Moederdag

Ik koos er zeer bewust voor moeder te worden. Kinderen! Het was voor mij het enige antwoord op de vraag ‘Moeder waarom leven wij?’. Maar de natuur liet zich niet forceren. Alsof ze mij nog wat bedenktijd wou gunnen. Ik werd desperate. Ik meed winkels met van die karren met kinderzitjes. Ik kon ze niet uitstaan die pronkerige moeders met vooraan in hun kar hun trofee waarmee ze een ereronde reden doorheen de winkel.

Mijn zwangerschap was dan ook één roze wolk. Hier had ik van gedroomd, en ook van een dochter…  Dat mijn eerstgeborene een zoon zou worden was even wennen, maar daar had ik negen maanden de tijd voor. Alle gefantaseerde dochters werden genadeloos uitgewist, toen ik mijn zoon de eerste keer in mijn armen sloot.

Nog geen twee jaar later werd ik zomaar zwanger! Daar had ik dan weer niet over gefantaseerd. Maar het was ideaal. Twee broertjes. Ze zouden mekaar aanvullen, mekaar aansterken en mekaar verzachten. Dat dit ook voor mij zou gelden, had ik toen nog niet helemaal door.

Het moederschap is zonder twijfel de grootste uitdaging in mijn leven. Die slapeloze eerste maanden, dat was zwaar, maar al bij al nog simpel, dan moest je ze gewoon voederen, hadden ze me gezegd. Niets in vergelijking met die andere onverklaarbare huilbuien waar je van uitputting bedenkelijke technieken voor uitprobeerde: de baby als een mummie inwikkelen, of hem in onlogische poses laten balanceren op je armen terwijl je de strijk probeerde af te werken, of ’s nachts doelloos rondrijden in je pyjama met een slapende baby op de achterbank…  En dan een paar jaar later, als je eindelijk nog eens toe was aan een gezellig terrasje om te ontspannen, maar na een half uur al uitgeput terug thuis stond, omdat je niet wou dat de ene te pletter zou vallen van een muur waar hij achter je rug was opgekropen, terwijl de andere het bakje water voor de honden aan het leegdrinken was, en de eerste ondertussen al weer klaar stond om alleen naar de parking te lopen, kwaad omdat hij niet op de muur mocht klimmen…. En hoe complex een restaurantbezoek kon zijn toen de oudste doodleuk aan de ober vroeg waarom hij zoveel puisten had.

Maar ik was dankbaar dat ook ik eindelijk mijn ereronde in de winkel mocht afwerken, zij het meermaals met een krijsende peuter die NIET meer in de kar wou zitten.

Nu zijn ze te groot voor de kar, willen ze geen terrasjes meer doen, klimmen ze alleen nog maar op virtuele muren en slapen ze liefst de hele dag door,… Als ik het zo overschouw, is mijn moederschap er in dat opzicht toch een stuk eenvoudiger op geworden.