Regenjas

De winkeldame pakt de regenjas van mij aan, voert de handelingen uit die bij een verkoop horen. Ze doet dat met de nonchalance van iemand die al vele jaren in het vak staat, waardoor ze niet meer moet nadenken en ondertussen tijd vrij heeft om met haar collega te praten die wat verderop kledij staat te prijzen. Met een bezorgd gezicht zegt ze dat ze daarnet opnieuw een prijsticket heeft gevonden tussen de rekken. De andere zucht, deelt duidelijk haar ergernis over losse prijskaartjes.

Mijn jas ligt nu gescand en gevouwen klaar om betaald te worden. De winkeldame richt haar aandacht opnieuw op mij en declameert de prijs alsof ik die nog niet wist. Het is dat prijskaartje dat ik daarnet een paar keer heb bekeken, daarna de jas heb gepast, terug gehangen, door de winkel ben gelopen, gewikt en gewogen of ik de jas echt nodig had, na wat toertjes opnieuw bij de jas ben terecht gekomen, de prijs nog eens bekeken, voor de zekerheid nog een paar andere jassen heb gepast, -in deze tijden doe je geen onbezonnen aankopen meer-, pas na dat alles ben ik hier terecht gekomen, bij de kassa. Ik weet dus exact hoeveel de jas kost en haal mijn bankkaart boven.

Ze ziet dat ik het gesprekje heb gehoord tussen haar en de collega en niet snap wat het probleem is van prijsticketjes die loskomen, behalve dan dat het wel onhandig is als klant, als je niet weet hoeveel iets kost.
‘Het is het eerste teken van een diefstal of een poging daartoe,’ licht ze toe. ‘Ja madammetje het is hier dagelijkse kost,’ zegt ze. Ondertussen kijkt ze langs mij heen de winkel in naar de klanten, als een moeder die haar kinderen geen moment uit het oog kan verliezen. Ze ziet er ontgoocheld en moe uit, weet niet meer wat ze nog kan doen. Het gordijn van het pashokje heeft ze zelfs al aangepast, vertelt ze. Het pashokje was de plek waar klanten met verkeerde bedoelingen, volledig aan het zicht onttrokken, kledij ontdeden van labels en beveiliging en die dan verstopten in tassen of jassen…
Nu snap ik hoe het komt dat ik daarnet in het kleedhok met mijn hoofd boven de ophangstaaf van het gordijn uitkwam en zo de winkel kon inkijken. Ik dacht nog dat die staaf naar beneden was geschoven, misschien had een peuter in het gordijn willen klimmen? Maar dat kon niet, want de stof hing niet op de grond, integendeel die kwam een halve meter boven de grond uit. Was het gordijn extreem gekrompen in de was? Ik had er geen zinnige verklaring voor, maar het resultaat was dat ik me voelde als een deelnemer van dat Brits datingprogramma ‘Naked Attraction’, in een steeds maar minder verhullende box.

De winkeldame is duidelijk ten einde raad. ‘En het zal er niet op verbeteren hé, met die stijgende energieprijzen!’ Dat ook voor haar de prijzen stijgen, dat schijnen sommige klanten te vergeten. Zelfs met haar jaren ervaring, heeft ze geen oplossing voor dit probleem. Ze staat geen moment meer op haar gemak in de winkel, klaagt ze, ze kijkt klanten argwanend aan als ze binnen komen en nog meer als ze buiten lopen zonder de kassa te passeren. Als er veel volk is, patrouilleert ze tussen de klanten, als een echte gendarme. Het plezier dat ze vroeger had in haar job, is ver te zoeken.
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik knik alleen maar, toon haar mijn medeleven. Moest ik kunnen, zou ik haar een tijdje verlof voorschrijven, om een burn-out te voorkomen. Maar alles wat ik kan doen is een luisterend oor, wat begrip en… een biepje, het signaal dat mijn geld succesvol van mijn bankrekening is afgehouden. De dame zucht, gelaten of gerustgesteld, ik kan het niet zeggen. Ze draait zich om naar de volgende klant.

En ik, ik loop naar buiten met een nieuwe regenjas en datzelfde gevoel als wanneer je stiftjes hebt gekocht voor de Damiaanactie: je hebt ze niet nodig maar je hebt tenminste toch het gevoel dat je een goede daad hebt verricht.