Kindertijd

“Mama, mijn darmen komen eruit!” schreeuwt hij paniekerig. Het is de eerste keer dat ik hem hoor huilen, mijn grote broer. Wat ik vreemd vind, vooral omdat hij toch al een leeftijd heeft met 2 cijfers. 5 jaar loopt hij mij voorop in het leven. Maar vandaag loopt hij niet, hij strompelt, bloedend de woonkamer binnen. Tot hij zich als een gewonde soldaat op de zetel laat vallen.

Ik verwijder me zo ongemerkt mogelijk van dit dramatische tafereel, een laffe deserteur op zoek naar een veilige omgeving, mijn moeder. Ik vind haar in de inkomhal, gebogen over een soort kastje waarop bij andere mensen een telefoontoestel staat. De onze staat niet, maar hangt, wrikvast en behoorlijk hoog aan de muur. Moeder staat te bladeren in een boekje met handgeschreven cijfers en letters. Eindelijk vindt ze wat ze zocht en richt ze zich op. Met haar ene hand pakt ze de hoorn van de telefoon.

Dan begint ze met de wijsvinger van haar andere hand rondjes te draaien met het nummerschijfje. Alsof ze roert in de soep om te voelen of die niet te heet is. Na elk cijfer moeten we wachten tot het schijfje teruggedraaid is op de beginpositie. Dan pas kan ze haar vinger in het gaatje steken van het volgende cijfertje. Eén van de vele, van een nummer waarvan ik hoop dat het van een dokter is. Dan stopt ze het draaien en kunnen we alleen nog wachten.

Ondertussen hoor ik mijn grote broer in de verte kermen. Het klinkt wat gedempt van onder de rokken van mijn moeder. Hij moet het nog even alleen zien te redden. Want de draad waarmee de hoorn vast hangt aan de telefoon, dwingt ons in de inkomhal te blijven staan. Toch zeker mijn moeder, maar het lijkt me verstandiger dat ook ik help wachten tot de dokter naar zijn telefoon is gewandeld.

‘Ma, snel, ik kan mijn darmen zien’, hoor ik mijn broer nu roepen. Ik ben nu helemaal zeker dat ik de juiste keuze heb gemaakt om hier te blijven. Verbaasd hoor ik mijn moeder hem zonder veel compassie toespreken…. dat hij maar niet zo onnozel had moeten doen met zijn veel-te-grote jongenslijf op dat veel te kleine-meisjes-fietsje, en dat hij dan nog zo nodig veel te snel moest rijden, en dat het nu eenmaal venijnige gevolgen kan hebben als die pedaaltjes dan als een mixer rond blijven draaien, waar zijn benen dan in verstrengeld geraken, en dat hij zich nu wat kalm moet houden, … en dat er helemaal geen darmen zitten in zijn kuit.