Winteruur

‘Zaterdagavond om een uur of zeven, krijg ik de kriebels begint het hier te beven…’  en dat is niet omdat ik zin heb om te ‘dansen’ zoals Clouseau, maar gewoon omdat ik naar het journaal van zeven uur lig te kijken. Misselijk van ongemak en trillend van angst forceer ik mezelf  niet weg te zappen en de realiteit onder ogen te zien: bosbranden, overstromingen, hongersnood, terreuraanslagen, oorlog, … met alle apocalyptische beelden die erbij horen. Daarna wordt een close-up getoond van een uurwerk dat ineens in de verkeerde richting draait alsof het ding is behekst. Het zou zo een scène uit een thriller van Stephen King kunnen zijn, maar nee, ik ben nog steeds naar het nieuws aan het kijken. Het is de aankondiging van het winteruur, wat uitvoerig wordt uitgelegd, met tekst én beeld. Ook nieuwkomers die het fenomeen niet kennen, moeten begrijpen hoe wij hier sjoemelen met de tijd.

De nieuwslezer legt uit dat we één uur moeten terugdraaien. Het is niet om het even welk uur: om het helemaal juist te doen, moet je om drie uur ’s nachts de klok terugdraaien naar twee uur. Het komt er dus op neer dat je midden in de nacht moet opstaan om een uur langer te kunnen slapen. Dat is absurd, maar wat nog vreemder is, is wat er de dag erna gebeurt: Alles begint een uur te laat, zomaar, zonder dat iemand daar een probleem van maakt! Want hoewel iedereen gewoon op hetzelfde tijdstip wakker wordt als normaal (hoe je de biologische klok terugdraait werd niet uitgelegd) toch is de bakker maar een uur later open, worden voetbalmatchen een uur te laat afgetrapt, moet je ’s middags een uur langer aperitieven voor het tijd is om te eten, beginnen alle tv programma’s een uur te laat en ben je ’s avonds een uur te vroeg moe …

Het doet me denken aan ‘de omgekeerde dag’ op kamp. Die kampdag begon met het avondeten, iedereen droeg zijn kleren binnenstebuiten, de kampleiders gehoorzaamden aan de kinderen en niet omgekeerd, bij het middagmaal kregen we eerst het dessert en de dag werd afgesloten met ochtendgymnastiek … Dat vond iedereen toen héél normaal, omdat het zo was afgesproken. Maar dat was op kamp met hooguit een vijftigtal mensen waarvan de meerderheid kinderen waren, zij zijn meester in doen-alsof-spelletjes. Dit winteruur-spel is toch van een ander kaliber. Als je bedenkt dat het hier over miljoenen mensen gaat die samen doen alsof het één uur vroeger is. Dat is toch ongelooflijk!

Nu ik erover nadenk is dit het meest hoopgevende item van het nieuws. Als we in staat zijn met zoveel mensen samen een extra uur te toveren gewoon door dat af te spreken, dan kunnen we toch grootsere zaken realiseren? Stel je voor dat we met al die mensen afspreken dat we vanaf nu doen alsof er maar één wereldbol is, met daarop één ras: ‘mensen’, regeringsleiders gehoorzamen aan het volk en niet omgekeerd, en er is voor het gemak maar één god … Dat zou ons een hoop miserie besparen, dan schrappen we het nieuws op zaterdagavond en ‘dan gaan we dansen!‘