Lucy

Filip is verliefd op een ander. Dat merk ik aan kleine dingen. Hij loopt de hele tijd met een glimlach rond, klaagt niet meer over rugpijn en de achtergrondfoto op zijn telefoon is veranderd. Het portretje van mij, waarop ik poseer met een zomerhoedje, is vervangen door een foto van haar.

Ze heeft halflang zwart haar met een witte bles, donkere ogen, sproeten en dikke witte snorharen… Het is onze puppy Lucy.  

Maar ook tussen mij en Lucy klikt het. We hebben als het ware een perfecte ménage-à-trois. Ik was mee toen we haar gingen ophalen. De eerste keer dat ik haar in mijn armen nam, likte ze mijn mondmasker af en kroop in de kraag van mijn jas weg. Dat ik na die innige omhelzing, zo wreed moest zijn haar van mij af te rukken en toch opnieuw terug in de kennel te zetten, lag niet aan mij, maar aan het bancontact-toestel dat niet werkte. We werden verplicht eerst op zoek te gaan naar een bank om wat losgeld af te halen.

Velen hebben ons gewaarschuwd: ‘Waar jullie aan willen beginnen’! Ze hebben gelijk. Je leven verandert ingrijpend met een puppy. De conversaties thuis van de laatste dagen zijn gereduceerd tot ‘Foei en flink’, ‘kakje en pisje doen’, ‘kom en blijf’. We maken korte nachten door en af en toe moet één van ons beiden bij haar gaan waken als ze een huilbui heeft ‘s nachts. Bij het opstaan vergeten we elkaar een kus te geven en de eerste vraag die we elkaar stellen is of Lucy goed geslapen heeft. Mijn yoga-ochtendritueel is beperkt tot voorovergebogen met gestrekte benen haar plasjes op te kuisen.  

Voor alle duidelijkheid, Lucy is geen bevlieging. We hadden al lang een puppy-wens. Alleen dachten we eerst nog te wachten tot de verbouwing achter de rug was en alles afgewerkt. Maar wat een geluk dat we dat niet hebben gedaan! Een pup is als een baby maar dan zonder pamper. Het scheelt ons een hoop stress dat er nog geen parket ligt. Pups moet je eerst leren hun behoefte te doen op kranten, lazen we. We hadden al direct een probleem met ons digitaal krantenabonnement. Gelukkig is er nog de zondagskrant. We komen er net een week mee rond.

Het is ook wel bijzonder. We hebben nog geen kinderen samen, door Lucy komt er een extra level in onze relatie. Samen een baby-uitzet gaan kopen bijvoorbeeld. We keken er allebei naar uit. Tot we aan de inkom van de dierenzaak eraan herinnerd worden dat je alleen moet winkelen. Dan maar elk een kar nemen en doen alsof we niet samen horen. Filip volgt mij en duwt zijn kar iets te enthousiast vooruit tot op mijn hielen. Aan de verwijten die ik hem naar het hoofd slinger, is voor alle omstaanders meteen duidelijk dat we wel degelijk samen horen. We negeren de beschuldigende blikken en bollen snel door naar de rij met hondenmanden.   

Thuis zetten we het mandje onder de kerstboom. Nee, Lucy is geen kerstcadeau natuurlijk, maar ze moet poseren voor een kerstkaartje. We kregen al van zo veel vrienden kerstwensen, maar hadden nog geen tijd om er zelf één te maken. De fotosessie duurt tot Lucy op wandel gaat met de kerstboom en speels de kerstballen apporteert… ze leert bijzonder snel.

Aan iedereen dus onze welgemeende excuses, voor het ontbreken van onze wederwensen. We hopen op jullie begrip, maar we hadden het te druk. Voor een kerstkaartje is het nu te laat, maar nieuwjaarswensen hebben jullie nog te goed en wie na corona op bezoek wil komen, krijgt er nog een likje van Lucy bovenop.