Tomaten II

Tomatensoep, gazpacho, tomaat-mozzarella… De tomaten die ik vorige week van onze Franse buurman kreeg, zijn ondertussen allemaal verwerkt, maar in onze vriendschap zit weinig evolutie. Met zijn schenking heeft hij een stap in onze richting gezet, dat beseffen we. Het is nu onze beurt om toenadering te zoeken, de tomaat ligt nu in ons kamp om het zo te zeggen. En dat waren we ook van plan, maar op een of andere manier is dat na meer dan een week nog steeds niet gelukt. Niet dat we geen pogingen hebben gedaan, er gaat hier geen dag voorbij zonder. Dagelijks passeren we één of meerdere keren aan zijn huis en elke keer bereiden we ons voor op een ‘ongedwongen’ babbel waarop we hem misschien wel uitnodigen op de aperitief. Maar ofwel is hij nergens te bespeuren ofwel is er een andere situatie die een normaal gesprek in de weg staat.

Het eerste plan was, te beginnen met het teruggeven van zijn herbruikbare zak waarin hij de tomaten had geschonken, dat leek ons de ideale opener voor een eerste bescheiden gesprekje. Maar de dag dat ik de tas bij me had, wanneer we vertrokken om te wandelen met Lucy, zat hij niet buiten. Omdat ik nu niet de hele wandeling met die zak van de buurman in mijn handen wou afleggen, heb ik hem dan maar gewoon dichtgevouwen en in zijn brievenbus gestoken. Het voelde wat ondankbaar aan, onpersoonlijk, maar de volgende keer dat ik hem zou zien, kon ik dan vragen of hij die had gevonden.

Maar zelfs daartoe heb ik nog de gelegenheid niet gehad. Ons geduld werd al zwaar op de proef gesteld, vele keren was hij nergens te zien. Maar dan eindelijk, op een goede dag, zagen we hem al van bij onze poort op z’n terras zitten. Eindelijk. Ik werd met de slag wat zenuwachtig en begon mijn zinnen al voor te bereiden die ik zou zeggen. Maar toen we vlakbij waren, viel ons op dat hij onbeweeglijk stil zat, zo stil dat we doorhadden dat hij ons niet eens opmerkte. Hij zat op een eenvoudige keukenstoel, zijn voeten wat uiteen, zijn hoofd licht voorovergebogen, zijn armen rustend op zijn knieën, en zijn handen open, alsof hij een onzichtbaar geschenk in ontvangst zou nemen. Hij had oortjes in en hoewel we dat niet goed konden zien, leek het erop dat hij zijn ogen dicht had. Ik herkende de houding en ook Filip snapte wat er gaande was: ‘Hij is aan het mediteren!’ Ik zei: ‘Ja, inderdaad!’ Dat onze norse buurman, die man die in het dorp gekend is als die onsympathieke eenzaat mediteert, dat hadden we niet in hem gezien. Maar ik vond het wel mooi, en bovendien, als het ooit tot een gesprek zou komen, had ik meteen weer een gespreksonderwerp, ik mediteer ook.

Weer een paar dagen en evenzoveel pogingen tot interactie verder. Hoe meer mislukte pogingen er voorbij waren, hoe groter ons de kans leek dat het er op een dag toch wel eens van zou komen. En ja, een paar dagen geleden leek het zover, hij was buiten en deze keer zat hij niet neer, maar stond hij rechtop. Yes. De afstand tussen onze poort en zijn terras, gebruikte ik om een openingszin te vormen in mijn hoofd, dat het lekkere tomaten waren… Zijn Jack Russel zag ons als eerste en kwam blaffend op ons afgestormd. Buurman riep zijn hond tot de orde, maar keek niet op naar ons, wat we vreemd vonden, gezien zijn dierlijke lijfwacht ons toch had aangekondigd. Als we dichterbij waren, zagen we dat hij zijn bloemen water stond te geven maar ook dat hij geen broek aan had. Omdat zijn terras wat hoger ligt dan de straat, keek ik frontaal op twee egaal bruine dikke stampertjes. Omdat hij zelf geen aanstalten maakte om ons te begroeten, voelde het wat gênant aan om zelf te blijven kijken, dus wendde ik mijn blik af. Maar Filip gaf het nog niet op, hij stak zijn hand in de lucht en riep luid en een klein beetje dwingend: ‘Bonjour!’ Maar geen reactie. Buurman bleef onverstoord gefocust op zijn planten, keek niet op of om.
Wat verderop fluisterde Filip: ‘Hij had geen onderbroek aan!’
‘Echt?’ fluisterde ik iets harder terug, ‘ik zag wel zijn blote benen maar hogerop had ik niet gekeken…’
‘Nee, hij had alleen een t-shirt aan zonder iets onder.’
Dat verklaarde natuurlijk veel. De man kón zijn hand simpelweg niet in de lucht steken om niet ongewild meer van zichzelf te onthullen. We vonden het grappig, maar ook raar dat hij niet reageerde op ons. Hij had ook naar binnen kunnen gaan, voor we bij hem waren. De hele verdere wandeling bleef ik in gedachten het -weliswaar half gefantaseerde- beeld terugzien van de naakte buurman. Zelfs al probeerde ik bewust aan andere dingen te denken, het interfereerde al mijn gedachten, bijvoorbeeld wat ik zondag zou eten in het plaatselijke restaurant, het waren de kikkerbillen en gepelde gamba’s waar ik eerst aan dacht… en dat eet ik niet eens graag.

We begonnen het stilaan op te geven en besloten wat afstand te nemen van de hele kwestie. Geen wandeling vandaag, maar een uitstap met de auto naar een stadje in de buurt. En zoals vaker als je afstand neemt van zaken, zie je de dingen klaarder. Tijdens de autorit, de stadswandeling, de lunch… de buurman was nooit ver uit mijn gedachten. Ik bleef verwoede pogingen doen een zinnige verklaring te vinden voor zijn gedrag. Misschien had de man al lang spijt dat hij ons die tomaten had gegeven. Waarschijnlijk had hij ondertussen schrik gekregen dat hij ongewild een resem sociale plicht-plegingen in gang had gezet zoals goeiendag zeggen als je voorbijkomt, zogezegde ongedwongen gesprekjes voeren, bij elkaar op de aperitief moeten, elkaars brievenbus ledigen, postpakketjes in ontvangst nemen als wij niet thuis waren… Hij had daar duidelijk geen zin in. Buurman was het type dat op z’n gemak wou zijn, in z’n eentje, door niemand gestoord wilde worden als hij mediteerde en al zeker niet als hij in z’n blootje de planten water wou geven. Alle begrip daarvoor. Hij was niet geïnteresseerd in wat wij van de tomaten vonden, dan zou hij er misschien nog moeten geven, hij had zijn lesje nu wel geleerd. Het slechtste wat we konden doen was ons verder opdringen… We moesten hem gewoon met rust laten, dat probeerde hij ons al de hele tijd duidelijk te maken met zijn vreemde gedrag. Ja, dat was het! Het werd me ineens allemaal zo duidelijk. Ik kon ermee leven, met deze verklaring. Het gaf me rust op één of andere manier. Op de terugweg naar huis nam ik me zelfs voor bij thuiskomst deze -toen nog- onafgewerkte blog over hem te wissen, gewoon, uit respect voor z’n privacy. Het leek me tijd om deze doodlopende verhaallijn af te sluiten. Dat was het plan. Tot we ‘s avonds thuiskwamen en bij onze poort iets zagen staan: een mega-shoppertas… boordevol tomaten.