Laatste schooldag

Sinds de heropstart van de school, doorstreept hij elke dag een vakje op de kalender. Net als een gedetineerde die aftelt naar zijn vrijlating. Vandaag is het eindelijk zo ver! Straks slaat hij definitief de deur achter zich dicht. Al is dat niet zomaar een deur, maar de deur van de school die hij op zijn duimpje kent, waar hij blindelings zijn weg vindt en elk hoekje kent. Het betekent afscheid van vrienden met wie hij al sinds zijn drie jaar samen opgroeit: samen leerden ze hun jasjes aantrekken, hun schoenveters knopen, aanhoorden ze intieme gezinsverhalen tijdens kringgesprekken, deelden koeken en pokemonkaarten op de speelplaats, verwisselden mutsen, speelden voetbal met mekaars turnzak, vertrouwden mekaar elkaars geheimen toe op nachtelijke slaapfeestjes, beloofden eeuwige vriendschap… Het zijn het soort vrienden die je karakter mee hebben gevormd, die deel uitmaken van je identiteit…

Leerproblemen slaan nu een kloof in hun wegen. Zij gaan een andere weg uit, die klasgenootjes. Wie zal hem er nu aan helpen herinneren dat hij zijn zwemgerief niet mag vergeten, een por geven als hij zit te dromen, hem toefluisteren welk boek hij uit zijn bank moet halen? Ze fungeerden als opvangnet en troostten hem als de juf een slechte dag had en weinig geduld kon opbrengen als hij zijn tekendriehoek niet vond? Ze was van de oude stempel, zei ze. Dan waren ze tenminste voorbereid op hoe het eraan toeging in het middelbaar, zei ze ook.

Maar juffrouw, … hoe bereid je je voor op zo veel afscheid? Negenjarige-vriendschappen, dat weegt zwaar door in een nog maar twaalfjarig bestaan.

Op dagen waar hij naar uitkijkt, staat hij aangekleed en gewassen beneden, nog voor ik de kans heb hem te wekken. Maar vandaag moet ik wel drie keer roepen. Voor de laatste keer naar school fietsen? Ik stel voor hem met de auto te brengen, hij en zijn carpool-vriendje. Ik heb een goed excuus, ze voorspellen een kleine kans op regen. Ik rij traag, ook al is het niet druk op de baan. In de verte zie ik de verkeerslichten op groen, maar als ik naderbij kom, haal ik nog net het rood. We staan nog even stil, te wachten, bij het laatste kruispunt, voor de laatste keer. Ik hoor alleen maar stilte op de achterbank. Tot toeterende auto’s mij erop wijzen dat het alweer groen werd.

We draaien af en zien het schoolcomplex achter de bocht opdoemen. Ik zet mijn zonnebril op, die op het dashboard ligt te wachten op iets zonniger weer. De vriendjes stappen zonder woorden uit. Ik draai me om en roep hen zo vrolijk mogelijk een leuke dag toe. De deur slaat dicht en ik zie hun rugzakken op en neer bewegen richting laatste uurtjes lagere schoolbanken.

Mijn zonnebril kan weer uit en mijn blik kruist nu de achteruitkijkspiegel... Je moet altijd vooruit kijken in het leven! hoor ik mijn innerlijke-ik protesteren. Mijn uiterlijke-ik kan dat direct beamen …. want dat oogpotlood is toch niet zo waterproof als het beloofde te zijn.