Happy single

Dit weekend ben ik uitzonderlijk alleen thuis. Met alleen bedoel ik, echt alleen, dat is zonder kinderen, zonder man, zelfs zonder huisdier. En hoewel ik bewust voor kinderen koos en 100 % toerekeningsvatbaar was toen ik in de trouwzaal mijn ‘ja’ uitsprak, toch moet ik toegeven dat ik er echt naar uitzie om eens een weekend te leven als een happy single.

Op zaterdag moet ik de ganse dag werken. Daar merk ik niet veel verschil van mijn nieuwe status. Ik vervul er mijn normale rol die me routine en vastigheid biedt. Het is pas wanneer ik naar huis fiets dat ik iets gewaar word. Ik realiseer me plots dat er niemand thuis op me wacht, dat ik evengoed nog een omweg kan maken, dat ik zelfs niemand moet verwittigen of het uur moet in de gaten houden… Een licht gevoel vult mijn lichaam als heliumgas waardoor ik bijna begin te zweven. Misschien kan ik eerst nog wat winkelen, of een ijsje gaan eten, vrienden bezoeken? Ik fiets alsmaar trager omdat ik niet kan besluiten wat ik ga doen… zoveel mogelijkheden!

En toch, ik wil liefst gewoon thuis zijn. Het enige wat ik nodig heb, is iets om te eten. Het is uitgesloten dat ik mijn vrije tijd ga verspillen met boodschappen doen of god betert met koken! Ik bel de afhaal-italiaan en bestel een ovengerecht, een portie voor één persoon. Het klinkt raar als ik mezelf dat hoor zeggen. Een kwartiertje later sta ik in de trattoria. De eigenares herkent me. Ze kijkt raar op dat ik alleen ben. In normale omstandigheden zou ik met haar een babbeltje slaan, vertellen dat Filip naar Frankrijk enz… maar vandaag heb ik daar geen zin in. Mijn weekend is al halfweg, ik wil geen kostbare tijd meer verliezen. Ik betaal met een biepje en fiets nu recht naar huis om voor één keer in jaren helemaal alleen thuis te zijn.

Eindelijk thuis. Geen hond die me bespringt, geen man die me een kus geeft, kind noch kraai die op me opwacht, niemand die me vraagt wat we gaan eten, wanneer we gaan eten, niemand met problemen die ik moet helpen oplossen, gsm-laders die ik moet helpen zoeken, zakgeld dat moet aangevuld worden… Alles is stil en onbeweeglijk. Het voelt als aankomen in een openbaar zwembad net voor openingstijd waarin ik als eerste een duik mag nemen.

Ik loop meteen door naar boven en trek mijn pyjama aan. Mijn kleren laat ik in de badkamer op een hoopje vallen, vandaag moet ik aan niemand het goede voorbeeld tonen. Op mijn kousenvoeten slof ik naar beneden en installeer me in de zetel voor de TV met mijn eten op de salontafel. Dit alles gebeurt zonder complicaties in de vorm van een hond die uit mijn bord likt of mijn glas omver kwispelt. Ik zet de TV aan en alsof het universum mij een handje wil helpen is er net een aflevering van Friends! Dit was het ontbrekende puzzelstukje. Ik beleef een live flashback van mijn leven meer dan twintig jaar geleden: ik, alleen op mijn appartement, met een afhaalmaaltijd voor de TV, in de videorecorder een cassette met opgenomen afleveringen van Friends.

En hoewel alles lijkt op toen, is er toch één heel groot verschil: het gevoel. Die onbezorgdheid en lichtheid waarvan ik dit weekend met volle teugen geniet, waren er toen ook. Alleen kon ik daar niet van genieten. De lichtheid omschreef ik in mijn dagboeken als een leegte. Zonder gezin en zonder kinderen voelde mijn bestaan op die leeftijd zinloos aan. Het was alsof mijn leven nog niet was begonnen. Geen enkele single op die leeftijd is happy, kijk maar naar Friends, het is één grote struggle for live of eerder struggle for love. Terwijl ik dit zit te bedenken kijk ik met één oog toe hoe Ross Rachel eindelijk kust en hoe zij het romantische moment verknalt omdat ze de slappe lach krijgt. Ik steek een hap in mijn mond en ineens besef ik dat ik nu het leven leef waar ik twintig jaar geleden van droomde!

‘s Avonds kruip ik om negen uur al in mijn bed. Single zijn op je vijfenveertigste is vermoeiender dan ik dacht. De volgende ochtend slaap ik ongestoord uit. Een minpunt aan alleen zijn is dat niemand voor mij naar de bakker zal gaan. Ik moet zelf het huis uit en kom terug met één croissant en één pistolet. Daarmee zal ik de dag wel doorkomen. Ik heb geen zin om boodschappen te doen voor mij alleen. De enige nuttige bezigheid die ik de rest van de dag kan verzinnen is languit in de zetel liggen lezen.  

Ergens in de namiddag komt er een abrupt einde aan mijn luilekkerbestaan. Vroeger dan verwacht staan de jongens al weer thuis. Rugzakken en jassen vliegen in het rond, ze hebben honger, trekken kasten en frigo open. Ze vragen wanneer we gaan eten en stormen de trap op. Het huis davert. Mijn vrijgezellengevoel spat uiteen, de helium vervliegt en ik val met beide voeten terug op de grond. Ik zal toch nog naar de winkel moeten, iets koken vanavond, ik moet hen terugroepen, vragen om hun jassen weg te hangen en die schoenen aan de kant te doen… maar hé, je hoort me niet klagen.
Want zie, in één tel zit ik weer hier, midden in het leven van mijn dromen.