De dag begint dus door omstandigheden al heel vroeg ( zie dag 1 voor wie nu pas inpikt….) We zijn gisterenavond aangemeerd in de ‘vrije natuur’, dus gewoon een plekje aan de kant van de rivier, zonder steiger of ponton om ons aan vast te maken. Om op zo’n plekjes te kunnen aanmeren kregen we 2 piketten mee ! Ja, wij geloofden het eerst ook niet, onze boot van 9 m lang en net geen 4 m breed ligt vast aan 2 piketjes! Het eerste wat we doen dus, deze morgen, is toch even checken of onze Yoko nog steeds ligt op de plaats waar we ze gisteren hebben vastgemaakt. Dat blijkt gelukkig het geval te zijn! We liggen op een prachtig plaatsje, rondom alleen water, velden, geen huis, kat of mens te bespeuren, maar toegegeven, het is ook wel vrij mistig…
In de mist varen, dat durven we nog niet, en het is nog te vroeg om de technieker te bellen, dus besluiten we te voet even op verkenning te gaan. Een klein beetje verderop ligt onze eerste uitdaging, we zien het als een soort ingangsexamen…. een kluis! Ah ja, nee sorry, ik bedoel natuurlijk een Sluis! Maar door een verwarring met het ‘Franse woord ‘écluse’ blijf ik die elke keer maar Kluis noemen…. Filip is het al gewoon, dus blijven we gewoon spreken van kluizen ipv sluizen…
We zijn ervan overtuigd dat het een goede voorbereiding kan zijn op het echte werk om de kluis al eens te gaan bekijken….en zo wandelen we met ons vieren voor dag en dauw in de velden, langs de rivier. Daar moeten we ontgoocheld vast stellen dat we niet tot bij de kluis kunnen. Net ervoor splitst de rivier blijkbaar, op de afsplitsing aan de kant waar wij aangemeerd liggen is er een barrage met een aanzienlijk waterverval over de volle breedte…. We beseffen meteen dat dit niet de kant is die we straks uit willen!
We eten ons wat moed in met een simpel ontbijtje met doorduwkoffie, zachte pistolets en wat chocolade-‘vissen’ (ja die variant op Paaseieren kochten we gisteren in de supermarkt omdat we ze wel leuk vonden passen bij deze themavakantie). Voor we vertrekken, proberen we de technieker te bellen in verband met ons nachtelijk probleem. Zijn antwoordapparaat is erg beleefd, maar niet de gesprekspartner die we gehoopt hadden ….
Bij het varen richting sluis, passeren we de afsplitsing met aan het begin vrolijke gele boeien met rode vlaggetjes, maar wij weten nu dat niet als versiering op de rivier liggen, …. wijselijk sturen we de boot richting sluis. En ja, we slagen in ons examen, geraken door de sluis met de nodige stress, maar zonder kleerscheuren. Ik kan bevestigen dat een sluis kan tellen als teambuilding of als alternatieve therapie, dus in ons geval… als een soort nieuw-samengestelde- gezinstherapie, iedereen heeft zijn taak, de kleine kantjes komen boven drijven, maar na een geslaagde doorgang, als de adrenaline is gezakt, worden alle wonden gelikt en gezalfd door met complimenten te strooien over hoe goed iedereen was!
En met deze succeservaring lijkt het tij van tegenslagen te keren. Als we net voorbij de kluis zijn, belt de technieker terug, die nu wel wakker blijkt te zijn. Hij vraagt ons waar we ons bevinden en vraagt ons daar te wachten. Aangezien we toch een weekje vertraging hebben geboekt, doen we dat gewillig. We halen de vispersen boven die we als optie bij de boot huurden, en met de rest van onze zachte pistolets (naar het schijnt zijn vissen hier niet zo kieskeurig en eten ze alles…) hopen we vissen te vangen…. Alhoewel ‘hopen’ is een groot woord, we zijn er nog niet echt uit hoe we het zouden aanpakken als er nu echt een vis zou bijten, wie haalt de haak uit zijn bek, wie doodt hem, wie doet de kop af, om nog te zwijgen van de ingewanden…. kortom de taakverdeling is hier nog niet zo duidelijk …. Maar zo gunstig is het lot ons gelukkig nog niet gezind.
De technieker komt vaststellen dat er een terugslagklep kapot was, waardoor die pomp dus maar bleef aanslaan. Hij kan het gelukkig fixen! Yes, we kijken nu al uit naar deze nacht! Slaap lekker!
IRFI blog 