Gezinsuitbreiding

We hebben het nog aan niemand durven zeggen, niet aan de collega’s op het werk tijdens de koffiepauze, niet aan onze vrienden (aan wie we normaal alles opbiechten na te veel wijntjes), niet aan onze ouders, zelfs niet aan de kids, …. Echt met niemand durven we erover spreken. Alleen wij twee weten het…. dat er muizen zitten…. in de keukenkast!

Ja, laat het gerust even bezinken, ik moest er ook van bekomen…..

Ik heb ze ontdekt door die kleine zwarte ‘kruimels’, waarvan ik me eerst afvroeg wat het was……. We wonen nu toch al iets meer dan een jaar in dit huis, maar deze huisgenoten, waarmee we blijkbaar de keuken delen, waren we nog niet eerder tegen gekomen. Met enige afkeer heb ik de keukenkast dan maar leeggehaald en heb ik alle mogelijks aangetaste spullen afgewassen of weggegooid. (Dit voeg ik er maar voor de duidelijkheid aan toe, om te voorkomen dat niemand nog op bezoek wil komen!) Maar daardoor heb ik nu ook de vermoedelijke inkompoorten ontdekt waarlangs ze kunnen binnen trippelen in het walhalla van versnaperingen en snoep alias kruimels, kruiden, bouillonblokjes en plastiek!

Eén keer heb ik me bijna versproken. Al is ‘versproken’ niet echt het juiste woord. Maar toen ik blindelings naar een pollepel greep in de keukenlade en ik iets akeligs zacht voelde, ontsnapte mij ongewild een oerschreeuw in de overtuiging dat ik een muis had aangeraakt…. maar het bleek gewoon het wattige textiel van de ovenwant te zijn naast de pollepel die ik nodig had…..

Mijn jongste zoon was natuurlijk verrast opgeschrikt door mijn schruwel, die hij zelfs doorheen zijn in-ear oortjes had gehoord! Moet dus redelijk indrukwekkend geweest zijn, want normaal hoort hij dan nooit iets. Maar hij was gelukkig toch net te druk in een spel op de Ipad waardoor hij geen tijd had om meer uitleg te vragen. Oef !

Op een intern crisisoverleg (enkel wij tweeën uiteraard) hebben we het plan van aanpak besproken… Gewoon een muizenval plaatsen zou je denken. Ja, maar zo simpel is de keuze niet… Optie één : Een muizenval met guillotine-achtige klem waardoor de indringer het aan niemand kan verder vertellen. Optie twee : een muizenval met valdeur, waardoor hij -weliswaar levend, maar toch ongewild- gedeporteerd wordt naar onbekend en vijandig territorium. Optie drie: zakjes gif, verpakt als muizensnoep, waardoor hij een laatste-avondmaal-ervaring beleeft,…

En niet te vergeten, bij de keuze van tactiek moeten we ook nog rekening houden met de gevolgen voor onszelf ! In geval van de eerste optie is dat een gebroken en geplet muize-lijfje uit een kast moeten weghalen. Dat zagen we helemaal niet zitten! Optie dus afgevoerd onder het mom van ‘niet meer van deze tijd’… Dus kozen we voor optie twee: Een levende muis vervoeren ingepakt in een doosje gevangen, was nog haalbaar, zolang dat doosje maar geen inkijk had…. En we besloten, voor de slimste onder de muizen -die niet in die val zouden trappen- nog een snoepzakje eraan toe te voegen, maar dan ‘achter’ de kast, waarna we natuurlijk ook nog alle de invoerwegen moesten afsluiten. Geef toe, een strak plan toch?

Maar het kan nog strakker! Want nu komt nog het sluitstuk van ons actieplan, het paard van Troje, de muizenvanger 2.0,….. oftewel een poes ! Ja, we zijn er helemaal klaar voor, zien er alle voordelen nu van in, en dat we hiermee ook nog een wens vervullen, van de oudste zoon, is ook mooi meegenomen. Zo vangen we toch meteen twee vliegen in één klap, nu de muizen nog!

Over de poes zelf kan ik nog niet veel vertellen. Ze is pas volgende week klaar voor levering en is voorlopig zelf niet veel groter dan een muis…. Ik heb dus wel een sterk vermoeden dat we onze hoge verwachtingen een beetje zullen moeten temperen en dat die carrière van de poes, als bodyguard voor vreemde indringers, waar we zwaar op rekenen, nog even op zich zal laten wachten…