Huisdier

Zeehonden rusten uit op strandstoelen, herten voetballen in een park, dolfijnen spelen tikkertje met gondels, apen schommelen op een verlaten speeltuin. Wilde dieren hebben de stedelijke gebieden heroverd. Maar voor huisdieren is het de omgekeerde wereld. Hun territorium wordt 24/24 ingenomen door thuiswerkende huisgenoten en verbannen schoolkinderen. Vooral honden hebben het zwaar te verduren. Ze zijn nog niet gerecupereerd van de ene wandeling of hun baasje staat al weer enthousiast te zwaaien met hun leiband. Gelukkig zijn honden loyale dieren. Ze laten hun baasje niet in de steek, ook al zijn ze doodop, ze volgen hem gedwee in het volle besef dat ze alleen maar dienen als alibi om het huis uit te  vluchten.

Ook onze poes Twix heeft het lastig deze dagen. Ze is nu eenmaal niet van het gezellige soort dat zich graag op je schoot komt nestelen of naar aandacht bedelt door op je laptop te komen zitten op het moment dat je dringend mails moet beantwoorden. Aaien mag, maar niet te lang, niet overal en zeker niet op elk moment. Ze heeft er een hekel aan opgepakt te worden en in het ergste geval nadien nog gedropt te worden op een plek waar ze niet zelf voor heeft gekozen. Maar het is zoals met kinderen, je houdt van ze zoals ze zijn. En zij houdt ook van ons, zij het altijd met de nodige afstand.

Net voor de lock-down was ze krols. Haar gemiauw werd klaaglijk. Ze klonk als een wild dier dat diep in haar verscholen zat. ’s nachts hield ze ons wakker met gehuil dat deed denken aan een pasgeboren baby. De jongens vroegen verschrikt of de poes ziek was. Ze is ‘krols’ zei ik. Ik liet hen het woord googelen. De lessen seksuele voorlichting hadden ze gelukkig al voor de lock-down gekregen. Het was een leerrijke aanvulling. En ook wij leerden bij. Onder andere dat het tot 9 dagen kon duren, die krolsheid! Dat schokte mij nog het meest. Diezelfde avond kneep ik een oogje dicht, verdrong mijn moederinstinct en liet haar vanaf dan ook ’s nachts buiten. Het was dat of slapeloze nachten. Al onze hoop was gevestigd op een flinke kater uit de buurt. Het werkte! Na een paar dagen was ze ‘genezen’. Als er een kater aan te pas gekomen is, hopen we tenminste dat hij wel van een aanhankelijk type was, want ze was nog niet gesteriliseerd.

Maar zelfs nu de krolse dagen voorbij zijn, is ze ongedurig. Ik vermoed dat ze het niet zo heeft voor voor telewerken en online-teaching. In ons drukbevolkte huis wordt ze elk uur van de dag wel eens door iemand aangesproken, geaaid, geborsteld, gevoederd, opgepakt, verplaatst, gestofzuigd en door de jongens zelfs bijna gewassen, al heb ik dat tijdig kunnen verhinderen. Als om ons duidelijk te maken dat ze ruimte nodig heeft, vlucht ze om de haverklap het huis uit. We hebben geen kattenluik, dus spelen we portier. Deur open, deur dicht. Tot vijf keer in een half uur. Het duurt gemiddeld tien minuten tot ze bedenkt dat ze misschien wel een lekker hapje heeft gemist en ze terug binnen wil om dat toch even te gaan controleren. Soms hebben we het gehad en negeren we haar als ze parmantig voor de deur zit te wachten. We maken afspraken dat ze minimum één keer moet miauwen. Maar meestal springen we al recht van zodra ze haar blik op de deurklink richt.

Ik weet niet of het wederzijds is. Maar ik zal het toch missen. Als ik straks weer alleen op mijn bureau zit te stressen over naderende deadlines. Dat kleine wezen dat mij met één miauw terug katapulteert in het nu. Al is het maar omdat ze NU buiten wil.