Verkeersles

Als we al eens buiten komen tegenwoordig is het om te gaan werken of om naar school te gaan. Maar vandaag maak ik een andersoortig uitje. Ik breng mijn zoon naar het politiegebouw. De politie heeft de afgelopen maanden actief gepatrouilleerd rond scholen. Tussen 8u en 8u30 gingen ze op zoek naar jongeren die een verkeersovertreding begingen.  Ze kregen geen boete maar een uitnodiging om een verkeersles te volgen tijdens de krokusvakantie. Mijn jongste zoon moest gisteren komen omwille van een kapot fietslicht en mijn andere vandaag omdat hij op het voetpad had gefietst. Nu zit hij op de passagierszetel te balen hoe het mogelijk is dat dit het enige evenement is in corona-tijd dat niet werd afgelast.

Als hij is uitgestapt zet ik de radio wat luider. Ik geniet van het ritje naar huis in mijn nieuwe auto. De bluetooth radio pikt vanzelf mijn Spotify-playlist op. Ik heb de indruk dat die radio zelfs aanvoelt welk nummer ik nodig heb. Na bijna een jaar steriel ingepakt te zitten in onze bubbel, vacuüm verpakt als vlees dat langer moet bewaard worden, snak ik zuurstof, naar feesten, naar een fuif, naar veel volk, naar drank in plastieken bekers, naar dansen met stroboscooplicht, naar luide muziek, naar beats die je hart gaande houden… et voilà Lenny Kravitz! Are you gonna go my way! Die zalige gitaarrif het hele nummer door, die dan even wegvalt om ons te plagen en pas weer invalt na de drum en de bas… Ik wil het nog eens horen, nog wat luider om de beat te voelen. Toen ik 18 was zette ik de boxen tegenover mekaar op de grond en ging er tussen liggen, om helemaal op te gaan in de muziek. Nu heb ik mijn auto, met massage zetel, verwarmd stuur en te coole boxen voor een luxe-madammencar!  

Rood licht. Als ik dan toch moet wachten, duw ik nog eens op repeat. Ik heb nu ook mijn armen vrij om op het ritme mee te zwaaien en aan Lenny aan te geven wanneer de rif weer moet invallen. Op het voetpad naast me staan twee buurvrouwen. Ze zijn even aan hun bubbel ontsnapt om een praatje te maken. De ene met een plumeau en de andere met een borstel om de toevallige ontmoeting te verantwoorden. Misschien zijn het niet eens buurvrouwen, maar gewoon twee vriendinnen die hier hebben afgesproken via een smsje “afspraak om 10u op het trottoir bij de verkeerslichten, daar zien we nog wat volk passeren en vergeet je plumeau niet!” Iedereen heeft nood aan een uitlaatklep. Ik van mij kant zit ondertussen headbangend en met mijn armen zwaaiend achter mijn stuur… De vriendinnen kijken vreemd op, ik ben een concertzaal op wielen.

Na een uurtje pik ik mijn zoon weer op. De muziek staat weer wat stiller. Al is de verleiding groot om hem het nummer te laten horen, zo luid als daarnet. Hij mag weten dat ik ook jong ben geweest en uit de bol ging op muziek. Misschien is het niet slecht even een ander aspect van mezelf te belichten dan de over- schoolwerk-en-rondslingerende-was-zeurende-moeder. Maar ik beheers me. Je eigen moeder die een regressie maakt naar haar puberjaren is niet wat een puber wil zien. Ik zal er geen begrip mee kopen, integendeel.

In plaats daarvan vraag ik hem hoe het was. Het antwoord is een langgerekte ‘Gewoon…’  

Na een paar minuten stilte sijpelt er toch nog wat informatie door. Er zaten nog een heleboel andere jongeren die ook uit hun bubbel mochten vandaag, omdat hun fietslichtje had gemankeerd. Hij zat naast een meisje dat op haar GSM had gekeken terwijl ze fietste. Ze kregen les over de verkeersregels van een politieman. Net als ik daarnet, had die willen aantonen dat hij ook jong geweest was en hun leefwereld kende. Het belang van niet te snel te rijden, had hij als volgt vergeleken: “Je ziet méér als je traag rijdt, vergelijk het met wanneer je op het strand wandelt, dan kan je ook beter de mokskes bekijken, dan wanneer je hen snel voorbij loopt”  

Wat een vergelijking! Het klinkt meer als een scène uit de hopeloos gedateerde Baywatch-serie dan iets uit de leefwereld van deze gastjes van net geen 15. Die maken geen strandwandelingen, die spelen games en kijken Youtube! En wat is de relevantie hiervan voor fietsende jongeren? Waren er jongens die te snel hadden gereden met hun fiets misschien? En dat woordgebruik, mokskes! Dat dateert van toen mijn vader hip was. En hoe heeft dat meisje dat in die klas zat dit geïnterpreteerd? Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer plaatsvervangende gêne is voel.

Ik begrijp het wel natuurlijk. We doen de vreemdste dingen om tot die pubers door te dringen. Ik was er eerder die dag zelf ook bijna ingetrapt. Ik denk dat we vooral onszelf moeten blijven, want wat je ook probeert, je valt door de mand, het is een onmogelijke opdracht.

Dat mijn zoon een halve dag van zijn vakantie heeft moeten opofferen, zal meer effect gehad hebben, dan de verkeersles zelf, vermoed ik. Maar misschien is dat al genoeg om hem eraan te herinneren nooit meer te fietsen zonder licht. We mogen het kind niet met het badwater weggooien : verkeerslessen kunnen levens redden.

En tot slot nog een bonustrack : Are you gonna go my way (Lenny Kravitz)

Enjoy!