Bergwandeling

Typerend voor nieuw samengestelde gezinnen is dat zij veel spullen in het dubbel hebben. Spullen die overbodig zijn, die enkel een functie hadden in het vorig leven, maar waar één van de partners maar geen afscheid van kan nemen. Het kan variëren van meerdere tv’s, een overtollig bankstel, Senseo’s in verschillende kleuren, tot in ons geval gewoonweg een extra huis. Door een toevallige speling van het lot staat dat dan ook nog eens op een verlaten berg in de Ardèche.

Een extra huis, het is soms wel wat gedoe en geregel. Over en weer gehots met meubelen, werkvakanties om het te onderhouden, boterhammen met choco eten om de taxen te kunnen betalen, gevloek op logge Franse instanties, … Maar ik geef toe, in de zomer, met mijn benen bungelend in het zwembad en een glas cava in mijn handen, ben ik dat allemaal vergeten. Ik kan me zelfs niet eens meer herinneren wat ik nu juist bedoelde met ‘gedoe en geregel’. In de zomer hoor je mij niet klagen.

Wie ook niet klaagt zijn onze Belgische vrienden. Ze mogen op bezoek komen op één voorwaarde, zeg ik altijd : ‘iedereen moet doen alsof hij thuis is’. Als ik het zo formuleer, knikt iedereen enthousiast, weet ik. Tot ze erachter komen dat ik er mee bedoel dat ze zelf moeten koken, afwassen en boodschappen doen. Gastvrouw spelen is niet mijn grootste kwaliteit. En hoewel ik bij voorbaat gediskwalificeerd zou zijn voor een deelname aan ‘met vier in bed’, toch blijven ze komen!

Bovenop al die gastvrijheid, bezorgen we hen dit jaar ook nog wat animatie: disco-zwemmen, privé-concertjes en een avontuurlijke wandeling naar de top van een berg. Dat je best goede wandelschoenen en een lange broek aantrekt, is zo evident dat we het vergeten te vermelden.

De wandeling is geen toeristisch platgelopen route, want dat is wat toeristen willen, een unieke beleving. Er zijn zelfs geen markeringen of pijltjes. Maar Filip die in zijn vorig leven een Pyrineese berghond moet geweest zijn, weet zich feilloos te oriënteren in dit labyrinth van hellingen. Ik heb er alle vertrouwen in. Uit ervaring weet ik dat hij ten laatste rond etenstijd zijn weg naar huis terug ruikt.

Het eerste stukje is een makkie. Als er al iemand buiten adem geraakt is het omdat hij of (meestal) zij, te veel babbelt. Daarna is het al iets intenser en moeten we langs en over een bergriviertje omhoog klimmen. Iedereen klautert dapper mee. Zelfs degene met gladde schoenzolen én degene die een nauw aansluitende rok aantrok als wandeloutfit, zo’n rok biedt wel een uitstekende bescherming tegen de bramen, maar is dan weer niet zo handig om te klimmen.

Als we na de glibberige klim uitkomen op een open grasvlakte beleeft één van de dames een euforisch momentje : ze begint de sound of music te zingen met de bijhorende rondedans (voor wie de film niet kent, dat is rond je eigen as draaien, met je armen wijd open terwijl je naar de lucht kijkt). De andere wandelgenoten zijn nog alert genoeg om te voorkomen dat haar dansvoetjes neerkomen in een hoopje schapenmest.

De volgende hindernis is de elektrische omheining, bedoeld om schapen bijeen te houden, waar iedereen overheen moet. Eén iemand blijft even haperen, maar de schade blijft beperkt.

Nu komt de steile helling, dik begroeid met varens, waardoor je niet ziet waar je voeten neerkomen. De varens zijn hoog genoeg om er iemand in kwijt te geraken. Maar alles verloopt vlotjes, het on-gedierte dat zich vermoedelijk schuil houdt onder de varens, zorgt niet voor enig oponthoud. De everzwijnen, slangen en ratten moeten op de vlucht zijn geslagen door de luidruchtige bende. Iedereen komt ongeschonden uit het varenveld gekropen. We spreken onze gasten even wat moed in, nu enkel nog dat laatste stuk : een kuitenbijter op het middaguur in de vlakke zon. Door het zicht op de bergtop, het eindpunt, houdt iedereen het vol.

Met z’n allen bereiken we de top!

Tot onze verbazing is er weinig euforie. Het uitzicht is nochtans adembenemend. Maar er wordt niet veel gezegd. Nu is het tijd voor de fles cava die Filip de hele weg had meegezeuld, gekoeld en al! Het zou ons zeker 5 bedjes opleveren! Maar de vrienden reageren even koel als de cava. Misschien hadden we de fles pas moeten ontkurken na de afdaling. Want we merken dat ze zich allemaal staan zorgen te maken hoe ze ooit nog beneden geraken. Afdalen is een stuk moeilijker dan klimmen.

De eindbalans: een verzwikte voet, geschaafde benen, angst voor varens en de relatieve zekerheid dat ze nooit nog mee gaan wandelen met ons. En of ze ooit nog op vakantie komen, dat zien we volgend jaar dan wel weer.