Besparingen

In de badkamer trek ik mijn pyjama aan, sla mijn kamerjas eroverheen en slof naar beneden. Overal waar ik voorbijkom, knip ik het licht uit, zet ik toestellen af of trek ik stopcontacten uit. Enkel de tv blijft spelen. In het halfduister installeer ik me aan mijn kant van de zetel, Filip zit al klaar aan de andere kant, in zijn flanellen pyjama. Voor we een programma uitkiezen, drapeer ik nog een plaid over mij heen. Kortom, een doordeweekse avond, halfweg april net nadat we de jaarafrekening voor gas en elektriciteit hebben ontvangen. Een graadje minder, een laagje meer, het is ons nieuw levensmotto.

Op het nieuws is er een politicus aan de praat. Ik grabbel naar de afstandsbediening, zet de tv wat luider en steek mijn hand meteen weer onder het dekentje. Onderwerp van het gesprek zijn de stijgende energieprijzen. Ik dacht dat hij het zou hebben over de oorzaken van die prijsstijging, manieren om die tegen te gaan, investeringen in alternatieve energiebronnen… maar de politicus heeft het de hele tijd over ‘koopkrachtbescherming’.  Dat is de prioriteit van de regering. Het duurt even voor ik die omkering in aanpak snap. Het is alsof een dokter geen medicijnen meer zou voorschrijven als je ziek bent, maar je naar huis zou sturen met een flyer van een goede ziekteverzekering. Maar goed, ik moet er mijn gedachten bijhouden, want de man is nog niet uitgepraat. De regering, zo vertelt hij, zal daarnaast ook inzetten op de koopkrachtbescherming van bedrijven. De economie moet blijven draaien, het is de voornaamste maatstaf voor welvaart. Dat snap ik, bedrijven die failliet gaan betekent werkeloosheid, miserie… Gezinnen versus bedrijven, we zijn als yin en yang.

Hoewel ik geen bedrijfsleider, econoom of politicus ben, toch zou ik daar enkele kleine kanttekeningen bij willen maken. Een paar suggesties aan hun adres formuleren, dingen die mij zijn opgevallen vanuit mijn huishoudelijke praktijk. Het zijn waarschijnlijk zaken waar die mensen nooit op letten, omdat zij geen tijd hebben om zelf boodschappen of de was te doen.

Een maand geleden bestelde ik (online) een jaarpakket wasmiddel. Het was een gelijkaardige bestelling als een tijd geleden vóór de corona. Maar de bidons wasproduct die ik nu ontving leken ineens gekrompen en bleken bovendien nog niet eens helemaal gevuld te zijn, wat ik dus pas zag toen ik ze open draaide. Met dit jaarpakket kom ik nauwelijks een half jaar toe. Ik zou dit bedrijf dus willen adviseren te investeren in een beter afgestelde vulmachine én grotere verpakkingen. Zo kunnen ze volgens mij besparen op plastic én vervoerskosten.

Verpakkingen, wat slimmer ontwerpen, dat is een gat in de grondstoffenmarkt. Ik kan wel duizend voorbeelden geven: een potje dure gezichtscrème met een bolle bodem dat in een veel te grote kartonnen doos zit verpakt, een potje kipcurry-salade dat extra breed is omdat het dan groter lijkt maar toch maar voor de helft is gevuld… En waarom gieten ze die Yakult-achtige melkdrankjes eigenlijk niet in één grotere fles? Je mag er toch niet aan denken dat elke Belg elke dag zo’n drankje zou drinken, zoals ze aanbevelen? De nationale kwaliteit van de darmbacteriën zou er misschien op vooruit gaan, maar je mag niet achterom kijken naar de berg plastic die hierdoor zou ontstaan. Je kan ze recycleren, ja, maar dat kost ook energie toch? Recyclage is een goede oplossing voor de afval die we creëren, maar het mag geen excuus zijn om nog méér afval te gaan produceren. Het doet me een beetje denken aan honden die hun eigen stront opeten. Het is eventjes uit de weg, maar je weet dat het er even later onvermijdelijk weer uitkomt.

En dan die tomatenkwekers (sorry, ik ben op dreef, maar hierna stop ik), maar tomatenkwekerijen verbruiken naar het schijnt schromelijk veel energie en water om hun planten te besproeien, serres warm te houden en te sjoemelen met het dag- en nachtritme omdat die tomaten dan sneller groeien – waardoor ik trouwens al verschillende keren op het punt heb gestaan de UFO-lijn te bellen om melding te maken van vreemde roze en oranje vlekken in de lucht, maar soit… Lichtpollutie noemde men dat vroeger, het was toen de prioriteit van de regering en de reden waarom we al jaren ‘s nachts in het donker rijden op de autostrade. Wordt dat nu allemaal door de vingers gezien omdat we het belangrijker vinden heel het jaar door goedkope tomaten te kunnen eten? Voor mij persoonlijk hoeft dat niet per se. Ik zal wel wat langer wachten tot die volgroeid zijn. Verlangen bevordert het genoegen, en vermoedelijk ook de smaak.

Ondertussen zitten Filip en ik nog steeds als eskimo’s gekleed naar tv te kijken, in het pikdonker omdat sfeerlichten te veel energie verbruiken, hebben we ons daarnet aan de lavabo gewassen om water uit te sparen, en zijn we zelfs bereid te leren koken in de microgolf om minder gas te verbruiken…Het begint erop te lijken dat je ongestraft energie en grondstoffen mag verspillen zolang het maar in het belang van de goed draaiende economie is, als je er winst kan mee maken, dan wordt het wel getolereerd. Bedrijven en gezinnen, we zijn als yin en yang, maar we moeten allemaal onze duit in het zakje doen, of de balans is uit evenwicht.

Ik vind het sympathiek van die politici dat ze mij willen beschermen, althans mijn koopkracht. Maar ik zou het nog sympathieker vinden als ze zich met z’n allen eens zouden buigen over dit soort slinkse verkooptechnieken waarmee ze de mensen bedotten en die als gevolg hebben dat er onnodig veel energie en grondstoffen worden verspild. En tot slot, dit is mijn punt in heel deze kwestie, vind ik het niet logisch, dat eventuele steunmaatregelen aan bedrijven zouden dienen om de kosten te dekken voor het verpakken van lucht of om ‘s nachts de wolken te verlichten.

Maar ach, wat heeft het voor zin mij hierin druk te maken. Ik ben geen expert ter zake, misschien zie ik het allemaal niet in het juiste perspectief. Deze discussie kan ik nooit winnen. Ik zap de pratende politicus weg en zet de gedachte uit mijn hoofd hem eens mijn gedacht te gaan zeggen in die tv-studio… alhoewel de verleiding groot is al is het maar om even te kunnen genieten van die behaaglijke warmte onder die studiolampen.