Mysterie

Laatst was er een nachtelijk mysterie op het werk! De conciërge zag ‘s nachts lichten uit zichzelf aan gaan en hoorde vreemde geluiden in de gangen. Gelukkig zijn er bewakingscamera’s in het gebouw. Die hangen er sinds ons jubileumjaar. Toen moesten ze kunstwerken beveiligen die werden tentoongesteld. Maar sindsdien hebben ze al meerdere mysteries opgelost.

Het eerste was de verdwenen boekentas van het zoontje van de directeur. Na uren zoeken, kwam hij op het lumineuze idee de camerabeelden te bekijken. En inderdaad! Ze hadden hun werk gedaan en keurig gefilmd hoe iemand naar buiten wandelde met de bewuste boekentas: de directeur zelf… Het camerasysteem had meteen zijn nut bewezen: als geheugensteuntje voor directeurs die te veel aan hun hoofd hebben. Nu wist hij tenminste dat hij die boekentas elders moest gaan zoeken.

En dan was er ook nog ‘de val’. Die vond plaats een jaar of wat geleden. Iedereen was al naar huis, behalve de IT-ers. Zij werken al eens graag ‘s avonds laat door. Alleen dan kunnen ze ongestoord aan het netwerk prutsen. Overdag is het risico te groot dat wij van de administratie hun bureau binnen stormen als onze PC of het internet even hapert. Een zekere vorm van dramatiek is ons in zo’n geval niet vreemd, dat geef ik grif toe. Tijdens zo’n laatavond-shift dus, hoorden zij plots een luid kabaal ergens in het verlaten gebouw. Het zijn IT-ers, zei ik al, koelbloedigheid staat niet in hun functiebeschrijving. Gelukkig waren ze met twee. Ze kropen samen achter een computerscherm en doorzochten via de camerabeelden het gebouw. Al gauw zagen ze in de kelderruimte een man op de vloer liggen! Aan zijn witte haar herkenden ze hem: de conciërge. Via de camerabeelden stelden ze vast dat hij niet gewoon op stond, maar lag te kronkelen van de pijn. De IT-ers sprongen op, liepen hem te hulp en belden de 112.  

Na dit noodlottig voorval, besliste de directeur dat er lichten met bewegingsdetectie moesten geïnstalleerd worden in de kelder. Niemand zou nog in het donker op de tast moeten naar schakelaars. Ook de poetsvrouwen werden nu ‘s morgens vroeg verwelkomd door licht. Weer een probleem opgelost! Alleen is het nu precies door die bewegingsdetectie dat er een nieuw probleem aan het licht kwam. Want hoe verklaar je dat die ‘s nachts zomaar oplichten? De conciërge, was er niet gerust in en wij ook niet.   

De IT-ers werden er weer bijgeroepen – die mannen zijn onmisbaar – en moesten net zoals in de betere misdaadseries nachtelijke camerabeelden doorzoeken. Wij gingen in afwachting gewoon terug aan ons minder spannende werk, maar werden gebriefd telkens ze iets vonden. Eerst waren er teleurstellende berichten dat ze op die beelden die lichten nooit hadden zien aan gaan. Daarna ontdekten ze dat het licht vermoedelijk een automatische test was van de noodverlichting… Maar dan op het einde van de werkdag, werden we er bij geroepen. Ze hadden iets gevonden!

Ik was eerlijk gezegd ontgoocheld. Ik zag niets op het scherm, alleen de lege inkomruimte van de kelder in zwart-wit. Ik kneep mijn ogen een beetje om scherper te zien, maar nog niets. Er liep een storende witte lijn verticaal over het beeld, misschien daardoor…? Ik keek vragend naar de IT-er. Hij beantwoordde mijn blik door te wijzen naar het scherm. Ik ging wat dichterbij kijken. Zijn vinger gleed langs die witte lijn, die uitliep op een fijn puntje, en nu duidelijk bewoog. ‘Dit is zijn staart’ riep hij vrolijk !

Ik sprong achteruit en schreeuwde alsof het beest op mijn schouders zat. (Koelbloedigheid staat ook niet in mijn functiebeschrijving.) Van op een veilige afstand bekeek ik de rest van het bewijsmateriaal. Daarop zagen we Ratatouille dit keer over de vloer trippelen. We herkenden hem aan zijn twee flikkerende oogjes die oplichtten als hij in de richting van de camera keek. Even later verdween hij onder de mat bij de voordeur, naar het afvoerputje richting riool. Op dat putje moet nu dringend een nieuw deksel komen.