Vaccinatiecentrum

Ik heb net mijn eerste spuitje gekregen. De vaccinatie-vrijwilliger vraagt me nog een kwartiertje te rusten. Ik kijk rond naar de geïmproviseerde wachtzaal op de groene sportvloer met gekleurde lijnen. De gele zijn voor volleybal, de oranje voor basket, de witte voor tennis. Vroeger zou mijn vader uit zijn krammen zijn geschoten als iemand met gewone schoenen hier over liep. Nu staat het hier vol met stoelen met metalen poten. Ik kies er één uit ter hoogte van de driepunter-lijn van het basketbalveld. 

Deze sport- en expohallen waren 23 jaar lang mijn huis. Mijn slaapkamer lag vlak naast de inkom. Als er een evenement doorging, hoorde ik ‘s avonds vanuit mijn bed de voeten van de bezoekers over de vloer van de inkom slenteren en bij muziekfestivals daverde mijn slaapkamerdeur zo hard dat ze soms vanzelf openging. Het voordeel is dat ik nog altijd zonder problemen kan slapen in een lawaaierige omgeving. De conciërgewoning is naar het schijnt volledig gerenoveerd. Er woont een nieuwe conciërge. Na de verhuis van mijn moeder ben ik nooit meer binnen geweest. Ik durf niet uit schrik voor te veel herinneringen.

Ik probeer zo weinig mogelijk rond te kijken en focus me op het uurwerk dat er nu hangt om het meer op een wachtzaal te doen lijken. Ze hangt vlak bij het raam van het bureau van mijn vader. Daar vulde hij verlofaanvragen in voor het onderhoudspersoneel en werkschema’s en bestelbonnen voor toiletpapier in zijn schoonste schrift. Lettertjes als stempeltjes los van elkaar alsof hij een typemachine wou imiteren. Er stond een oude typemachine, maar die heb ik hem nooit zien gebruiken. In dat bureau maakte ik ‘s avonds mijn huiswerk nadat hij klaar was met zijn papierwerk. Ik zat er aan zijn bureau met zicht op de sportpleinen en op de achtergrond het geluid van tennisslagen, piepende sportzolen en af en toe een schreeuw van iemand die net niet meer bij een bal kon die – aan de schreeuw te horen – binnen was… De ramen van het bureau zijn nu geblindeerd. Er huist een callcenter voor wie zijn spuitje wil verplaatsen.

Ik kijk op de klok, vijf minuten zijn voorbij. Mensen rond mij lopen de hele tijd af en aan. Met puntige hakken die putjes maken en met zolen die zwarte strepen nalaten, wandelen ze naar buiten of naar de toiletten vlak voor mij. Daar deed zich ooit een vreselijk ongeval voor. Het was mijn eerste verjaardagsfeestje en ik gaf mijn vriendinnen een rondleiding in mijn huis, mijn speelterrein, mijn sporthallen. Met de ganse groep renden we veel te uitgelaten door de verlaten hallen. Een vriendin kwam daarbij ongelukkig ten val en botste met haar gezicht tegen de deurpost van die toiletten. Wij keken ontzet toe hoe haar onderlip was opengebarsten en wijd open hapte, het bloed gutste eruit en maakte donkerrode spatten op de groene vloer… Onze zevenjarige breinen concludeerde dat er een stuk uit haar lip was gevallen, waarna we het stukje begonnen te zoeken tussen de bloedsporen. We hebben het nooit gevonden en het vriendinnetje werd afgevoerd naar de spoed. De eerstvolgende schooldag zagen we hoe dokters het gat in haar lip hadden gerepareerd met zwarte draadjes. In de speeltijd moest ze haar melk drinken met een rietje.

Ik kijk nog maar eens op de klok. Tien minuutje zit ik hier al. Dit moet volstaan, vind ik. Opgelucht spring ik op, blij dat ik het heb overleefd. Ik huppel zo ongemerkt mogelijk tussen de lijnen door naar de uitgang. Mijn vader is al 19 jaar geleden gestorven, hij zal er niet meer van wakker liggen, maar toch… Ik rijd traag de parking af en kijk nog eens achterom naar het vaccinatiecentrum, dat vroeger mijn huis was. Het zal voor altijd het huis van mijn vader blijven.