Huisvuil

Elke vrijdag worden we rond halfzes ‘s morgens langzaam gewekt door het aanzwellende geluid van de traag naderende vuilniskar. Het zware geronk van de vermoeide vrachtwagen die optrekt en stopt, optrekt en stop, optrekt en stopt, optrekt en stop,… altijd maar luider tot het op een bepaald moment klinkt alsof hij door de kamer rijdt. Het is elke week een heuglijk moment! Echt waar, ik ben hen ongelooflijk dankbaar! Ik bedoel, ik zet die zak achteloos bij de voordeur en ‘s nachts als iedereen slaapt (nou ja…) komen zij langs, en nog voor je wakker bent (…) is alles verdwenen. Het is zoals Sinterklaas in een omgekeerde richting: de afval-pieten brengen niets, maar nemen alles mee waar jij vanaf wilt. Ik vind het een fantastisch systeem!

In de Ardèche bestaat het niet. Daar moet je zelf je afvalzak gaan droppen in een container. Die staan niet bij elk huis, maar her en der verspreid. Staat er één niet ver van je huis, dan moet je minder ver lopen. Maar die vuilbakken zijn ook een geliefkoosd afspraakplekje voor hongerige everzwijnen. ‘s Nachts komen ze op de geur af, duwen de containers omver en staan luidruchtig te genieten van lekkere brokjes. Vergelijkbaar met hangjongeren bij een nachtwinkel. Heb dat maar aan je deur ‘s nachts!

Wij hebben er geen probleem mee dat we even moeten stappen tot onze dichtst bijzijnde container, daar in Frankrijk. Je wordt er op den duur wel behendig in, met gestrekte arm de zak zo ver mogelijk van je af houden, zodat eventuele vuilbak-sapjes niet over je tenen druipen. Het is niemands favoriete geurtje. En het is ook elke keer hopen dat hij het houdt, de zak. Huisgenoten hebben nogal eens de neiging hem veel te vol te proppen. Zolang het er nog bij kan moeten ze hem zelf niet weg brengen.

Dat is de reden waarom ik hier dus op vrijdag met een glimlach wakker word als ik hen hoor aankomen. Die nachtelijke paradestoet, het vibrerende geluid van de oranje praalwagen met daarrond een paar viriele mannen, in hun fluorescerende pakken! Deze week was de eerste keer sinds we terug waren uit Frankrijk. Misschien dat ik daarom enthousiaster was dan anders. Ik had zin om uit mijn raam te gaan hangen en te zwaaien met een witte vlag met bedankt erop, maar die had ik niet… Ook niets dat erop leek, tenzij Filip zijn pyjamabroek die op de grond lag. Maar dat had voor verwarring kunnen zorgen. Niemand zwaait met een pyjama uit het raam, tenzij hij geëvacueerd wil worden uit een brandend huis.

Ik moest iets anders verzinnen…. Voor postbodes zijn er ‘bedankt postbode’-stickers op brieven, voor de zorgsector witte vlaggen aan de gevel, voor obers fooien op tafel, maar hoe bedanken we onze huisvuilmannen? En plots wist ik het. Ik was nu toch wakker. Met ochtend-frisse inspiratie begon ik aan dit blogje, een kleine ode aan de huisvuilman!

Zij die niet te beroerd zijn halfweg de nacht op te staan om iedereen zijn troep te laten verdwijnen. Zij die al te vaak onthaald worden op geërgerde blikken en irritant getoeter alsof ze in de weg lopen. Weinig kans dat ze dit zelf lezen. Maar misschien durft een lezer voortaan eens dankbaar te zwaaien naar een van die helden.