Auto

Of ik de auto kan ophalen donderdagvoormiddag? Auto’s en alles wat er bij komt kijken, het is normaal Filip zijn verantwoordelijkheid. Maar vandaag moet ik even bijspringen en mag ik onze nieuwe auto gaan ophalen. Als ik binnen kom in de garage, is het eerste wat me opvalt de geur, een mélange van nieuw rubber met leder en een vleugje autowax. Ik blijf nog even in de inkom staan en laat mijn blik door de weidse toonzaal gaan. Het heeft iets sacraals, de spiegelende vloertegels, de immense raampartijen en dat hoog in de lucht zwevend dak. Net als in een kerk wordt de nietigheid van de mens hier benadrukt. De boodschap is: we zijn niets in vergelijking met die hemelse creaturen die hier geëtaleerd staan. Ik doop mijn handen in de ontsmettingsgel bij de deur en stap stilletjes in de richting van de onthaalbalie.

Onze auto is een toonzaalmodel, had Filip gezegd. Ik hoop dat ze hier weten welke het is. Ik heb er zelf geen idee van.

Tegen de garagebediende fluister ik dat ik een nieuwe auto kom ophalen. Hij wijst me zonder woorden de weg naar de ontvangstruimte voor kopers van nieuwe wagens. In het midden van deze theatrale ruimtelijkheid is er voor ons soort klanten één klein afgesloten kantoortje. De biechtstoel. Ik ga ervan uit dat Filip hier ook heeft gezeten voor een diep gewetensonderzoek en intieme onderhandelingen. Hier heeft hij moeten bewijzen dat hij het waard was.

Mij wordt gelukkig enkel nog gevraagd papieren te tekenen, onze akte van geloof en trouw. Daarna staat de verkoper op en mag ik hem volgen. We lopen zigzaggend tussen de blinkende carrosserieën. Ik verwacht nu eindelijk kennis te maken met onze nieuwe auto. Plots stopt hij en draait zich om. Het eerste wat ik zie is géén auto maar een bordje waarop staat ‘Welkom mevrouw Claeys’. Eenzelfde soort verwarring overvalt me zoals wanneer je wordt beetgenomen door een illusionist. Ik kijk hem vragend aan. Hoe wist u dat ik zou komen en niet Filip? Hij staat te glimmen van trots. Het is voor dit soort gelukzalige momenten dat iemand autoverkoper wordt, neem ik aan. Als we allebei bekomen zijn, opent hij galant het portier van de wagen naast het bordje. Hij laat me instappen en slaat de deur weer dicht.

Een doodse stilte overvalt me in de auto die nog tot leven gewekt moet worden. Ik kijk rond, maar durf nergens aan te komen. Het duurt maar een paar tellen tot hij zich via het andere portier naast mij komt installeren. Ik besef dat ik niet kan vertrekken, voor ik heb geluisterd naar het voorlezen van de handleiding. Heel ingewikkeld kan het niet zijn, zo te zien, er is maar één knopje. Er staat op start/stop. Maar eens de autofluisteraar naast mij dat knopje heeft ingedrukt, transformeert het dashboard zich tot een computerscherm met ontelbare virtuele knopjes, schuivers en meters, waarmee je zo goed als alles kan personaliseren: de kleur van de sfeerverlichting, de positie van de zetels, de remsnelheid, het motorgeluid, de gevoeligheid van de ruitenwissers. De verkoper stelt me gerust, dat ik dit niet elke keer moet doen, de computer onthoudt het profiel van elke bestuurder.

Ik probeer zijn swipende vinger over het scherm te volgen maar zit me stiekem zorgen te maken, hoe ik dit ding veilig thuis zal krijgen, met maar twee pedalen en één knopje.

Als de hele epistel is voorgelezen, wisselen we van zetel en manoeuvreert hij de auto uit de toonzaal. Hij parkeert hem voor de poort, klaar om de wijde wereld in te trekken. Nu is het aan mij. Mijn aarzeling moet voelbaar zijn. Ik zie een autotechnieker wat verderop in mijn richting gluren van achter een openstaande motorkap. Ik stap in. De verkoper slaat de deur dicht, alsof ik dat ook al niet zelf kan. Hij blijft vlak naast mij staan zoals je iemand bij staat net voor hij gaat bungeejumpen. Ik kijk naar mijn voeten en naar de versnellingspook om het gevaar in te schatten. Net voor ik wil vertrekken, geeft hij me door het venster, dat ik zelf heb open gekregen, nog een laatste tip mee. ‘Als je niet gewoon bent om met een automatiek te rijden, leg dan je linker voet achter je rechter zodat die niet in de verleiding komt een pedaal in te drukken…’

En zo rij ik omzichtig de garage uit met mijn ene voet als een verlamd voetje op het autotapijt.

Tijdens die eerste autorit concentreer ik me krampachtig, niet op het verkeer, maar op mijn linkervoet die moet blijven liggen. Het is het enige waar ik kan aan denken. Een geluk dat in deze volautomatische-alles-vanzelf-auto het ook het enige is waar ik moet aan denken. Al de rest mag je overboord gooien: vergeet het naar sleutels zoeken en in het slot wringen, lichten aansteken, zetel in positie zetten, schakelen, letten op toerentallen, ruitenwissers aanzetten, handrem aantrekken, alles gaat vanzelf! Ik heb handen, voeten en hersencapaciteit te veel.

‘s avonds als Filip thuis komt, ben ik aan het koken. Hij grist de autosleutel op de keukentafel en loopt direct door naar de auto voor de deur. Ik heb geen tijd om hem ook maar iets uit te leggen, maar besluit hem zijn momentje alleen te gunnen en hem niet achterna te lopen. Als hij na tien minuutjes al terug binnen komt, lijkt hij ontgoocheld. Het dashboard had hem verwelkomd met ‘Dag Iris’ en vervolgens werd hij traag maar zeker gekneld tussen de naar voor schuivende zetel en het stuur. De slimme auto wist al dat ik graag dicht bij het stuur zat.

Een woord van troost dringt zich op, dat de liefde van deze goddelijke auto oneindig is, we moeten alleen een extra profiel instellen. Hoe dat moet heb ik niet onthouden, maar dat staat vast in die Bijbel in het handschoenenvakje.