Als beginners werden we bij de start aangewezen, te varen richting zee. In die richting zijn er namelijk maar 2 sluizen (in de andere richting 18!). Dat advies hebben we gelukkig opgevolgd. De ene sluis was een makkie gisteren, de andere staat later vandaag op het programma. Maar we maken ons geen zorgen, de tweede sluis is volautomatisch. Naar men zegt moet je alleen op een knopje duwen…Met een gerust gemoed zetten we onze koers verder.
Bij vertrek moesten we op een document de gegevens invullen van de mensen die de boot zouden gaan besturen. Daarop vermeldden we uiteraard de jongens niet, gezien hun leeftijd, Mattis 13 en Simon 11! Maar onder ons was het min of meer al een uitgemaakte zaak vooraf dat ook zij wel eens het roer mochten overnemen. Mattis is als eerste aan de beurt. Op een mooi recht stuk installeert hij zich achter het roer. Wij er vlakbij uiteraard ! Als een volleerd kapitein bestuurt hij moeiteloos de boot. In tegenstelling tot veel andere bezigheden, wordt hij het bovendien ook niet snel beu. Wij hadden hem gewaarschuwd: ‘opgelet, de boot reageert traag, heb geduld en niet overdreven gaan draaien aan het roer’ Maar hij voelt alles perfect aan, onze Yoko glijdt moeiteloos door de Charente, en niet in slalom, zoals we hadden gevreesd. Mattis heeft een simpele verklaring voor zijn talent, het is gewoon vergelijkbaar met een online gamen als de WiFi niet goed werkt! Dan reageren de personages blijkbaar ook met enige vertraging ! We zijn blij dat het gamen dan toch nog wat real-life talenten kan opleveren!
We komen aan bij de volautomatische sluis. Terwijl Filip en zijn 2 matrozen de boot vastleggen aan de wachtsteiger er net voor, ga ik aan land, op onderzoek naar de juiste knop. Er hangt een bord met een uitleg in 3 talen: Frans, Engels en Duits. Als ik er nu over nadenk, leek dit een voorbode van wat komt. Ik probeer in alle talen, uit te vlooien op welke knop ik moet duwen… De man van de bootverhuur had gezegd dat er maar 2 knoppen waren, maar ik zie 2 groene met daartussen een zwarte schakelaar, een zwarte knop en een rode knop! Ik veronderstel dat we het beter bij één van die groene houden. Maar op de groene kan je blijkbaar niet duwen. Ik probeer de zwarte schakelaar ertussen naar links te draaien, de richting voor als je stroomafwaarts vaart, vermoed ik. Maar er gebeurt niets… Gelukkig is er plots hulp, als uit het niets is er een andere boot aangekomen. Het blijken mensen van Oostende te zijn! Ik ben er zeker van dat hun zeemansroots hen in het bloed zal zitten en dat die hier wel van pas zal komen. De Oostendenaar komt mij, samen met zijn dochter vervoegen, hij leest ook de borden en probeert hetzelfde als ik, met zelfde resultaat. Maar zowaar, is er plots weer hulp uit het niets, deze keer in de vorm van een ouder koppel, dat aan het wandelen is met hun 2 honden. Het blijken uitgeweken Britten te zijn. Ze wonen daar een beetje verderop, vertellen ze, en ze vragen of we hulp nodig hebben! Oef, die moeten toch zeker wel weten hoe die sluis werkt!
Helaas, ook hun versterking, blijkt niet genoeg… Ondertussen heeft Filip -die vindt dat ik nogal lang weg blijf om op een knop te duwen- ook het schip verlaten en is de equipe komen versterken. Niemand begrijpt wat er aan de hand is. Eén van ons denkt dat we op de zwarte Reset knop moeten duwen… Maar ook dat verandert niets aan de situatie. Het begint te lijken op een opdracht in de mol…. de sluis ligt onbewogen als een stil enigma te wachten op de juiste code…
En dan is er nog die rode knop. Die is als enige is afgedekt met een plastiek luikje, omdat die echt dient voor noodsituaties…. noodsituaties ‘zoals deze’ besluit iemand van ons gezelschap, ik weet niet meer wie het was, maar gesterkt door de ganse ploeg, durfde het iemand aan, het plastiekje op te heffen en te duwen ! Het was nu officieel, we zaten in een ‘noodsituatie’!
In Griekse tragedies, daalt er in noodsituatie een ‘deus-ex-machina’ uit de hemel, en dus zo geschiedde… Al was het niet uit de hemel… Zonder dat iemand het had opgemerkt, was er nog een derde boot aangemeerd…. Alsof ons gezelschap nog niet internationaal genoeg was, waren het deze keer 2 Duitsers … een Duits koppel meerbepaald, maar de Duitse dame was duidelijk de baas. Ze komt gezwind op ons groepje afgestevend. In tegenstelling tot de rest van onze ploeg, heeft ze blijkbaar haast. Ze is bijzonder geërgerd over onze onkunde en verwijt ons dat we vooraf onze vaargids hadden moeten lezen…. We proberen ons in alle talen te verweren dat we alles hebben geprobeerd, maar ze is onverbiddelijk en toont geen greintje begrip.
De Britten druipen af, excuseren zich dat ze ons niet hebben kunnen helpen, en wij met onze nieuwe Oostendse vaarvrienden besluiten dat het tijd is om te aperitieven. Van op een afstandje, met een Rosé in de hand, zien we de Duitse dame bellen naar het noodnummer op het bord (ja dat was er ook nog)….
Na een half uurtje heeft – in de Vlaamse versie van dit verhaal- de reset knop zijn werk gedaan en gaat de sluis open… We zijn het er met de Oostendenaars zonder overleg onmiddellijk over eens dat we de Duitse dame eerst laten voorgaan, gezien zij -volgens de Duitse versie van het verhaal – de situatie had opgelost. Hoewel er 2 boten tegelijk in de sluis kunnen, laten we haar alleen gaan. We willen het risico niet nemen haar verder op te houden, met ons geklungel.
Terwijl ze langs ons vaart naar de sluis, bemerkt Filip terloops het kleine vlaggetje op, dat aan haar boot wappert…. met zowaar een heks op !
Nog meer overtuigd dat we de juiste beslissing namen, zwaaien we haar mogelijks een beetje te enthousiast uit, in de hoop niet meer in haar vaarwater te komen.
IRFI blog 