In tegenstelling tot de hectiek van de vorige dagen, verlopen deze dagen bijzonder rustig, zo rustig dat ik mij een beetje zorgen begin te maken…. wat ga ik in de blog schrijven? Geen technische problemen, nachtelijke avonturen of vreemde ontmoetingen. De jongens beginnen ook al mee te denken, ‘mama, dat is wel leuk om over te schrijven, hé’… Maar ja, een dode bever of muskusrat die voorbijdrijft, toegegeven wel een zeer grote, maar toch niet groot genoeg om een blog te vullen…
Maar aan de andere kant, we komen nu wel helemaal tot rust en genieten. We varen zeer traag, dat heeft veel voordelen, de motor maakt minder lawaai, we horen de vogels fluiten, krassen en kraaien…. Bovendien is de deining van het water veel minder heftig, als je je zachtjes laat voortdrijven, waardoor we ons minder een stoorzender voelen in deze prachtige natuur.
Van op het dek genieten we van de traagheid waarmee het landschap aan ons voorbij glijdt, de kleine dorpjes langs de rivier onthullen zich langzaam vanachter een heuvel of bos….
Gefascineerd zitten we te staren, wanneer één van de vele statige kastelen hier in de streek, oprijzen van achter een bocht…. op zo’n momenten moeten we elkaar er vaak aan herinneren het roer in het oog te houden, om niet helemaal uit de bocht te gaan. Wat een verschil met de landschappen die voorbij flitsen als je op de autostrade door het land klieft!
Toegegeven, ik mag niet over-romantiseren, naast het genieten, is deze vakantie toch ook wel een grote uitdaging op veel vlakken… We leren leven met beperkingen. Beperkte watervoorraad, dat betekent geen lange douches, maar korte kattenwasjes en al eens plassen in de vrije natuur om spoelwater uit te sparen. Beperkte ruimte, althans in de boot, waardoor we wel eens op elkaars lip zitten en blij zijn aan te meren. Beperkte elektriciteit, de 2 stopcontacten werken enkel als we het geluk hebben te kunnen aankoppelen aan het elektriciteitsnet. Maar ook en vooral beperkte WiFi ! Dat blijkt vooral voor de kids, het grootste struikelblok te zijn ! Het is erg om dit te zeggen, (en ik weet dat ze ook meelezen) maar het zijn echte ‘Wifi-slaafjes’….. Leven zonder WiFi is voor hen ondenkbaar! Af en toe moeten we dus rekening houden met wat ontwenningsverschijnselen… in de vorm van extreme humeurigheid, misselijkheid bij te veel fysieke inspanning, lusteloosheid, overdreven vermoeidheid, emotionele schommelingen, ….
Ik heb een ganse batterij afleiding mee, om op stille momenten de WiFi-hunker te compenseren….. strips, gezelschapsspellen, CD’s met luisterverhalen, een voetbal, zelfs simpele kleurpotloden, ….. Maar Simon vindt zijn plezier vooral in vissen (nog zonder succes) en het (proberen) proper houden van het witte dek. Met een emmer aan een touw, water scheppen uit de rivier en onze moddervoetstappen wegspoelen en schrobben. Één keer was ook de emmer zelf weggespoeld, maar na een achtervolging met de boot, konden we die gelukkig terug opvissen voor hij gezonken was!
Ook opgelegde huishoudelijke taken zorgen voor de broodnodige afleiding. Zo is er geen zo’n kast waarin je de vuile vaat steekt en er dan na anderhalf uur weer proper uit kan halen…. De afwas, een nieuw concept voor de jongens.
En voetballen is ondertussen een klassieker, als we zijn aangemeerd en er gras in de buurt is, wat meestal het geval is. Al is dit niet altijd een ideale bezigheid zo vlak bij een rivier, hebben we ondervonden. Dag 2 was hij al de rivier ingerold, we zagen hem wel drijven maar Filip zijn vaar-vaardigheden waren toen nog niet wat ze nu zijn en dus moesten we de bal achter laten….
Ondertussen zijn we van koers gewijzigd en varen we nu landinwaarts. We ondervinden een duidelijke verschil om stroomopwaarts te varen. Maar Filip is heel behendig geworden in het besturen en manoeuvreren van de boot. Dat heeft zo zijn voordelen, zo moeten we geen gêne meer voelen om aan te meren als er mensen in de buurt zijn, zoals in een stadje wel eens het geval kan zijn. Dat scheelt ook weer een pak stress.
Bij het terugvaren, herkennen we alle plaatsjes waar we eerder zijn aangemeerd. Het is namiddag, we besturen de boot van op het zonnige dek en drinken daarbij een koffietje (het moet niet altijd rosé zijn (en deze was op trouwens)). Ondertussen spotten we bevers (nu ook levende), roofvogels, kleine fluoblauwe vogeltjes die over het water scheren, schildpadden (!), zelfs ooievaars, en bij God, daar nog iets raars, een dier met een witte kop en groene strepen !? Het is onze verloren gewaande voetbal!
Zonder aarzelen maakt de kapitein van dienst (gelukkig Filip op dat moment), een uithaal naar de kant van de drijvende bal. Iedereen schiet onmiddellijk in actie, de jongens grijpen een stok en ik grits naar de emmer met touw. Met de stok geeft Mattis mij de perfecte voorzet, zodat ik nog enkel de emmer naast de bal in het water moet gooien, en onder algemeen gejubel omhoog kan trekken op het dek!
In de euforie van het moment, hadden we de naderende veel te laaghangende takken niet opgemerkt, waardoor we plots bijna moeten gaan liggen op het dek om niet onthoofd te worden….. de takken schuren over het dak van de boot.
Het is te laat, we zien het aankomen maar kunnen niet meer ingrijpen en zien koffietafel, koffietassen en koffiekan omvergesleurd worden, ….
Gelukkig blijft alles binnenboords, door de reling tegengehouden en als bij wonder zijn er geen scherven,verwondingen of breuken, …. alleen vieze bruine koffiesmurrie overal op de witte tafel, op de witte stoelen en op het witte dek ….
Simon ziet het met lede ogen aan…. zijn witte dek ! Maar het voordeel is, hij heeft meteen weer een dagvullende bezigheid, eerst het dek een spoeling geven en bij de eerste aanmeerplek kunnen ze weer gaan sjotten.
IRFI blog 