Middelbaar

In de basisschool genieten leerkrachten van een quasi heiligenstatuut. Juffen weten alles en liegen nooit. Maar rond het 13de levensjaar zet er zich een opmerkelijke omwenteling in gang. Lesgevers vallen één voor één van hun sokkel. Alles wat ze zeggen, wordt in vraag gesteld. Dat moét zo. Ze slikken niet zomaar meer alles wat die van wiskunde zegt, ook al beweert hij het te kunnen bewijzen met zijn zelfverzonnen formules!

Zo ver zijn we dus. Gedaan met juffen en meesters, we maken plaats voor mevrouwen en meneren. Ze passeren de revue aan onze keukentafel. Tijdens het avondeten worden ze becommentarieerd en bekritiseerd, net als BV’s in de roddelblaadjes. Die van ICT is zó saai! Ze leest alles af van een Powerpoint en zegt alleen maar dingen die we al weten en als er één onnozelaar een vraag stelt, herhaalt ze alles helemaal opnieuw! En mevrouw van Nederlands droeg vandaag een groene jurk die ze vorige week ook al droeg,… En die van turnen is veel te dik om te sporten! Het leven van de leerkracht is niet simpel, je moet al stevig in je sportschoenen staan om het te overleven.

Maar vanuit mijn standpunt focus ik me nu vooral op het secundair leed van mijn jongens. Ik probeer het een beetje te relativeren. Wijs hen op het voordeel dat ze saaie leerkrachten gewoon vijftig minuutjes moet uitzitten, en niet meer een hele dag zoals in de lagere school. En geef hen een paar tips: ze kunnen extra traag slenteren bij leswissels naar een ander lokaal om zo veel mogelijk lestijd kwistig te verspillen.

Terwijl ik de tafel afruim, vergelijk ik ook nog eens met de tijd dat ik in het middelbaar zat. Het waren overwegend oude leerkrachten. Die van turnen was zo oud dat haar lippenstift alle kanten uitschoot in de rimpels rond haar mond. En de nonnen die zwaaiden nog de scepter op mijn school. Zij waren overal aanwezig en altijd in het voordeel. Want ze speelden een thuismatch. De sleutelbos van het klooster hing aan een lintje onder hun rok. (Ik snap nog altijd niet waarom dat was. Bestonden er nog geen rokken met zakken of was het een fijn gevoel die sleutel onder je rok?) Maar dank zij die sleutel konden ze tijdens springuren gewoon eventjes op hun bed liggen in hun kamer of over de middag naar de herhaling van Thuis kijken in hun living. De andere leerkrachten hadden niets te piepen. Want de directrice hoorde bij de kloosterbende. Ze had een zeer imposant voorkomen. Daarom dat de gemeenschap haar tot directrice had gekroond natuurlijk, zoals in de dierenwereld kiezen ze daarvoor degene die het meeste indruk maakt. Met haar wilde je dus als leerkracht liever niet in de clinch geraken als je een slecht uurrooster kreeg. En ook wij, leerlingen, kozen wijselijk een omweg om niet voor haar bureau te moeten passeren als we ons uniform waren vergeten voor de wekelijkse mis. Wij gaven hen ook bijnamen Zuster Tarcicia was Tarzan, Zuster Klara noemden we Kletje, Zuster Adelheid, de braafste, de Geit…. Geven jullie ze geen bijnamen de leerkrachten?

Het antwoord blijft uit… Ondertussen heb ik de vaatwas gevuld en moet ik nu alleen nog de potten afwassen. Maar eerst draai ik me om en kijk waar die stilte vandaan komt. Mijn scholieren zijn verdwenen! Ik sta alleen in de keuken in mijn verleden te roeren. Het pijnlijke besef sijpelt binnen dat ook ik zonet van mijn sokkel ben gevallen, na deze veel te uitgebreide inkijk in mijn verleden… in zwart-wit dan nog!

• 

• 

• 

•