Ze is van de katachtige soort, met staart en snor en al. Ze werd ingeënt, gechipt, gedoopt en gescheiden van moeder en kroost, wat jammergenoeg een noodzakelijk kwaad was, om tot ons gezin te kunnen behoren.
We waren al een tijdje uit de pampers, dus moesten we alles opnieuw aanschaffen: reismandje, kak-en-pisbak, met bijhorende korrels met absorberende babygeur en babykorrels,…. De ganse uitzet stond al een enige tijdje klaar. Mattis had letterlijk de dagen en op het laatst zelfs de uren afgeteld, de laatste uren waren bijna ondraaglijk met spanningshoofdpijn als gevolg.
Woensdagavond was het dan het eindelijk zover! Na een ongeduldig ritje van gelukkig maar een 20-tal minuutjes, komen we aan op het adres van de afhaalpoes. We parkeren voor het gemak vlak voor de deur en stappen uit, Mattis enthousiast met het nieuwe reismandje in zijn hand. Maar net voor we aanbellen, overvalt hem plots een ongemakkelijk gevoel en vraagt hij zich onzeker af of dat eigenlijk wel gepast is om daar zo meteen met reismand in de hand voor de deur te staan? Ervan overtuigd dat hij die mensen en het poesje zelf, zal shockeren met zijn gretig enthousiasme, maakt hij aanstalten de mand terug in de auto te gaan zetten. Ik ben een beetje verrast en ontroerd door zijn medelevende fijngevoeligheid, en stel hem gerust dat het die mensen alleen maar zal gerust stellen dat we voorzien zijn van een geschikt en veilig transportmiddel…. en we bellen aan mét reismand.
Na de nodige administratieve afhandelingen en een ingewikkelde race doorheen keuken, living en berging achter de juiste kitten, vertrekken we met in de mand een klein verschrikt poesje dat met grote angstige ogen paniekerig zoekt naar mogelijke vluchtwegen. Deze aanblik confronteert Mattis pijnlijk met de wrede kant van zijn liefdevol verlangen naar een huisdier.
Maar de bestemming voor Twix is nu onafwendbaar, dit klein levend wezentje zal ons nieuw-samengesteld-gezin als het ware verheffen tot de tweede macht, tot een ‘gloed’-nieuw-samengesteld gezin.
Een hoewel een nieuw-samengesteld gezin soms een complex, beladen gegeven, ook omdat alle gezinsleden eerst een pijnlijke breuk hebben moeten doorstaan, wil ik hier toch vooral ook eens de schoonheid en eigenheid benadrukken van die tweedekans-gezinnen, vergelijkbaar met een kleurrijke collage.
Zo circuleren er 3 familienamen in ons huis, die we met trots dragen, net zoals koningskinderen hun 3 voornamen. Voor de duidelijkheid hangt er een naambordje bij onze voordeur met elk van onze namen voluit, als een unieke vingerafdruk op ons huis. Dat leek me ook handig voor de postbode, of voor bezoekers die twijfelen of ze aan het juiste adres zijn.
Maar nu zouden we ons naambordje eigenlijk moeten aanvullen met de naam Twix! Ze is nog super klein, valt nog om als ze zich achter haar oren wil wassen, is bang van haar eigen schaduw, valt in slaap na twee rondjes door de living, kruipt angstig weg onder de zetel voor vreemde geluiden en zit vervolgens hulpeloos te zitten miauwen tot we er haar uithalen…. en ja het is een zij!
Eindelijk nog wat vrouwelijke versterking voor mij in huis!
IRFI blog 