft een boodschap aan dat ene slippertje, zolang het maar bij één blijft. We posten met regelmaat foto’s op de vriendenchat van onze alcoholvrije biertjes en ontvangen duimpjes, goed bezig! We kijken elkaar schuldbewust aan, maar zijn blij dat we er goed vanaf gekomen zijn. Maar dan, een paar dagen later, slaat het noodlot toe. ‘s Morgens word ik wakker met een slecht gevoel. Eerst besef ik niet goed wat er aan de hand is, maar dan herken ik de symptomen: de misselijkheid, het kokhalzen, de barstende hoofdpijn. Ik heb een kater! Ik begrijp het niet, dit moet een vergissing zijn, het is al bijna een week geleden dat ik nog iets dronk? Maar dan zie ik in gedachten de vrienden die we hebben belogen. Het is duidelijk dat we er toch niet ongestraft van af komen.

Het is de ergste kater ooit, zoéén die niet over is na een dag, waardoor ik de tweede dag toch maar een doktersafspraak maak. De dokter haalt een kleine toverstaf tevoorschijn waarmee ze eerst een onaangename verdwijntruc probeert. Pas een paar uur later blijkt de goocheltruc toch gelukt, het resultaat verschijnt in vorm van een sms op mijn gsm: een positieve coronatest! Het verdict komt als een opluchting, dan toch geen straf van God voor ons mineraal bedrog! Dat misselijk zijn, die hoofdpijn, de verplichte quarantaine blijkt zelfs eerder een geschenk. Het is de ideale motivator om tournee minerale verder vol te houden. En vooral, het is een bevrijding om weer zonder schuldgevoel te kunnen Appen naar de vrienden. Tussen twee tukjes door stuur ik een foto van mijn mocktail: een cavaglas met een bruisende Dafalgan.

We zijn ondertussen tien dagen verder. Ik heb de quarantaine en de corona uitgezweet, tot de laatste snik, zeven dagen thuis en daarna nog drie dagen telewerken. De enige keren dat ik buiten kwam, was om met de hond te wandelen, consequenter kan je niet zijn. Dan is het zaterdagavond. We beslissen een kleine hap uit huis te gaan eten, na tien dagen zonder boodschappen te mogen doen is dat eigenlijk ook een noodzaak. Op weg naar het restaurant, twijfelen we of we nu eigenlijk nog een mondmasker moeten dragen. Voor de zekerheid nemen we er een mee, geen risico’s. Deze keer heb ik vooraf gereserveerd, alles loopt zoals gepland en even later zitten we met ons vieren aan een tafeltje. Filip en ik zijn druk aan het discussiëren wat we nu gaan drinken. Eens je wegkomt met een slippertje, is de kans groot dat je het nog eens durft proberen. Als de serveerster onze richting uitkomt, neem ik me voor deze keer zonder aarzelen en zonder gène een echte aperitief te bestellen, maar dan stelt zij een andere vraag: een covid save ticket? Ik heb ondertussen zoveel zin gekregen in een wijntje dat ik als eerste van ons vier mijn QR-code presenteer. De serveerster scant mij en kijkt me aan alsof ik een vreemde ziekte heb. Ik gluur op haar smartphone en schrik. Mijn gezicht kleurt even rood als het scherm dat ze voor zich houdt. Wat is dit, een not-safe-ticket? Opnieuw een straf van God, nu alleen al bij de gedachte aan het zondigen? Ik zweer op mijn blote knieën dat ik braaf ben geweest, heel de maand geen alcohol heb gedronken, op die ene keer na en dat ik het bedrog zal bekennen aan mijn vrienden van zodra ik weer buiten mag, na mijn quarantaine. Alleen blijkt die nu ineens niet zeven, zelfs geen tien, maar twaalf dagen te zijn! Wist ik veel dat quarantaine het meest rekbare begrip is van de hele corona-periode…