Tandarts

Het is een warme dag. Ik ben op weg naar de tandarts voor mijn jaarlijkse controle. Als ik eraan kom, zweet ik van de inspanning door het fietsen. Het voelt vervelend vochtig onder mijn mondmasker. Ik heb eigenlijk geen idee of ik er één moet dragen of niet bij de tandarts -het lijkt me niet zo praktisch- maar ik durf het niet af te zetten. Van een vriendin hoorde ik dat ze voor een uitstrijkje halfnaakt lag, benen wijd en hoog in de beugels, mét mondmasker! Kwestie van de gynaecoloog niet te besmetten… Dan zal het bij de tandarts ook wel moeten zeker?

In de wachtzaal draagt iedereen er inderdaad één. Terwijl ik plaats neem, prul ik met mijn vingers onder het masker in een poging wat luchtcirculatie te creëren onder de stof heen zodat mijn zweterig gezicht kan drogen. Het wak gevoel verdwijnt niet. Er is gelukkig een toilet dat uitgeeft in de wachtzaal. Ik sluit me er even in op en geniet van de privacy om mijn gezicht te ontmantelen. Omdat die handeling niet lang genoeg duurt om een toiletbezoek na te bootsen, was ik uitgebreid mijn handen. Terwijl ik ze sta af te drogen, valt mijn oog op een briefje op de deur : Omwille van Corona vragen wij u, indien mogelijk, uw toiletbezoek uit te stellen tot thuis. Indien niet mogelijk, gelieve dan na uw toiletbezoek de tandartsassistente te verwittigen zodat het toilet kan ontsmet worden.

Ik durf niet direct naar buiten te komen. Heel de wachtzaal zal denken dat ik onhoudbare diarree heb! Omdat er niet veel andere opties zijn, open ik dan uiteindelijk toch maar onzeker de deur. Ik verberg mijn gezicht zo ver mogelijk achter mijn masker, dat nu toch zeer van pas komt. Ik kijk schichtig naar de onthaalbalie waar de assistente normaal zit -die ik volgens het briefje moet inlichten. Het is leeg. Ik sluit de deur van het toilet stilletjes weer achter mij en zie nu pas dat die mededeling ook aan de buitenkant van de deur hing. Zonder opkijken naar de andere wachtenden schuif ik me neer op het dichtste vrije plaatsje in de wachtruimte. Niemand zegt iets, een immense stilte valt. Ik hoop dat mijn darmen nu niet beginnen te brobbelen.

Ineens komt de assistente haastig uit een tandartskabinet gelopen. Op de balie staat de telefoon te rinkelen die ze dringend moet beantwoorden. De beller lijkt afspraken te moeten maken voor de ganse familie en de assistente probeert met te veel geduld afspraken te zoeken die passen in de gezinsagenda. Dat alles terwijl er iemand staat te wachten om af te rekenen en er nog één van de kabinetten moet ontsmet worden voor een volgende patiënt… Ik zit me te pletter te generen. Het mens weet nu al niet waar eerst gesprongen en nu moet ik haar straks nog eens vragen WC-madam te gaan spelen! En dat alleen omdat ik mijn mondmasker eens wou afnemen.

Mevrouw Salembier? Het is de tandarts die klaar is om mij te ontvangen. Ik vlucht zijn praktijk binnen en ga meteen languit liggen op zijn semi-Freudiaanse sofa zodat hij aan zijn diepte-interview kan beginnen.

Hij duwt op een knopje waardoor de stoel met mij erop langzaam van positie wijzigt. Het is een heel modern exemplaar. Niet zo’n ouderwets ding waarvan alleen de rugleuning achterover zakt. Er is geen enkel onderdeel aan deze stoel die niet van positie verandert. Door een samenspel van bewegingen van de zitting, hoofdsteun, voet- en rugleuning zak ik onderuit, achterover, naar beneden en tegelijk naar boven. Ik kan het moeilijk uitleggen…. Ik eindig met mijn hoofd ter hoogte van de knieën van de tandarts en lig me ondersteboven af te vragen waarom zo’n stoelen niet uitgerust zijn met een veiligheidsgordel.

Eindelijk krijg ik zijn toestemming om mijn mondmasker naar beneden te schuiven. Het moet onder mijn kin, toont de tandarts mij voor. Waarom ik het niet gewoon mag af doen, snap ik niet goed. Als ik mijn mond wijd open sper, voel ik de elastieken achter mijn oren spannen. Het was nog maar een nieuwe. De herbruikbaarheid wordt zwaar op de proef gesteld.

De tandarts begint aan een vluchtige sightseeing met een spiegeltje om de toestand van mijn mond te inspecteren. Wat heb je een mooie grote mond! Roept hij verwonderd. Het is de eerste keer dat een tandarts mij een compliment geeft. De vorige tandartsen waren vooral vrouwen, misschien heeft dat er mee te maken? Ik bloos ervan en doordat mijn voeten een halve meter boven me uit steken, bereikt het bloed natuurlijk veel gemakkelijker mijn hoofd. Ja echt, je hebt al je wijsheidstanden en er is nog plaats over! Het is een plezier om in te werken!

Met mijn mond zo wijd open kan ik weinig repliceren. Ik geef een knik bij wijze van bevestiging. Hij installeert zich nu om erin te vliegen. Let the party begin, lijkt hij te denken. Ik houd me zo stil mogelijk, niet helemaal zeker of ik me zorgen moet maken, bestaat er zoiets als mondfetisjisme? Voor de zekerheid werk ik flink mee om hem zo snel mogelijk zijn werk te laten doen. Op zijn verzoek sper ik mijn mond wijd of minder wijd open, probeer ik niet te veel te slikken en hem niet te hinderen met mijn tong. Ik kom er met relatief weinig instrumentarium van af. Als hij klaar is, duwt hij op het knopje. De stoel begint zoemend aan zijn landingsmanoeuvre. Voor mij gaat het veel te traag, ik voel me mans genoeg om me uit eigen kracht op te richten, vind ik. Ik wil er al af springen, maar de tandarts laat me nog niet uitstappen. Hij trakteert me nog op een glaasje spoelwater. Nadat ik het bakje heb vol gespuwd, trek ik mijn masker over mijn gezicht en wil ik nu zo snel mogelijk terug naar de wachtzaal lopen.

Maar ineens voel ik me helemaal duizelig worden. Ik heb me veel te snel opgericht waardoor alles draait in mijn hoofd. Ik sta te wankelen op mijn benen. De tandarts merkt het op en insisteert dat ik beter nog even ga zitten. Ik kan niet anders dan op zijn uitnodiging in te gaan en plof neer op de stoel bij zijn bureau. Verdwaasd zit ik tegenover hem terwijl hij de gegevens van de behandeling invoert in de computer. Ik kan niet zien of hij iets noteert over mijn grote mond.

Als de kamer niet meer draait, sta ik op om de rekening te gaan betalen bij de assistente. Of het toilet al werd ontsmet, is mij een raadsel. Zelfs met mijn grote mond durf ik het niet meer op te werpen. Ik betaal mijn schulden en besef dat ik er weer vanaf ben voor een jaar !

En zo wandel ik buiten met die gigantische fenomenale glimlach van mij (sorry, ik laat me even drijven op de euforie van het moment), al zat die veilig verborgen onder mijn mondmasker…