Tulpen

Vorige zomer vroeg mijn schoonvader, “wat is dat eigenlijk dat bolvormig potje dat daar staat?” We zaten buiten te barbecueën. Hij wees naar een wandrekje onder het afdak dat Filip had gemaakt als een soort van barmeubel en bij gebrek aan glazen en flessen had opgevuld met wat curiosa: lege ginflessen, kandelaars, keramieken beeldjes en dat ene ding… Het stond er al lang. Ik had het al talloze keren gezien, was er dagelijks aan voorbij gelopen op weg naar de garage, maar besefte nu dat ik bij god niet wist wat het was en dat ik mij dat zelfs nog nooit had afgevraagd. Tot nu. Nu het werd uitgelicht, intrigeerde het mij zo erg dat ik mijn bestek naast mijn bord liet vallen, opstond en het jarenlang genegeerde voorwerp met veel ontzag van het rek nam.

Ik droeg het met beide handen voor mij uit en bracht het tot bij de tafelgenoten. We lieten het de tafel rondgaan, roken eraan, tikten erop, keerden het ondersteboven en spuiden elk onze theorie over wat het kon zijn alsof we een groepje amateuristische archeologen waren die een kippenboutje hadden opgegraven. Zo zouden we er niet komen. We hadden een professional nodig. In zo’n gevallen is er mijn alwetende vriend Google. Zelfs via de meest kinderlijke omschrijving in de zoekbalk (“potje met verschillende schenktuiten”) kwamen we erop uit dat het een tulpenvaasje was! Elk schenktuit diende blijkbaar om een tulp in te steken. Ik vond het zo bijzonder dat ik het tulpenvaasje -en wat een mooi woord ook!- promoveerde naar de woonkamer, vast van plan het in het voorjaar in ere te herstellen en te gebruiken waarvoor het gemaakt was.

Een paar weken geleden kocht ik voor het eerst sinds de ontdekking van de tulpenvaas, een boeketje tulpen. Het vaasje stond nu al een paar maanden op de vensterbank te wachten om eindelijk nog eens zijn oude functie op te nemen. Ik zette het voor mij neer op de keukentafel en begon aan de voorbereiding. Om elke tulp in zo’n nauw gat te krijgen moest ik eerst de stengels ontdoen van al zijn bladeren. Daarna sneed ik -zoals de tulpenverkoper mij had uitgelegd- de verdroogde punt van de stengel schuin af en pas dan kon ik beginnen met het vullen van het vaasje. Ik had meer bloemen dan gaten, dus twee tulpen moesten noodgedwongen in quarantaine, in een vaas apart.

Die voorbereiding nam nogal wat tijd in beslag omdat ik elke tulp één voor één moest prepareren. Maar dat vond ik niet erg. Ik zie graag tulpen, vooral wanneer ze zijn uitgebloeid. Mijn poetsvrouw weet ondertussen dat ze nooit tulpen mag weggooien, zelfs niet als de bloemkoppen halfstok hangen. Dan vind ik tulpen op z’n mooist. Ik weet niet waarom, de melancholie, het schilderachtige tafereel, de stilte waarmee ze onzichtbaar veranderen… Ik heb dat trouwens alleen met tulpen. Andere bloemen die verwelken, beginnen te stinken en verschrompelen als oude appels die er smakeloos uitzien. Maar tulpen, die transformeren, zoals rupsen in sierlijke vlinders. Er ontstaat een een expressionistisch kunstwerk met die verdroogde bloemblaadjes die dramatische vormen aannemen en meeldraden die als gele spinnen tevoorschijn komen… Ik was dus heel erg benieuwd hoe die compositie zou staan in de nieuwe vaas, en vooral hoe die zou evolueren. Het zou ongetwijfeld een ware apotheose worden van kleuren en vormen.

Het resultaat was zonder overdrijven teleurstellend, pijnlijk en ontgoochelend. Ik heb zelfs niet gewacht tot de bloemen waren uitgebloeid, meer nog, de vaas heb ik nooit op de salontafel gezet. Hoe dat ding zo’n onrecht aandeed aan mijn tulpen! Het was ondraaglijk. Waar bloemen normaal samen een gezellig boeketje vormen, stonden ze nu elk in hun afzonderlijk gat asociaal een paar centimeter uit elkaar, en het ergste van al was dat door die schuine schenktuiten elk bloemkopje in een andere richting wees, alsof ze slaande ruzie hadden.

Het ding -dat zijn lieflijke naam niet waard is- heb ik meteen weer verbannen naar het wandrek buiten, waar het bij nader inzien volledig tot zijn recht komt tussen de vergane vrolijkheid van lege ginflessen en de uitgebrande gezelligheid van kandelaars… En mijn tulpen staan ondertussen gewoon terug in mijn oude vaas, knus en gemoedelijk samen oud te worden.