Social distance

Het veroorzaakt heel wat verwarring die ‘hou-afstand-maatregel’. Dat ondervonden wij zondag tijdens een wandeling. Het resulteerde in een bizarre confrontatie, terwijl we alleen maar die andere ‘blijf-bewegen-maatregel’ probeerden op te volgen en we gehoorzaam binnen de stadsgrenzen bleven !

Voor we vertrokken, overliepen we zoals gewoonlijk nog even of we alles bij hadden? Normaal is dat het moment waarop Filip zijn portefeuille nog moet zoeken. Maar deze keer was dat voor niets nodig.  De corona-crisis bespaart ons geld én tijd. Sneller dan verwacht stonden we dus buiten en namen we onze wandelhouding aan: Filip zijn arm over mijn schouder en ik mijn arm rond zijn middel.

De wandelroute hadden we niet vooraf uitgestippeld, maar verliep richting buikgevoel, afwisselend mijn buik en die van hem.  Maar we meden plichtsbewust de straten en voetpaden met te veel volk om maximale social distance te kunnen bewaren. We moesten er zelfs een paar keer de straat voor over steken of onze koers van richting wijzigen omdat we zeker geen gevaar wilden vormen voor de wandelende stadsgenoten.

We zijn gewoontedieren en merkten dat de route die zich als vanzelf ontspon, ook langs de huizen liep van enkele vrienden. We belden natuurlijk niet aan, maar hielden een minuut stilte voor hun voordeur…. Die stilte was er vooral om zeker te zijn dat ze ons niet zouden horen. We wilden hen niet in de verleiding brengen de deur te openen.

We wandelden dus eenzaam verder zoals het hoort in deze tijden. Een paar keer lieten we ons beetnemen door dat plagerige lente-gevoel. Eerst puffend onze jas uitdoen die ineens veel te warm leek, en van zodra we de hoek om waren, konden we die niet snel genoeg weer aantrekken om die ijzige wind af te houden. Maar voor de rest genoten we vooral van die blauwe zomerlucht, de stilte, het weinig verkeer…. Er leek zelfs even niets aan de hand met deze wereld.

Tot we op de terugweg naar huis toch een zeldzame auto zagen naderen. Die begon zwaar naar ons te toeteren. Wij dachten nog, ha, iemand die we kennen! In tijden van sociaal isolement werkt dat extra opwindend, merkten we.  We bogen ons lachend voorover en probeerden te zien wie de chauffeur was, die we veilig achter glas zouden begroeten. We waren wat ontgoocheld. Het bleek een ons onbekende dame te zijn, die dan nog niet eens zo vriendelijk naar ons keek. Ze zat met kwade blik met haar hoofd te schudden en heftig met haar vinger heen en weer te zwaaien. Het had iets van de wijzer van een metronoom op een snelheid van 95, schat ik.

Wij keken haar en haar vinger verbaasd aan en richtten ons dan snel even naar elkaar toe om te zien of de andere er wel iets van had begrepen. Maar het vraagteken op Filip zijn gezicht was even groot als dat in mijn hoofd. Dus bogen we ons terug naar de auto voor meer uitleg, maar zagen dat die ondertussen gewoon verder was gereden. We draaiden ons snel om, om hem nog te zien. De dame had ons waarschijnlijk nog steeds in het oog via haar achteruitkijkspiegel, want ze toeterde opnieuw, nu nog heftiger, kwader en zo mogelijk nog luider, om duidelijk te maken dat ze het wel tegen ons had.

We willen haar nog naroepen dat we een koppel waren, dat we al 3 jaar getrouwd waren, dat we elke nacht samen sliepen. Misschien hadden we moeten zwaaien met onze trouwringen, want ons trouwboekje hadden we niet bij natuurlijk….
maar ze was al te ver.

We stonden wat ontredderd en onzeker rond te kijken en verwachtten nu elk moment dat er een politie-patrouille op ons zou afgestuurd worden. Toen we niet meteen iets speciaals opmerkten, stapten we uiteindelijk moedig maar voorzichtig verder.

Onze verklaring voor dit voorval kwam pas nadien. Die dame was niet correct geïnformeerd. Misschien had haar man haar handig wijs gemaakt dat ook koppels anderhalve meter afstand moesten houden? Ik zou daarom willen vragen aan de nieuwslezers vanavond die maatregel nog eens te verduidelijken. Dat die niet geldt voor gezinnen en koppels, dat omhelzen en kussen nog mag, ook op straat. Maar alleen met je eigen partner, natuurlijk!

Ik hoop zo toch te kunnen voorkomen dat koppels straks hun koppel-zijn gaan moeten bewijzen? Straks moeten we nog een symbool op onze jas gaan naaien… een hartje… om zeker te zijn niet opgepakt te worden tijdens een zondagse wandeling!

***

PS: Voor het geval het zo ver zou komen … de vilten hartjes op de foto hierboven kon je kopen bij AliExpress maar werden vermoedelijk reeds massaal gehamsterd door de Chinezen, want ze zijn niet meer voorradig….