De bakker

Op wandelafstand van ons huis waren er zo’n 2 jaar geleden nog twee bakkers. We noemden ze voor het gemak de ‘dichtste’ en de ‘verste’ bakker. Het was een soort luxe-comfort-situatie, waar we op dat moment alleen maar de voordelen van in zagen.

De eerste keer dat ik op bezoek ging bij de dichtste bakker, was de ochtend na onze house-warming-party. Ik werd wakker met alle symptomen van een kater. Op de gang hoorde ik al het gebekvecht van de jongens en hun vriendjes die waren blijven slapen. Filip die normaal altijd als eerste wakker is, lag nog buiten westen in een nevel van Whiskey-walm en sigarenrook. Toen ik opmerkte dat hij lag te slapen in zijn verkreukeld colbertjasje, drong de ernst van de situatie pijnlijk tot me door. Kater of niet, ik zou zelf het bed uit moeten om ontbijt klaar te maken voor die kinderbende. Zo kwam het dat ik even later die zondagmorgen met barstende koppijn en ondanks een protesterende maag, ontbijtkoeken stond uit te kiezen bij de bakker.

De dichtste bakker had een stijlvol gerenoveerde bakkerij met een etalageraam van twee verdiepingen hoog. Van buitenaf had je zicht op een kolossale witte luster in bloemvorm die uit het plafond naar beneden hing en licht wierp over de toonbank met gebakjes. Op de gevel in sierlijke letters de naam van de bakkerij waarvan je, alleen als je goed keek, kon zien dat die gehalveerd was tot een halve trouwboek. Dat ik de enige klant was op een zondagmorgen, had ik ook onrustwekkend kunnen vinden, maar in mijn nog ongewassen toestand was ik daar toen vooral opgelucht over. Mijn solo-optreden compenseerde ik wel ruimschoots door de royale hoeveelheid ontbijtkoeken die ik aankocht voor mijn logeetjes. De bakker moet nadien tevreden in zijn handen hebben gewreven, dat hij voortaan zo’n kroostrijk gezin tot zijn nieuwe buren mocht rekenen.

Met twee maxi-zakken croissants en chocoladekoeken stak ik de straat terug over. Thuis deelde ik ze meteen uit aan de uitgeslapen jongens-bende. Een paar uur later, toen de vriendjes afgehaald waren, mijn maag voldoende aangesterkt en Filip terug tot de levende behoorde, waagden ook wij ons aan een paar overgebleven koeken. Het was een vreemde ervaring : het was zondagmorgen maar de koffiekoeken smaakten op één of andere manier naar zaterdag. Maar dat kon evengoed aan ons liggen, dacht ik nog. Een paar weken later, na een tweede teleurstellende ervaring (deze keer met pistolets die zo hol waren dat je er een heel pot choco in één keer kon opsmeren) besloten we voortaan toch maar eens door te lopen tot de verste bakker.

Volgens het vrije markt-principe was dat strikt genomen geen probleem. Maar wij hadden het er toch elke keer moeilijk mee en deden ons uiterste best zo onzichtbaar mogelijk voorbij de etalage van de eerste bakker te lopen. Ook op de terugtocht wilden we hem niet provoceren en moffelden we de broodzakken met het logo van de concurrent zoveel mogelijk onder onze jas. In de winter was dat gemakkelijker. Al die keren dat we ongemerkt aan de overkant moesten geraken, het had iets van schipper mag ik overvaren…

Het gênantste wat ons kon overkomen was, in geval de verste bakker zou gesloten zijn, je dan met hangende pootjes zou moeten terugkeren naar de dichtste. Het was gelukkig Filip die dit scenario moest meemaken. En het kon nog gênanter, moet de dichtste bakker zelf gedacht hebben, toen hij die bewuste keer doodleuk aan Filip vroeg of de andere bakker misschien gesloten was!

Sinds die keer dat Filip daar bijna ter plaatse was gestorven van schaamte, zijn we niet meer durven gaan. Ook niet als de verste bakker gesloten was. Die paar keren aten we oud brood of sloegen we het ontbijt over.

Maar we hadden met hem te doen en beseften dat hij het niet gemakkelijk had. Alsof hij nog geen zorgen genoeg had met het bakken van brood en zijn voorbijlopende klandizie, moest hij ondertussen ook nog na zijn uren tijd vrijmaken voor de zoektocht naar een nieuw bakkerinnetje. Liefst ééntje met geen te lange naam, er was maar plaats voor 5 letters op zijn gevel. Het was een zeer begrijpelijke en ultieme poging de boel te redden. We hadden er alle begrip voor. Maar die pogingen hadden al snel een nefaste uitwerking op de verkoopcijfers. Meermaals was de bakkerij onverwachts en onvoorzien gesloten. Elke keer werden, zelfs de meest trouweloze klanten zoals wij, geïnformeerd via een slordig opgehangen A4-tje aan het raam : ‘Gesloten wegens elektrische panne’. Een tijdje later ‘Gesloten wegens huwelijk’. De week erna ‘gesloten wegens sterfgeval’…. We zagen werkelijk alle mogelijke vormen van omstandigheidsverlof passeren op het A4-tje.

Tot op een dag twee keurige mannen met aktentas aan de deur stonden en dat was helaas niet om pistolets te kopen. Net voor ook de printer in beslag werd genomen, moet hij nog snel dat laatste A4-tje hebben geprint. Het hangt er nog steeds, een klein beetje scheef :  ‘Gesloten wegens slepende ziekte’.

Daarna trok hij zich terug in een soort corona-quarantaine avant-la-lettre. Hij kwam nooit meer buiten, ook niet om zijn stoep te vegen, het onkruid te verwijderen of de etalageramen te poetsen. Binnen hangt de bestofte bloem-luster er bij als een verwelkte bloem.

Dit is het trieste verhaal van de ondergang van de dichtste bakker. Ondanks alles, voelen we ons nog steeds een beetje schuldig. Maar we troosten onszelf dat hij het niet had gered met alleen onze koeken op zondag. Hij miste een vrouwtje. Bestond er maar een programma ‘bakker zoekt vrouw’. We hadden hem zeker ingeschreven…

Maar ja… de ene zijn dood is de andere zijn brood…. En het voordeel is dat we sindsdien vrijelijk, zonder angsten, de straat op en af kunnen lopen met broodzakken met daarop duidelijk zichtbaar het logo van gelijk welke andere bakker. Het nadeel is dat we nu onbeperkte toegang hebben tot die verste bakker met die ongelooflijk lekkere merengue-taartjes…