Schrijver

Een handtas, een kaartspel, een leesbril, een tafellamp, een voetbal, een kamerplant, witte sneakers, een haarspeld, een boek… Dit is geen aanvulling van de zin: ‘Ik ga op reis en ik neem mee…’, maar wel van: ‘Ik ben puppy Lucy en ik eet graag…’

Een puppy in huis is de ideale manier om je te leren onthechten van materiële zaken. En als dat niet lukt, dan zijn de meeste spullen vervangbaar. Behalve één ding.

Dat boek was niet meer inwisselbaar, zeiden ze me in de bibliotheek. Ook al waren alle teksten nog perfect leesbaar, een boek met een stukgebeten cover en door fijne tandjes geperforeerde bladen kon onmogelijk nog uitgeleend worden aan andere lezers. De bibliotheekmedewerkster doorbladerde het met een triest gezicht. Het dateerde al van 2012 -een pijnlijke blik- weinig kans dat zo’n oud boek nog zou vervangen worden. Met een paar klikken op het klavier wiste ze het definitief uit het bibliotheekbestand. Ik betaalde een boete, kreeg het restje boek terug mee en huppelde ermee naar huis. Want het was niet zomaar een boek!

Het was een boek van de meester-schrijver himself! Die schrijver die overal wordt aangekondigd met de opmerking dat hij geen introductie nodig heeft. Die zo bekend is dat hij zelfs herkenbaar is op een foto waar zijn gezicht niet op staat. Nederlander van geboorte, die volgens Wikipedia op de fiets naar Italië is geëmigreerd. Ik probeer het mij voor te stellen, de Eminence Grise van de literatuur met een koersbroek. Vermoedelijk had hij er speciaal een zakje laten opnaaien voor zijn notitieboekje. Dat moet een schrijver van zijn kaliber toch altijd binnen handbereik houden. Zelfs tijdens het fietsen kon hij het zich niet permitteren die briljante zinnen te laten verloren gaan, die aan zijn brein ontsproten met dezelfde evidentie als parelende zweetdruppels op zijn voorhoofd na een beklimming in de zon. Hij had ze maar op te deppen tijdens de pitstops.

Sinds hij in Genua woont, heeft hij zijn koerskleren gelukkig ingewisseld voor maatpakken. Naar het schijnt is hij er vaak te spotten op terrasjes. Hij schrijft er aan zijn meesterwerken met een vulpen in zijn gemanicuurde handen, aan elke vinger een ring die bij het schrijven het zonlicht weerkaatst. Alleen maar om dat lichtspektakel te zien, zou ik naar Italië willen afreizen.

Maar ik heb het mezelf verboden. Omdat ik het zo voor mij zie, dat ik hem zit aan te staren een paar tafeltjes van hem vandaan, dat hij dan even opkijkt, toevallig in mijn richting en luidop een zin uitprobeert die hij net neerschreef, dat ik dat niet doorheb en danig in de war door zijn blik eruit flap: ‘uit Roeselare, tussen Brugge en Kortrijk’ in de onnozele veronderstelling dat hij mij iets vroeg! Ik moet mezelf die afgang besparen.

Een boek van deze grote meneer dus. Geen roman, maar ‘een literair zelfhulpboek’ volgens de ondertitel. Ik was blij verrast mijn favoriete schrijver ook aan te treffen tussen de non-fictie en zag mijn kans een antwoord te vinden op alle vragen die ik hem nooit zou kunnen of durven stellen.

En inderdaad. ‘Hoe schrijf je een bestseller?’, ‘Hoe is het om te debuteren?’, ‘Hoe schrijf je een column’, ‘Hoe ga je om met twijfels’, ‘Zijn er schrijvers die goed beginnen maar dan hopeloos de weg kwijt raken?’… Om de paar pagina’s moest ik het boek even wegleggen om te bekomen. Die vinnige manier van schrijven met ernst én humor, maar ook zijn duizelingwekkende kennis over literatuur, poëzie, geschiedenis en de oorsprong van dat alles…  hij is geniaal en hij weet het. Daarom is hij is zo vol van zichzelf. Je zou het hem bijna kwalijk nemen als hij dat niet zou zijn.

Er was maar één minpunt aan het boek. De gênant kinderlijke titel: ‘Hoe word ik een beroemde schrijver?’ De opzichtige zin op de cover was de reden dat ik er altijd stiekem in las als ik alleen was. En als er iemand thuiskwam, stak ik het weg achter een kussen. Daar heeft Lucy de ontdekking gedaan natuurlijk. We hebben dezelfde smaak, ze heeft het ook meteen verslonden.  

Sindsdien is dit boek, dit vademecum voor de schrijver, met alle antwoorden op alle vragen die een amateur-schrijver zich maar kan stellen, niet meer beschikbaar in onze bibliotheek, en dus -per ongeluk- exclusief mijn bezit geworden… Ik denk dat ik een binnenzakje laat naaien in al mijn jassen, omdat ik het altijd en overal bij mij wil houden en omdat ik moet verhinderen dat Lucy er verder in leest.

En voor alle aspirant-schrijvers die het nog hadden willen lezen, zal ik hier een faire geste doen: ik zal het antwoord verklappen op de titelvraag. Die is verrassend eenvoudig. Je hoeft er zelfs het boek niet voor uit te lezen, het is al duidelijk na een paar hoofdstukken…‘Hoe word ik een beroemde schrijver?’

‘Dat word je niet, tenzij je Ilja Leonard Pfeijffer heet’.

---

Met speciale dank aan fotograaf ©Marc Brester/ aquattromani.nl die wel naar Italië durfde te reizen en mij de toestemming gaf zijn foto te gebruiken.