Pauze

Bijna middag al. Ik lig nog in bed. Buiten hoor ik de onophoudelijke stroom van auto’s die ons huis voorbij zoeven. Iedereen is onderweg naar ergens, naar het werk, naar school, naar klanten, naar werven, naar opdrachten… De wereld draait door. Ook als ik hier zomaar lig.

De poes houdt me gezelschap, op een veilige afstand. Ze wil niet de hele tijd worden aangeraakt. Dat vindt ze maar niks. Dan waarschuwt ze me. Eerst door me zeer verveeld aan te kijken. Soms negeer ik die verwerpelijke blik en blijf ik haar ongewenst aaien. Dan krijg ik een tweede waarschuwing. Ze toont me dreigend haar tanden waardoor ze lijkt op die brullende leeuw van vroeger op tv net voor Tom&Jerry. Als ik ongehoorzaam blijf, zet ze dan die venijnige tandenprikkers in mijn hand. Dat valt best te verdragen, ze bijt niet écht door. Het geldt nog steeds als waarschuwing, maar het is wel de laatste. Pas als ze dat gewoel in haar haren kostbeu is, wurgt ze mijn arm, zoals ze in de natuur een slang zou uitschakelen: voorpoten rond de kop (mijn hand), een beet in de nek (mijn pols) en met haar achterste poten stampt ze het beest (mijn arm) kapot tot het niet meer beweegt. Vanaf dan moet ik vechten om levend te ontkomen en kan ik alleen nog afdruipen met wonden, scheuren en schrammen. Maar als het zover komt, heb ik het zelf gezocht, ik kreeg waarschuwingen genoeg, mooi opgebouwd, altijd een graad pijnlijker.

Vandaag vechten we niet, we liggen vredig te soezen, zoals alleen poezen dat is gegund, halfweg een doodnormale weekdag. Ik moet niet werken. Dat staat op een briefje van de dokter. Ik had gehoopt dat er ook zou opstaan welke ziekte ik heb. Een verduidelijkende term, een verklaring, een voorschrift met daarop de juiste pillen en dosering en de prognose wanneer het over zou moeten zijn. Maar ik kreeg alleen dat ene briefje met twee data en daartussen niets.

Ik heb nochtans al mijn symptomen beschreven. Dat ik mezelf hoorde blaffen tegen huisgenoten, omdat ze iets deden, of niets, om het even. Dat mijn maag zich opspande bij problemen zoals een print die maar niet uit de machine rolde of de koffie die op was. Dat mijn reflexen niet meer snel genoeg waren om de boodschappen in te laden die van de kassaband op mij afrolden. Dat mijn geheugen zich niet meer herinnerde of ik al had gegeten of niet. Dat ik mijn longen moest aanspannen om genoeg lucht binnen te krijgen… Was daar nu echt geen term voor? Ik zou me er een stuk beter mee voelen. Wat zeg ik tegen collega’s die ondertussen extra hard moeten trappen om de molen daar draaiende te houden? Ik ben ze zeer dankbaar, niet alleen voor dat bijtrappen, maar vooral voor hun begrip. Zonder dat zat ik ook nog gewoon thuis, maar het zou een stuk minder rustgevend aanvoelen.

En misschien had ze wel gelijk de dokter, het waren helemaal geen symptomen, maar waarschuwingen, voor iets ergers. Zoals ik die krijg van de poes, net voor ze een leeuw wordt die mij aanvalt en mij nietsontziend verslindt tot er niets meer overblijft van wat ik ooit was.

…

We zijn twee jaar verder en ik lig hier opnieuw als in een flashback. In de straat nog steeds datzelfde geraas van auto’s. Hoe jachtiger ze rijden, hoe uitgeputter ik mezelf voel. Ik moet dringend eens iets doen, een blog schrijven bijvoorbeeld, maar daar kom ik niet toe. Mijn vingers typen onsamenhangende woorden die geen zinnen vormen. Ik geef het op en scrol wat doorheen oude bestanden en vind ineens deze tekst, die perfect verwoordt hoe ik me voel. Toen kon ik het wel nog.

De poes is er ondertussen niet meer. Misschien had zij me kunnen waarschuwen.