Bibliotheek

Ik begin stilaan te vermoeden dat er hierboven een kracht is die doelbewust blogmateriaal op mijn pad stuurt. Vandaag in de vorm van een man met een hondje.

Ik was snel even binnen gelopen in de bibliotheek om een boek te reserveren dat in het archief werd bewaard. De medewerker aan de onthaalbalie was zo vriendelijk dat voor mij te doen, hoewel ik het ook zelf online kon. Terwijl ik stond te wachten hoorde ik de vrouwelijke baliemedewerkster naast hem, op beleefde en verontschuldigende toon een man achter mij toespreken ‘dat er helaas geen honden binnen mochten in de bib’.

‘Ook niet gewoon om mijn boek hier af te geven?’ riep hij duidelijk verontwaardigd over al dat onrecht dat hem werd aangedaan.
‘Tja, niet binnen is niet binnen meneer….’ Veel ruimte voor interpretatie, zag ik eerlijk gezegd ook niet.
‘Oei dan hebben we toch een probleem!’ repliceerde hij in koninklijk meervoud.
‘Het spijt me, maar dat is het reglement meneer’ zei de dame zachtjes, die het nu duidelijk wat vervelend vond dat ze alleen maar deed waarvoor ze werd betaald. Ook mijn behulpzame medewerker, was even de kluts kwijt, waardoor ik voor de zekerheid nog even de titel herhaalde van het boek dat ik wou reserveren.  
‘Tja, dat reglement altijd hé! Dan zal ik toch eens met de manager moeten spreken hier. Ja dat moet ik dan toch eens dringend doen.’ sprak hij schijnbaar alleen zichzelf toe maar luid genoeg zodat iedereen het hoorde.

Ik begon stilaan nieuwsgierig te worden met welke gewichtige edelman we te maken hadden. Maar het hele tafereel speelde zich achter mijn rug af en ik durfde me niet om te draaien. Dus stuurde die hogere kracht de man nu wat dichter in mijn buurt, zodat ik de blog wat gedetailleerder zou kunnen uitwerken.

Ik kon zien dat hij ondertussen toch mooi zijn boek in de boekenschuif had ingediend. Om te tonen dat het hem menens was en dat hij het reglement vierkant aan zijn lederen schoenen lapte, kwam hij nu nog verder in de inkomhal tot vlak bij de dame die zo veel lef had gehad hem op het reglement te wijzen.  Zijn hond stond geduldig wat in de lucht te snuffelen en had duidelijk nog grootsere verwachtingen van deze wandeling dan deze geur van muffe boeken.

De onthaaldame schakelde een versnelling hoger en deed nu haar uiterste best de man wat te kalmeren. Ze paste de techniek toe die ook bij opstandige pubers wordt aangeraden : duidelijk kaderen ‘waarom het reglement er was’. Ik hoorde haar een voorval citeren uit het verleden waarbij een meisje uit panische schrik voor een hond, die haar wat te wild had benaderd, schreeuwend naar buiten was gelopen en zonder te kijken over de straat was gelopen…

De medewerkster hoopte, samen met mij en mijn ijverige medewerker die niet meer opkeek van zijn scherm, dat de man nu toch stilaan wel zou begrijpen dat niemand het persoonlijk op hem of zijn hond hadden gemunt.

Tevergeefs… Hij gaf niet op en begon nu zelfs een tirade over reglementen en waarvoor die dienden en over systemen van goed management… De dame zat wat ongemakkelijk op haar stoel te draaien, wist niet goed wat ze moest aanvangen met al die goede raad en keek me vluchtig en wat onzeker aan. Ik wou haar wat versterking geven, maar kon niets beters verzinnen dan een laffe maar toch zeer duidelijke draaiing met allebei mijn ogen. De man merkte dat ze naar iemand anders had durven kijken terwijl hij haar toesprak en keek me wat neerbuigend aan van opzij.

Ik had hier nu liever geschreven dat ik de man met het hondje op dat moment eens goed mijn gedacht had gezegd. ‘Dat hij evengoed zijn boek had kunnen indienen in de automatische boekenschuif buiten de inkom die het bibliotheekmanagement daar had voorzien en dat ik zeer dringend een gesprek zal aanvragen aan de managers om het reglement te laten aanpassen en voortaan geen mannen meer toe te laten met grootheidswaan en puberale gezagsproblemen, omdat ik daar zo misselijk van word en ik niet kon garanderen dat ik de volgende keer van pure walging niet zou overgeven op hun dure schoenen….’

Maar zo ‘ad rem’ ben ik niet en al die goedgemikte woorden bedacht ik natuurlijk pas op de terugweg naar huis. Het is geen toeval dat ik een voorkeur heb voor het geschreven woord.

PS voor de duidelijkheid…. ik heb niets tegen hondjes