Sweetsixteen

Het klinkt zeemzoeterig, in je verbeelding zie je confetti, roze ballonnen en marshmallows. Maar hier volgt de ontnuchterende realitycheck: een sweetsixteenparty meemaken als ouder is even erg als kamp Waes. Vooral als het bij je thuis doorgaat, waar je tot een bepaald uur alles vanop de zijlijn moet staan afschieten en je het -na dat uur- moet stellen zonder cameraploegen en nachtkijkers zoals commandant Fly.

De oudste wou niet te veel tamtam voor zijn verjaardag, maar de jongste wil een party. En wat doe je dan instinctief als eigentijdse ouder? Je zegt onmiddellijk ‘Ja, natuurlijk leuk!’ en wat gebeurt er twee seconden daarna? Dan begin je na te denken over wat je in godsnaam hebt toegezegd. Kijk je eigen puber, die kan je nog wel aan, omdat je hem kent, je weet hoe hij op dingen reageert. Vergelijk het met wanneer je met je eigen hond gaat wandelen, dan weet je waar je de leiband kan lossen, hoe hij zal reageren op passanten of op andere honden. Maar een sweetsixteen-party dat is dus net alsof je een wandeling gaat maken met een meute honden waarover je niets weet, behalve dan dat je ze onmogelijk alleen de baas kan als er iets voorvalt. En nu had ik dus ingestemd voor zo’n feestje uitgerekend op een moment dat Filip niet thuis was. Het komt er dus op neer dat ik alleen verantwoordelijk ben voor een bende pubers in partymodus. Iedereen kent het gezegde: beter één puber in de hand dan tien high-in-the-sky.

Maar goed, dat besef kwam te laat. Een twintigtal vrienden kregen ondertussen een uitnodiging. Gelukkig waren er enkele op reis en hadden er een paar andere huisarrest, waardoor de teller uiteindelijk op 15 is blijven hangen.

Ik heb alles helpen voorbereiden, de buren verwittigd, oude tapijten aangesleurd voor op de parketvloer (een gouden tip van goeie vrienden!), pintjes gekocht (Mama, je zegt dat alsof het een kinderfeestje is), dus euh… bakken bier aangekocht, kledingadvies gegeven (Mama, zou ik een hemd aandoen?), gastvrouw gespeeld… Maar op een bepaald moment -meer bepaald na het opwarmen van de hotdogs en het snijden van de broodjes- was mijn rol uitgespeeld. Dan werd het tijd om los te laten en bij wijze van spreken, nog maar een keer die navelstreng door te knippen. Vooraleer ik daartoe in staat was, wou ik mijn zestienjarige nog wat goede raad geven. Dus moest ik me als moeder toch nog even gaan vervoegen tussen die bende feestende, hangende, liggende, dansende, rokende, kussende party-animals. Ik heb mijn zoon bij zijn hemdsmouw getrokken en hem in zijn oor geroepen dat ik nu ging slapen en dat hij de buitendeuren moest dichthouden voor het lawaai, en dat hij verstandig moest zijn, en dat er nog ijsjes in de diepvries zaten -al voel ik nu zelf ook wel aan dat dat laatste een beetje uit de toon viel- en daarna ben ik afgedropen naar boven.

En nu lig ik hier in mijn bed, zoals gewoonlijk lig ik op mijn zij, maar wel met een extra kussen op mijn hoofd, kwestie van te proberen op mijn twee oren te slapen. Maar dat laatste lukt niet. Ik moet opnieuw aan kamp Waes denken. Deze keer speel ik niet de rol van Fly maar van één van de de kandidaten. Net als zij, lig ik hier in de illusie dat ik mag slapen, maar iedereen weet dat ik als een echte rekruut elk moment kan wakker geroepen worden en in mijn geval, zal dat niet zijn voor een gezellige fysieke uitdaging zoals aan een rots te gaan hangen of ‘s nachts in zee te zwemmen, maar voor crisisinterventie bij zestien pubers. Wel Fly mag op zijn kop staan en beweren wat hij wil, maar dat is even erg als dat fameuze poutrelleke!

De rest van de nacht doe ik mijn ogen dicht en slaap ik wakend, maar eigenlijk lig ik gewoon te wachten tot alles voorbij is. Ik kijk er al naar uit om over een paar uur op te staan, en mij door de living een weg te banen op blote voeten tussen de confetti, de roze ballonnen en de marshmallows.