Date

Ze zitten in stilte tegenover elkaar te eten. Af en toe zie ik haar even opkijken, terwijl ze een hapje zit weg te kauwen. Eerst kijkt ze kort even rond en dan gluurt ze stiekem naar haar tafelgenoot. Hij is druk in de weer met zijn lamskoteletjes. Geduldig ziet ze toe hoe hij wat vlees los snijdt van het botje. Als het gelukt is, lijkt ze te hopen dat hij nu even zal opkijken. Gewoon om van de hap te genieten en dan misschien iets te vertellen, om elkaar wat beter te leren kennen. Maar het vlees is nog maar net in zijn mond verdwenen, of hij begint zonder opkijken alweer een studie te maken van de volgende hap. Dat zij de souvlaki zeer lekker vindt, had ze willen zeggen… Maar ze slikt de opmerking door en buigt het hoofd terug naar haar eigen bord. Omzichtig neemt ze nu haar tijd om een geschikt stukje vlees te selecteren, dat samen met twee boontjes en een blaadje sla op haar vork past.

Plots schrikt ze op. De deur naar het rokersterras, vlak naast haar, zwaait open. Een koude tocht schiet langs haar heen het restaurant binnen. Een roker verontschuldigt zich omdat zij nu wat vooruit moet schuiven om hem te laten passeren. Met een minnelijke glimlach pardonneert ze hem zonder woorden. Als hij weg is, schuift ze haar stoel voorlopig weer wat achteruit, tot iemand anders nood heeft aan een rookpauze. Een restje van haar glimlach is nog te zien op haar gezicht als ze zich weer naar hem richt, de man aan de meer comfortabele kant van hun tafeltje. Hij zit onverstoord en luid smakkend een lamsboutje af te kluiven.

Ik schat hen beginnende zestigers, op een paar jaren van hun pensioen. Ze zitten schuin tegenover mij in mijn favoriete Grieks restaurant. Met wat uitstel vieren Filip en ik er ons vijfjarig jubileumpje. Het zou een excuus kunnen zijn, dat we na vijf jaar samen bij etentjes al eens wat rond kijken, in plaats van naar elkaar. Maar ik geef toe dat het altijd al één van mijn onhebbelijke gewoontes is, gesprekken van tafelburen af te luisteren. Het leverde mij eerder al amusant blog-materiaal op (Valentijn).

Maar dit koppel laat me een beetje op mijn honger zitten. Ze praten bijzonder weinig, hoewel ik de indruk heb dat ze mekaar nog niet zo lang kennen (een buikgevoel, ik kan het niet uitleggen…). Enkel in het begin kon ik iets opvangen. Nog voor zij iets kon zeggen, bestelde hij zijn drank aan de serveerster : ‘voor mij een karaf rosé, doe maar meteen een half litertje’. Een flesje delen was ook leuk geweest, dacht ik nog. En dan enkel toen hij nog iets later terug kwam van het toilet, mompelend dat hij toch wel zijn mondmasker weer was vergeten zeker! Het was zelfs de aanleiding tot wat animo, vooral met hun tafelburen die erom moesten lachen.  

Ontgoochelend weinig materiaal dus. En nu hebben ze al gedaan met eten en willen ze geen dessert. Hun borden zijn al weggenomen. Als een echte gentlemen vraagt hij de rekening. De tijd die ze daarop moeten wachten, zit zij het tafellaken glad te strijken. Als het helemaal effen ligt, rest haar nog wat tijd om mijmerend te staren naar het flakkerend kaarslichtje tussen hen in. Dat hij geen relatiemateriaal is, heeft ze vermoedelijk al wel door. Alleen had ze misschien wel gehoopt op tenminste een gezellig etentje.

De rekening is er, op een zilveren schoteltje met twee snoepjes erbij. Ik zie haar een briefje van vijftig naar hem toeschuiven. Hij legt het op het schaaltje samen met het zijne. Hun briefjes samen op een schaaltje, het is het meest romantische gebaar van de avond.

Ze vertrekken. Hij mag zijn mondmasker deze keer weer niet vergeten, grapt hij nog luid. Zij lacht welwillend. Voor hij het tweede elastiekje rond zijn oor spant, gooit hij nog snel de twee snoepjes in zijn mond.

Het tafeltje schuin tegenover mij blijft eenzaam achter. Het kaarsje brandt nog een beetje na, het had nog zo zijn best gedaan.