Test

Ik leun ongemakkelijk achterover in de relax en laat mijn mondmasker zakken tot onder mijn neus. De vacuüm verpakte verpleegster pakt een wit stokje dat ze lieflijk een wissertje noemt. Ik verwacht me aan een kriebelgevoel achterin mijn keel zoals de vorige keer bij de dokter. Dat was maanden geleden toen iedereen nog getest werd die eens had gekucht. Vandaag zit ik in het triage-centrum. Hier pakken ze het veel serieuzer aan, voel ik meteen. De stok baant zich een weg, waarvan ik niet wist dat die er was: door mijn neus, onder mijn oogkas tot hij tegen de onderkant van mijn hersenen botst. Binnenin voel ik het uiteinde krabben alsof de verpleegster een uitstrijkje wil nemen van mijn hersencellen. Mijn rechteroog slaat alarm en probeert de vreemde indringer tevergeefs weg te spoelen met een tsunami traanvocht. Als de krabber er eindelijk uit is, krijg ik een doekje tegen het tranen. Bij de uitgang staat mijn oudste zoon me al op te wachten zonder doekje. Hij onderging nochtans dezelfde ingreep. Bij hem had de verpleegster eerst gevraagd hoe oud hij was, zei hij. Daarna koos ze het passende stokje voor zijn leeftijd. Mijn stokje zal de taille unique voor volwassenen geweest zijn, vermoed ik.

De dag erna kan ik mijn resultaat opzoeken in mijn digitaal ziekenhuisdossier, dat ik schijn te hebben. ’s Anderendaags ontdek ik dat er inderdaad een soort Wikipedia-pagina van mezelf bestaat. Een oplijsting van al mijn ziekenhuisgegevens, RX-foto’s, dates met dokters, operaties, bevallingen,… Geen enkele dokter kan ik nog iets wijsmaken. Er hoort ook een pagina bij met laboresultaten. Het is een tabel met testen, cijfers en resultaten, die veel weg van het herfstrapport van mijn zonen op smartschool. Zenuwachtig ga ik op zoek naar het woord ‘positief’ of ‘negatief’.

Alle scenario’s van wat kan volgen flitsen door mijn hoofd: herfstvakantie in volledige quarantaine, huisarrest voor mezelf, mijn gezin én voor alle contacten van de afgelopen dagen, zieker worden, aan een beademingstoestel liggen,.. Mijn hart slaat een paar tellen over als ik het woord vind: COVID. Ik houd mijn adem in om nu het verdict te lezen ernaast.

Er staat ‘Memo’! Ik kijk nog eens terug naar de papieren handleiding die ik mee kreeg. Dat is niet eens één van de opties volgens dat blad? Toevallig ontdek ik dat de cursor verandert in een handje als ik over het woord beweeg. Ik klik en er verschijnt een pop-up. Paniekerig scan ik de tekst die erop staat en dan zie ik één woord blinken: Rand-positief.

Na de eerste schok, verman ik mezelf en doe nu een poging rustig de tekst te lezen die rond dat woord staat. “Een zwakke detectie van het virus wat kan wijzen op sporen van een oude besmetting of een primaire fase van een heel recente besmetting.”

Rand-positief? De enige andere samenstelling die ik ken met rand is ‘randdebiel’ en dat zou je ervan worden!

Het mysterie wordt nog groter als ik het resultaat van mijn zoon lees. Hij die loopt te hoesten en te snotteren, door wie ik mijn eigen symptomen begon te linken aan het virus en van wie ik zo goed als zeker de vermoedelijke besmetting heb opgelopen is …negatief?

Van zodra het dokterskabinet open is, probeer ik de dokter te bereiken voor meer uitleg. De dokter antwoordt haastig maar vriendelijk dat ze het nog moet bekijken en mij dan zelf zal terug bellen. Ik loop een paar uren te ijsberen, maar besluit dan dat ik niet langer kan wachten. Plichtbewust verwittig ik al de mensen met wie ik recent nog contact had. Dit testresultaat kan mogelijks ook voor hen gevolgen hebben.

Het duurt nog tot kort na de middag tot ik de overwerkte dokter aan de lijn krijg : “Ja we zien dat resultaat veel tegenwoordig”, zegt ze. “Het ligt aan het feit dat ze in het triage-centrum met zeer gevoelige testen werken, die soms te gevoelig zijn, waardoor we veel vals-positieven meten”.

Na rand-positief ben ik plots mogelijk vals-positief. Het is weer wat anders maar je wordt er niet minder onnozel van. Het is het soort positief dat eigenlijk negatief is. Omdat het onder de noemer positief valt, moeten we doen wat de positieven doen: ik krijg telefoon van de COVID-contact-tracers, moet in volledige quarantaine, de kinderen onmiddellijk terugroepen uit school en ook Filip moet laten vallen waar hij mee bezig is. Ik bel hem op en hoop dat hij niet net met een half gemonteerde chauffage in zijn armen staat…

Om zeker te zijn, stelt de dokter voor een nieuwe test te doen, bij haar in de praktijk.  “Lukt dat morgen om kwart voor elf?” vraag ze. Ik onderdruk een cynische repliek, dat ik niet één reden kan bedenken waarom dat niet zou lukken. Dokters hebben geen tijd voor grapjes nu, en al zeker niet nu ik weet dat ze ook nog eens al die rand-positieve testen moet overdoen van het triage-centrum.

Ik zal de rest van het verhaal niet zo langdradig maken, als het voor mij is geweest. Dus spoel ik vanaf dit laatste gesprek nu snel 52 uren door, tot dat moment, waarop ik eindelijk te weten kom dat ik al die tijd gewoon NEGATIEF was. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een negatief resultaat !