Huisbezoek

Het regent, geen ideale dag voor makelaars om huizen te verkopen. Maar onze makelaar heeft geluk. Filip is goed voorbereid. Hij heeft het huis al bezocht via Google Streetview. Toen was het stralend weer. Zo wist hij hoe de gevel eruit zag in de blakende zon, dat het modderige gras in de tuin ook groen kon zijn en dat de kale takken over het terras in de zomer een prachtige blauwregen was. Het was toen zo’n aangenaam weer dat hij zelfs nog wat verder was gewandeld, hand in hand met het oranje Streetview-mannetje had hij het hele dorp al bezocht. Toen we hier gisterenavond na 930 km autostrade aankwamen, wees hij me alle bezienswaardigheden aan alsof hij hier in een vorig leven had gewoond: de kerk, het stadhuis, de superette, de kapper, een pizzeria, de restaurantjes. Deze makelaar heeft maar één troef meer in handen: de sleutel om de binnenkant van dit huis te bezichtigen.

Het huis ligt strikt genomen ruim buiten de zone die we hadden afgebakend als zoekregio voor een nieuwe vakantiestek. Vandaar dat ik er niet zoveel aandacht aan schonk, toen Filip me een paar weken geleden zei dat hij ‘iets interessants’ had gevonden. Ik negeerde het, in de hoop voorgoed af te zijn van autoritten van bijna duizend kilometer. Maar dit huis hield Filip uit zijn slaap. Hij werd onrustig bij de gedachte dat het al die tijd, terwijl hij lag te slapen, openbaar voor iedereen te koop stond. Zo’n unieke kans mochten we toch niet aan ons laten voorbijgaan? Het ligt op een uitgestrekt stuk grond tussen een kanaal en een riviertje, als het ware op een privé eilandje. Hij droomde al luidop over een bootje voor erbij en ik zag hem googelen hoe hij een vaarbewijs kon behalen. ‘s Avonds zat hij met de laptop op zijn schoot voor de tv en toonde hij aan Lucy foto’s van de uitgestrekte tuin die haar private speelweide zou zijn. Op een dag zat hij aan zijn bureau. Ik vroeg waar hij mee bezig was. Hij leunde achterover, voor hem lag een geruit cursusblad met daarop lijnen die een grondplan voorstelden, een grondplan dat hij op basis van de beschrijving en de foto’s op de immo-site had gereconstrueerd. Hij plantte zijn vinger in één van de ruimtes en zei : ‘Dit zou je schrijfkamer worden’ en toonde me de bijhorende foto: een kamer met een geboende parketvloer, een haardvuur en zicht op de rivier…. Het moet dan ongeveer geweest zijn dat ik instemde met een bezoek.

We zitten in de gietende regen te wachten op de makelaar in onze auto voor het huis. Als ze komt aangereden, stappen we uit. Zoals veel makelaars in deze regio is het een Britse die hier al een tiental jaar woont. Ik hou me schrap omdat ik me verwacht aan Frans met een Brits accent, net zoals Engels met een Franse tongval, veroorzaakt dat bij mij kortsluiting in mijn hersenen. Ik ben niet bestand tegen Frans en Engels die met mekaar in de clinch gaan. Het is soms zo erg dat mijn taalcentrum dan volledig blokkeert en ik op den duur geen enkel woord meer begrijp, zelf niets zinnigs meer kan uitbrengen, zelfs niet dat ik het niet begrijp… Deze spreekt gelukkig vrij accentloos Frans. Ik begrijp meteen dat ze het wat vervelend vindt dat we direct naar hier zijn gereden en niet eerst naar haar kantoor, zoals zij had voorgesteld. We excuseren ons en leggen uit dat we hier vlakbij hebben overnacht, dat we hier gisteren zijn aangekomen en in het dorp iets hebben gegeten. In ons enthousiasme vertellen we dat de mevrouw van ons hotel -die wist dat we dit huis kwamen bezoeken- ons deze morgen vertelde dat de verkopers blijkbaar gisterenavond toevallig in hetzelfde restaurant hadden gegeten als wij! De schrik slaat de huizenverkoopster om het hart en nog voor we een voet op het erf van de woning kunnen zetten, schuift ze ons een papier toe dat we moeten ondertekenen, om te voorkomen dat haar makelaarspremie in het gedrang komt door deze of toekomstige toevallige ontmoetingen.

Nadat we de tuin hebben bezocht mogen we nu bijna het huis binnen. De enige hindernis nu nog zijn onze vuile modderschoenen. Zonder aarzelen beginnen we huppelend onze schoenen uit te trekken en laten die achter op het terras voor de inkomdeur. Ik check vluchtig mijn voeten en daarna die van Filip. Het laatste wat je wil als je een huis bezoekt als kandidaat-koper is dat je er bijloopt als een armoezaaier met gaten in je kousen. Ik ben opgelucht dat ik de valies had gemaakt gisteren en we nu dus voor het eerst het huis kunnen betreden, geheel gepast, allebei op een paar nieuwe kousen. De makelaar verzekert ons nog eens dat de eigenaars liever niet ‘in the picture’ komen en nu dus niet thuis zijn. Vreemd genoeg brandt er in elke kamer wel een sfeerlichtje, ruikt de slaapkamer beslapen, staat er koffie klaar in de keuken en ligt er op de sofa een poes te slapen… Ver kunnen ze in ieder geval niet zijn die eigenaars, lijkt me. Ik heb het gevoel dat ze elk moment uit een ingemaakte kast of van onder een bed tevoorschijn zullen springen.

Filip loopt zenuwachtig rond van hier naar daar en terug en vraagt mij en passant wat ik ervan vind. Ik weet dat mijn antwoord belangrijk is, maar durf niet meteen iets uit te brengen. Het huis voelt wel warm en huiselijk aan, maar misschien is dat omdat ik op kousenvoeten loop? Zo’n grote beslissing nemen op dit moment in mijn leven, terwijl ik een beetje stuurloos lig rond te dobberen, ik weet nog helemaal niet welke richting ik uit wil, hoe moet ik nu weten of dit huis erin past of niet? Maar daar heeft Filip niets aan, besef ik, en bovendien zijn we nu tot hier gekomen… Ik probeer mijn zorgelijk denken uit te schakelen en alleen maar te voelen, wat niet simpel is met een makelaar die je op de hielen zit. In de woonkamer ga ik in de sofa zitten, met de koffie die ze ondertussen heeft uitgeschonken. Als ik me laat neervallen in de zetel, springt de kat die er ligt te slapen verstoord op. Ze neemt meteen afstand, springt op de grond en gaat naast de zitbank op de vloer zitten. Ik heb een teken nodig, bedenk ik, een signaal dat dit een goed huis is voor ons. Met een sissend geluid probeer ik de kat te lokken terwijl ik mijn vingers vlak bij de grond hou en over elkaar schuif alsof ik een lekker brokje heb. Ik maak mezelf wijs dat als de kat nadert dat een goed teken is. De poes kijkt me koel en humeurig aan en blijft onbewogen zitten als een koppige sfinx.

Ik laat de opstandige kat voor wat ze is. Wat een slecht idee ook. Het is alom bekend dat katten niet reageren op commando’s en ook dat ze niet graag verhuizen. Deze kat voelt onheil in de lucht hangen en heeft alle redenen om niet te naderen… Het is onnozel een teken te verwachten of mij te verlaten op een gevoel, ik moet gewoon het huis bekijken en rationeel beslissen. Ik sta op en loop naar de ruimte naast de woonkamer. Dat moet de slaapkamer zijn die Filip mij als schrijfkamer had verkocht. Ik herinner me de foto met het bed, het haardvuur, de parketvloer en ben van plan mij in te beelden hoe het er zou uitzien als schrijfkamer. Als ik binnen kom, valt mijn mond open. De ruimte blijkt nu anders ingericht dan op de foto’s. Waar het bed stond, staat nu midden in de kamer, statig en wat schuin in de ruimte, lichtjes naar het raam gericht, een reusachtig antiek schrijfbureau… en ernaast Filip met een brede glimlach.

Na het bezoek vertrekken we meteen terug naar huis. De makelaar vindt het zot dat wij helemaal vanuit België tot hier zijn gekomen, alleen maar om dit huis te bekijken. We geven toe dat we een beetje zot zijn, maar dat we ook toevallig zes jaar getrouwd zijn vandaag en dat dit dus ook een soort van jubileum-uitstapje is. We vertrekken. Het is een geanimeerde terugrit. We bespreken de voor- en nadelen, de route, het werk, de vraagprijs, bellen vrienden op, vragen raad, leggen tarotkaarten en dan ergens tussen Bordeaux en Parijs, krijgen we een telefoontje van de makelaar en horen we de eerste zin van ons nieuw hoofdstuk: “Proficiat, jullie bod werd aanvaard!”