Vleermuys

Ik droeg hem al een tijdje mee. Hij zat verscholen in mijn binnenzak. Van daaruit luisterde hij stiekem de gesprekken af en beïnvloedde bijna ongemerkt mijn reacties. Net als Ratatouille, dat kleine ratje in die animatiefilm, dat onder de koksmuts van een beginnende kok verborgen zat en hem hielp koken door aan zijn haren te trekken. Ook mijn geheime vriend werd steeds opdringeriger. Ik voelde hem alsmaar vaker ongemakkelijk wriemelen, de beweging van een vlinderrups die zijn cocon wou afwerpen. Hij was niet langer in toom te houden. Daarom ben ik vandaag zo opgelucht! Eindelijk kan ik Vleermuys de wereld insturen, om hem te laten doen waarvoor hij is geboren: schrijven! Teksten of copy -zoals hij dat zelf graag noemt- maar dan wel copy met vleermuys-effect.

Ja -ik weet het- een woordje uitleg is op zijn plaats… Wat heb ik met vleermuizen, wat heeft dat met schrijven te maken, en staat hier al geen kanjer van een spelfout om te beginnen?

Een tiental jaar geleden. Ik ben in Pairi Daiza. Het leek mij een ideale gezinsuitstap: een pretpark met dieren en zonder kermisachtige attracties. (Ik heb niets tegen achtbanen met loopings en vrije-val-simulaties, als kind kon ik er onbezonnen van genieten, maar sinds mijn neocortex min of meer is volgroeid, kan ik mij enkel nog focussen op de wankele stellingen waar die karretjes aan bengelen.) In deze veredelde zoo hoef ik mij tenminste geen zorgen te maken over mijn kermisangsten. Maar dan zijn we nog maar net voorbij de ticketbalie als mijn zonen mij al aan de mouw trekken in de de richting van een spookachtig gebouw. In tegenstelling tot wat je zou verwachten van een stel volwassen frontale hersenkwabben, kunnen die van mij het fake gevaar van griezeltenten niet onderscheiden van reëel gevaar. Dankzij wat moederlijke overmoed, loop ik mee en staan we even later in een duistere kelderachtige ruimte waar het vol -werkelijk vol- vleermuizen zit. Echte vleermuizen! Ze hangen overal rond, schrikken op als we er te dichtbij komen en scheren dan schielijk langs onze hoofden heen. Ik geef toe, bij de panda’s wat verderop voelde ik mij meer op mijn gemak en zelfs de kwallen in de onderwaterwereld konden mij meer charmeren, maar toch, achteraf bekeken, was het de ervaring van die vleermuizen-tocht die mij het langst is bijgebleven.

Zozeer zelfs dat ik er vaak aan terugdacht. Vorig jaar nog. Voor de cursus Copywriting in Syntra West kregen we de opdracht een bedrijfsnaam te verzinnen. Een zeer praktische opdracht voor cursisten die van plan waren zelfstandig copywriter te worden, maar mensen als ik, met een vast benoemde job die daar enkel zaten om wat schrijftechnieken bij te leren, een nogal hypothetisch uitgangspunt. Maar goed. Ik ging helemaal los in die fictieve denkoefening en putte inspiratie uit mijn herinnering aan het gevoel van de vleermuizen rond mijn hoofd. Ik filosofeerde dat dat net het effect was dat een goeie copywriter moest nastreven: elke tekst moet wat vleermuis-effect hebben; tekst moet fascineren, woorden of flarden van zinnen moeten door je hoofd blijven spoken; een ultieme tekst blijft als een vleermuis hangen in de krochten van je achterhoofd. En zo finaliseerde ik die opdracht met de bedrijfsnaam “Vleermuis – copy die blijft hangen”.

Mijn leraar en klasgenoten vonden het origineel en grappig. Alleen hadden ze wel enkele kritische bemerkingen. Waarom zou ik mezelf identificeren met zo’n vliegende muis waar iedereen schrik van had? En waarom een vleermuis? Er ontbrak iets. Wat was mijn link met vleermuizen?
Ze hadden gelijk. Ik was intuïtief bij die naam uitgekomen op basis van een random herinnering, maar ik had geen enkele link met vleermuizen. Toen nog niet…

Een paar maanden later. Mijn werksituatie zag er ondertussen compleet anders uit. Een onrust had zich van mij meester gemaakt, waardoor ik heel mijn leven had omgegooid: exit vaste job, nieuwe tijdelijke job, en daarbovenop allerlei ‘omstandigheden’ waar ik mee dealde. Ondertussen zat daar al die tijd dat vleermuisje in mijn binnenzak. Af en toe hield het zich rustig, maar ’s nachts als het stil en donker werd, hield het mij wakker en stuurde het mijn gedachten alsmaar verder in de richting van een job die ik een jaar geleden nog niet voor mogelijk achtte: zelfstandig copywriter.

Het idee rijpte verder en werd realistischer, maar om echt te starten, was er nog werk aan de winkel: een bedrijfsnaam, een logo, een website. Ik nam me voor die oefening uit de les terug op te rakelen maar botste opnieuw op dezelfde problemen: dat negatieve imago en de missing link tussen mij en de vleermuis. Om uit die impasse te geraken, ging ik online op zoek naar inspiratie en ideeën. Zo ontdekte ik al snel dat die vliegende muisjes niet overal zo’n schrikwekkend imago hadden. In veel culturen worden ze net aanzien als zeer nuttige en sociale wezens, die zelfs symbool staan voor communicatie. Kijk eens aan, wat een meevaller. Nu nog die andere kwestie, die link met mij… Daar zag ik niet meteen een oplossing voor. Misschien moest ik mij gewoon tekstwerker noemen of schrijfluis…. Tot ik op een avond per toeval op een website landde over de spirituele betekenis van de vleermuis en dit las:
‘Als je staat voor een belangrijke ommekeer in je leven, je laat het oude achter je en begint aan iets geheel nieuws, is een vleermuis een prachtsymbool, een krachtdier om in je omgeving te hebben.’

Ik viel bijna van mijn stoel, ik die net komaf had gemaakt met mijn vorig leven, dit was mijn link met vleermuizen! Voor mij bestond er geen twijfel meer: dit moest mijn bedrijfsnaam worden. Dat de domeinnaam vleermuis met -i gespeld, niet meer beschikbaar was, kon mij niet meer tegengehouden. Ik koos een variant met een klassieke -y geschreven, waardoor de naam naar mijn gevoel wat meer cachet kreeg.

Et voila. Hier is hij nu in volle glorie, mijn alterego Vleermuys. Dus beste lezer, ken jij zaakvoerders of starters met tekstuele fantasieën maar zonder inspiratie? Of heb je weet van verenigingen of organisaties die in tekstnood verkeren? Vertel hen dit vleermuys-verhaal en stuur hen dan door naar Vleermuys.be. Daar leer je meer over het Vleermuys-effect en de -niet voor gevoelige kijkers- dissectie van de Vleermuys. Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk de contactknop waarmee iedereen tekstwensen feilloos kan doorseinen.

En euh… doe maar op het gemak. Ik blijf ik hier ondertussen nog wel even hangen -fladderend van ongeduld dat wel- maar zo ondersteboven aan mijn bedrijfsnaam geniet ik ook wel van het andere uitzicht op mijn leven dat in een paar maanden tijd helemaal is veranderd. Een ommekeer zoals ze zeggen, of in mijn geval: ‘de wereld op z’n copy’!