Wandeling

Filip en ik zijn niet praktiserend katholiek, maar toch houden we vast aan één geloofsprincipe: zondag is rustdag. Op de dag des Heren willen we geen drukte, geen verplichtingen en geen gedoe.  Al is er één verplichting waar we niet onderuit kunnen: de hond moet gewandeld worden. Als dat niet gebeurt, valt er weinig rust te rapen.

In tijden van corona was het simpel om de zondagsrust in ere te houden. Maar sinds kort maken ze het ons wel moeilijk. We durven de deur niet uit zonder eerst de zondagskrant te hebben doorgenomen. Want de wereld is aan een inhaalmanoeuvre begonnen en elk weekend is er wel iets te doen. Bij het ontbijt ontdek ik dat het ‘Dag van het Bos’ is. Al een geluk dat ik wat prospectie deed! Anders waren we zonder het te beseffen terecht gekomen in een bos vol randanimatie en volk. Op zich wel gezellig uiteraard, maar niet met een hond die zijn hondenschool niet heeft afgemaakt. (Voor wie zich afvraagt hoe dat komt, lees hierna eens Hondentraining )

In Sint-Baafs-Vijve is er ook hondenzwem-wedstrijd, lees ik nog. Klinkt leuk en Lucy zwemt graag. Maar het idee wordt afgevoerd. Het zal er druk zijn en daarna met een natte hond in de auto naar huis rijden, staat ook niet op onze verlanglijst. Het kost ons dus wat denkwerk, maar dan heeft Filip een goed idee. Op een paar minuten rijden van thuis is er een wandelpad dat door wegenwerken nauwelijks bereikbaar is. Je kan het bereiken door via een doodlopende weg in een industriepark over een uitgebroken weg te ploeteren. Zelfs voetgangers en fietsers geraken nauwelijks.

Het pad ligt er zoals we hoopten verlaten bij. Aan de ene kant is er het kanaal en aan de andere kant een berm met gras, bomen en struikgewas. Lucy kan er gewoon los lopen en kwispelt vrolijk voor ons uit. Haar tong hangt schuin uit haar bek en flappert bij het lopen op en neer. In het geval we vanuit de verte toch een verdwaalde fietser of voetganger zien aankomen, lokken we haar met snoepjes. Ze heeft niet eens door dat het een afleidingsmanoeuvre is. Voor de rest wandelt ze volgens een voorspelbaar patroon. Ze cirkelt om ons heen en legt dubbel zoveel afstand af als wij. Ideaal!

Zo zonder leiband wandelen is ook voor ons aangenamer. We wandelen weer hand in hand, zoals we deden toen we nog geen hond hadden. Het is als met kinderen, een hond heeft evengoed zijn impact op je relatieleven. We hebben ook een rugzak bij met wat water en koekjes voor als wij een appelflauwte krijgen. We zijn op alles voorzien. Nog een kleine kilometer en daar moet er ergens een terrasje zijn, weet Filip, die als inwijkeling de streek al beter kent dan ik die hier geboren ben. Ik verlekker me al op een glas witte wijn, Filip zal wel een bruin biertje nemen, vermoed ik. En wie weet, kunnen we een portie bitterballen erbij bestellen? Meer moet dat niet zijn op een zondagmiddag.

Lucy blijft wat achterop hangen. We kijken achterom. Ze zit verborgen achter een struik. Filip maakt een fluitgeluid tussen zijn tanden dat alleen mannen kunnen. Meestal komt ze dan afgelopen, met een blik alsof ze zelf verrast is over hoe goed ze wel luistert. Maar deze keer komt ze niet, ook niet als ik haar roep, of toch? Aha, daar is ze weer, met de tong uit haar bek komt ze op ons af gehuppeld. Ze is nog ver, maar we zien het meteen: de vacht in haar nek die er normaal als een witte bontkraag uitziet is niet meer wit maar bruin. Als ze nadert ruiken we een walmende strontgeur. Lucy heeft zich als een vuil varken gewenteld in een kleverige bruine stront!

Voor wie geen hond heeft en zich begint af te vragen of wij een hond hebben met gedragsproblemen: dit is perfect normaal hondengedrag. Een hond wentelt zich al eens graag in de smeuïge stront van een soortgenoot die op de geur af een zeer coole gast moet geweest zijn. Het is als een selfie maken met een idool.  

De smurrie hangt van achter haar oren, over haar kop tot onder haar kin. Zelf loopt ze te pronken met haar nieuwe jas. Dat er een kwalijke geur aan vast zit, is het minste van haar zorgen. Ze lijkt zelfs een snoepje te verwachten omdat ze zo gehoorzaam naar ons toe kwam, maar schrikt van onze afwerende reactie dat ze vooral niet naderbij moet komen.

Crisisoverleg! Wat zijn onze opties? We bevinden ons in the middle of nowhere met in onze rugzak een flesje spa reine. Daar hebben we weinig aan. Filip overweegt haar in het kanaal te gooien, kwestie van het goedje uit te spoelen. Ik geef het weinig kansen. Het water staat zeer laag. De smurrie zal niet verdwijnen door haar even onder te dompelen. Tenzij hij samen met haar een duik wil nemen, zal het heel moeilijk worden haar hier deftig te wassen. Bovendien bestaat het risico dat de geur van het kanaalwater nog wat extra aroma zal toevoegen aan de uitwerpselgeur.

We moeten terug. Maar het is nog een heel eind. Filip kan het niet aanzien. Hij doet een poging de troep uit haar vacht te vegen met een pluk gras. Zijn linkerhand blijft niet gevrijwaard. Dat hij toch beter groter blad had gebruikt, is mijn advies. Als een echte padvinder zoek ik een plant met bladeren zo groot als een vod. Ik wrijf ermee langs de aangetaste kant. Ook dat resultaat is beperkt:  Er hangen geen brokken meer aan, maar het bruin is nu nog meer uitgesmeerd en ook mijn rechterhand is wat aangetast. Het flesje water dat voor de dorst had moeten dienen, komt alsnog van pas om onze handen te spoelen. Maar zonder zeep, blijf ik mijn hand wantrouwen.

De enige redding nu is de kortste weg naar een tuinslang en shampoo. We keren op onze stappen terug, iets minder ontspannen dan in de heenreis en niet meer hand in hand. Lucy loopt even vrolijk als altijd voor ons uit, haar haren in de wind, bij het minste briesje slaat de kakgeur in onze neus. Dat zal leuk worden in de auto straks. We beginnen spijt te krijgen dat we toch niet gewoon naar het drukke bos of het hondenzwem-event geweest zijn.

Door het besef dat er ook geen bitterballen meer te rapen zullen vallen, begin ik honger te krijgen. Met mijn propere hand probeer ik onze pak koeken uit de rugzak te halen. Dat lukt. De echte challenge is nu met één hand de zak vasthouden én openmaken. Filip kan ook niet helpen, want hij heeft zijn ene propere hand nodig om de leiband vast te houden. We nemen geen risico’s meer.

Tegen de tijd dat we bij de auto aankomen, hebben we een strijdplan bedacht. We zullen meteen doorrijden naar de nieuwe dogwash. Lucy moet hoe dan ook in de koffer met strontkraag en al. De geur in de auto is bedwelmend. We schuiven alle ramen open, waardoor het voelt alsof we met een cabrio rijden. De stank is minder verstikkend, maar ze komt in vlagen in ons gezicht gewaaid. Ik zit niet aan het stuur en heb het voordeel dat ik nog mijn neus kan dicht knijpen. Ik begrijp dat de verleiding voor Filip groot is om extra hard te rijden. Met nasale stem, moet ik er hem aan herinneren dat vooral niet te doen: Lucy mag nu in geen geval haar evenwicht verliezen in een bocht.

De dogwash is een ware ontdekking. De hond staat in een verhoogde badkuip. Met een flinke straal water en shampoo spoelen we al wat bruin is uit haar vacht. Lucy is minder enthousiast. Ze probeert een paar keer uit de wasbak te klimmen en duwt ons met haar natte vacht opzij om te ontsnappen. Omdat dat niet lukt, schudt ze uit protest al het water uit haar vacht. Als ze dat doet lijkt ze nog meest op zo’n ronddraaiende carwash-borstel. Ook wij zijn ondertussen doorweekt. Na een gevecht van een kleine tien minuten is ons varkentje gewassen, meer zelfs, ze is ook droog geföhnd, want ook die functie is voorzien en dat allemaal voor zeven euro vijftig cent. Ware het niet dat het heiligschennis is, we zouden hier elke zondag onze hond komen wassen.

Lucy springt opgelucht terug in de koffer. Ze kijkt benieuwd waar de volgende rit naartoe gaat. We negeren haar blik, slaan de koffer dicht en beginnen te rijden, deze keer met de ramen dicht. Niet veel later komen we thuis aan als twee verzopen katten. Het is al bijna avond, onze rustdag kan beginnen.